Tíminn Sunnudagsblað - 06.06.1971, Blaðsíða 15

íbúðarhúsið á Dröngum, það sem Guðmuncfur
bóndi iét byggja þar eftir sinn dag. Það var steypt
árið 1912.
nýí félagi okkar tók að búast til
farar í óðaönn.
Við höfðum ætlazt til þess, að
Fúsi yrði ekki aðeins leiðsögumað-
ur okkar, heldur skyldi hann og
halda fyrir okkur heimili í Smiðju-
vík, þegar þangað kæmi. Hann var
heldur enginn maður til þess að
liggja úti um nætur, eins og við
hlutum að gera, skytturnar. Slík-
um lifnaði var hann alveg óvanur,
og auk þess har hann aldrei byssu.
Við vorum einn dag um kyrrt í
Bolungarvík og bjuggum okkur
undir brattann. Daginn, sem við
lögðum upp í óbyggðirnar, var
komin allhvöss norðanátt með
éljagangi. Við fengum mann með
okkur upp í Barðsvíkurskörðin,
sem eru einhver hæsta fjallaleið
bæja á milli á Ströndum. Að vísu
er brattinn ekki ýkjamikill að
sunnanverðu, en að norðan er snar
bratt, langbrattasta brekka, sem' ég
hef gengið. Byrðar okkar voru
nálægt fimmtíu pundum eða rösk-
lega það, þegar byssurnar eru
meðtaldar. En áfram var haldið,
þótt færðin væri orðin þung og
versnaði stöðugt. Segir nú ekki af
ferð okkar fyrr en í Smiðjuvík
kom.
Heldur þótti okkur köld aðkom-
an þar, því að fennt hafði inn í
bæinn, og vorum við talsvert lengi
að moka snjónum út, enda var
hann orðinn harður, þar sem fryst
hafði eftir hlákurnar. Engin var
eldstóin, svo við urðum að notast
við hlóðaeldhús, sem var næstum
fullt af harðri fönn. Við hreinsuð-
um nú allan snjó og klaka, svo
vel sem við gátum, og fórum svo
að ná í eldivið. Nóg var af honum
fyrir neðan sjávarbakkana, því að
sjaldan er svo ástatt á Ströndum,
að ekki megi finna morkefli til
að stinga undir pott. Sög og exi
voru til á bænum, svo í rauninni
mátti segja, að allt léki í lyndi
fyrir okkur, þegar við höfðum bú-
izt um. Við átum okkur sadda og
drukkum rjúkandi kaffi á eftir.
Þegar við nú höfðum sinnt hinu
allra nauðsynlegasta, þótti okkur
sem næsta verkefni hlyti að vera
að kanna skotfimi hins nýja fé-
laga okkar — afbragðskyttunnar,
sem okkur var fengin í stað Vig-
fúsar Benjamínssonar, sem aldrei
bar byssu né fór með ófriði á
hendur nokkurri skepnu. Við sótt-
um stóran kassa, reistum hann
upp átján faðma frá bænum og
bjuggumst til skotæfinga. Félagi
okkar tók byssu sína og bar hana
upp að vanganum, en heldur þóttu
mér handtök hans undarleg og
ólík því, sem ég hafði séð til ann-
ara manna. Hann beindi byssu-
hlaupinu alls ekki að markinu,
heldur eitthvað út í loftið. Svo
reið skotið af og hafnaði í þúfu,
um það bil miðja vega milli kass-
ans og okkar, og tætti hana upp.
Skyttan lét byssuna falla og skálm-
aði til marksins. Við spurðum,
hvort hann sæi ekki merkið í
Þúfunni. Nei, hann hafði ekkert
tekið eftir því. Fórum við þá að
yfirheyra hann, hvort hann hefðj
aldrei skotið úr byssu áður, og
kvaðst hann þá stöku sinnum hafa
reynt að skjóta til marks, en aldrei
hitt.
Það er kannski ekki hægt að
segja, að við hinir værum beinlín-
is montnir af því að hafa gert
veiðifélag upp á jafnan hlut við
slíka skyttu, og hitt þá grátbros-
legast af öllu, að vesalings maður-
inn skyldi erfiða í því að bera
þunga byssu alla þessa leið og
bæta henni ofan á bagga sinn,
sem sannarlega var nógu þungur
Timburhiaði á Dröngum. Séð norður um ájarnarfiörð til
Geirólfsgnúps,
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
495