Tíminn Sunnudagsblað - 16.05.1971, Blaðsíða 17

— Ja, hvers vegna ekki, ef þig
langar til þess.
— Ég skil þetta ekki. Sam-
kvæmi með drengjum! Mér er al-
veg óskiljanlegt, að Janna skuli
hafa kjark til að bjóða þeim. Ég
hefði ekki þorað það, svo mikið
veit ég.
— Eiginlega ertu ekki orðin
nógu gömul til að vera í sam-
kvæmi með drengjum, sagði Mír-
anda. — Þú skalt ekki fara, ef þú
ert eitthvað rög við það.
— Ég vil ekki fyrir nokkurn
mun missa af þessu samkvæmi,
það er svo smart stofa, sem við
eigum að fá að vera í, og við eig-
um að dansa. Don Briggs neyðist
til að dansa mest við Jönnu, þau
eru saman.
— Saman!? Eru þrettán ára
börn saman?
— Auðvitað, sagði Pollý. —
Helmingur af stelpum á mínu reki
eru með strákum. Sumar eru
yngri. Og svo tala þær bara um
stráka. Þær eru eins slæmar með
það og Karóla og Sue. Karóla og
Sue tala aldrei um annað. Það er
óþolandi að hlusta á þær. Ég vildi
óska að þær fengju einhverja til
að vera með, þá gætu þær kannski
hætt að taia um þetta í fimm mín-
útur.
— Ég verð að játa, að ég skil
þetta ekki, sagði Míranda og horfði
á yngri dóttur sína með ráðaleys-
isblik i bláum augunum. — Þær
eru þó báðar laglegar.
— Þær eru hræddar, sagði
Pollý þurrlega. — Þær eru svo
hræddar að drengirnir halda að
þær séu leiðinlegar, þess vegna
bjóða þeir þeim ekki. Ég er viss
um, að það er þess vegna. . .
Mamma, heldurðu að þessi strák-
ur muni bjóða Karólu á skólaball-
ið?
— Hvaða þessi strákur?
— John Thorpe. Það er hann
sem Karóla vill fara með. Sue
reynir sjálfsagt að komast með
þessum, sem hún er með, Phil.
— Hvernig ferðu að vita allt
þetta? spurði Míranda. — Karóla
minnist aldrei á þetta.
— Ég hlera, sagði Pollý. — Þær
tala aldrei um neitt annað inni hjá
Karólu. Það er svo asnalegt. Held-
urðu að hann bjóði henni?
— Það veit ég ekki, sagði Mír-
anda og stundi við. — En ég vona
það. Vfst væri það synd ef hún
Kæmizt ekki á skólaballið.
— Ég vona það líka, sagði Pollý
áköf. — Hún skánaði þá kannski
í bili. Finnst þér að ég ætti að vera
í ljósrauða kjólnum í samkvæm-
inu?
— Já, hann er áreiðanlega vel
viðeigandi.
— Kannski ég ætti heldur að
vera heima. Hugsa sér. ef enginn
vildi dansa við mig. Ég verð að
reyna að laga eitthvað á mér hár-
ið. Það er eiginlega stærsta vanda-
mál mitt.
— Þú kemst fram úr því, sagði
Míranda og hugsaði með sér: Hún
verður mér aldrei eins erfið og
Karóla.
Pollý glennti upp skjáina, þeg-
ar Karóla kom inn í eldliúsið.
— Afskaplega er hárið á þér
flott. Sjáðu mamma, hún hefur
sett það upp.
Karóla riksaði inn að ísskápnum,
tók kókflösku út úr honum, horfði
á hana annars hugar og setti hana
svo aftur á sama stað.
— Þetta er Ijómandi fallegt,
Karóla. Ætlarðu kannski að hafa
þessa hárgreiðslu áfram?
— Veit ekki. Getur verið.
Míröndu létti svo við þægilegan
raddblæ Karólu, að hana langaði
til að halda upp á þetta með því
að liafa eitthvað sérstaklega gott
á borðum.
— Ég held að ég búi til eitthvað
reglulega gott til að hafa í ábæti.
Hvað finnst ykkur um súkkulaði-
köku?
— Marnrna þó, þú veizt að ég
fæ frunsur af súkkulaðiköku.
sagði Karóla.
— Æjú, mamma, búðu til
súkkulaðiköku, sagði Pollý. —
Karóla heldur að hún fái frunsur
af öllu.
— Haltu þér saman, sagði Kar-
óla, — þú ert alveg óþolandi.
— Hvað finnst þér um sítrónu-
búðing?
Míranda leit óttablandin á Kar-
ólu.
— Þarftu alltaf að búa til eitt-
hvað sem er fitandi?
— Þú þarft ekki að borða það,
sagði Pollý.
— Ég þakka gott ráð, sagði Kar-
óla og skældi sig framan í systur
sína.
— Hættu þessu, segðu mér bara
hvaðað ábæti þig langar mest 1.
— Búðu til það sem þér sýnist,
sagði Karóla og strikaði út úr eld-
húsinu.
— Alltaf er hún jafn ótuktar-
leg, sagði Pollý og skalf í benni
röddin.
— Elsku Pollý mín, reyndu að
taka þetta ekki nærri þér, sagði
Míranda í öngum sínum. — Hún
er á svo erfiðum aldri.
Hún er nú búin að vera á erfið-
um aldri í þrjú ár, liugsaði hún
örvilnan nær .
Pollý þurrkaði sér um augun
með erminni.
— Ég vil aldrei verða táningur,
það segi ég satt.
Míranda brosti.
— Það er heldur seint að segja
það nú, þú ert orðin þrettán ára
og þar með táningur.
— Þú veizt vel hvað ég meina.
.Já, liugsaði Míranda.ég veit það.
Og ég veit, að þú ert mín huggun
og gleði. Þú bjargar viti rnínu,
önnur lil á borð við Karólu mundi
gera alveg út af við mig.
Hún bjó til ávaxtastöppu handa
Karólu og súkkulaðiköku handa
þeim hinum. Að því loknu leit
hún á úrið og sá að hún mundi
hafa tíma til að fá sér smálúr fyrir
kvöldverðinn. Hún var á leiðinni
inn í svefnherbergið, þegar hringt
, var á dyrabjölluna.
Það var Sue Gordon, sem komin
var.
— Góðan daginn, frú Wealher-
by.
Sue spurði með sínu þokkafulla
brosi: — Er Karóla heima?
— Já, gerðu svo vel og komdu
inn, Sue.
Nú var tilgangslaust að hugsa
um lúr, Sue var indæl en hávær.
Ég skrepp út að ganga, hugsaði
Miranda, ég hef gott af rösklegrí
gönguferð.
— Halló, ert það þú, Sue? kall-
aði Karóla upp yfir sig og þeyttist
inn í dagstofu. — Þú hefur feng-
ið þér skó Ofsalega eru þeir smart.
Ég vildi óska að ég fengi eitthvað
almennilegt, svona einstöku sinn-
um.
— Nú, nú, sagði Sue. — Þú
fékkst nú bláa pilsið í vikunni sem
leið.
— Ó, það, sagði Karóla.
Pilsið var mjög dýrt, Karóla
hafði nauðað um að fá það þangað
til Míranda hafði látið undan, það
greip hana innri skjálfti.
— Ég er að hugsa um að fara
út að ganga, sagði hún.
— Þú ættir að líta í spegil áð-
ur en þú ferð út, það er hryllilegt
að sjá hárið á þér. Nú, Sue, hefur
nokkur hringt til þín?
TÍMINN — SUNNUÐAGSBLAÐ
425