Tíminn Sunnudagsblað - 06.06.1971, Blaðsíða 17

sem fyrstur varð til þess að rjúfa
þögnina: „Þetta er ömurlegt
kvöld“, sagði hann.
í sama bili þagnaði allt, en við
fórum að tala saman. Öllum bar
okkur saman um það, að aðra eins
stund hefðum við aldrei lifað. en
þó var okkur efst í huga ánægjan
yfir því að hafa fengið að verða
slíkrar reynslu aðnjótandi. Að
sjálfsögðu vorum við ekkert
hræddir, enda hefði það verið und-
ai-legt af þrem fullorðnum karl-
mönnum á bezta aldri, glaðvakandi
og vopnuðum að auki. (Þótt ef til
vill hefðu ekki allir getað haft
byssunnar mikil not!). Það eitt
fannst mér hálf-óviðkunnanlegt,
þegar gengið var aftan að mér og
staðnæmzt við hurðina bak við
mig, enda þótt mér virtist sá
aðeins vera að hlusta. Og það
játa ég, að ekki hefði ég viljað
vera þarna aleinn.
Skönnnu seinna litum við út, og
var þá dálítið farið að draga úr
fannkomunni, svo við fórum inn,
fengum okkur bita og bjuggumst
til útilegunnar. Því næst fórum við
niður fyrir hamrana, lágum þar
alla nóttina, en sáum enga tófu.
Þegar við fórum að athuga ntálið,
sáum við, að fimm tófur — eða
kannski réttara sagt, að fimm sinn-
um höfðu tófur komið fram á
bjargbrúnina um nóttina, en snú-
ið við, þegar þær fundu af okkur
lyktina. Það var því auðséð, að
ekki þýddi að ætla að liggja fyrir
þeim þarna, á meðan vindáttin var
þessi.
— Hvað varð svo úr þessu?
— Við fórum heim og réðum
ráðum okkar, og það varð úr, að
við héldum brott og hugðumst
koma okkur fyrir á öðrum stað.
En það verður að segja hverja
sögu eins og hún gengur: Við
veiddum aldrei neitt og máttum
meira að segja þakka fyrir að
sleppa lifandi frá þessu ævintýri.
í eitt skipti hafði ég komið mér
fyrir niðri í fjöru á bak við meira
en mannhæðarháan klett, en ekki
hafði ég legið þar nema svo sem
fimmtán eða tuttugu mínútur. þeg
ar ég heyrði skelfileg brimöskur.
Ég stökk upp og liljóp í spretti
upp fjöruna. Það mátti heldur
ekki tæpara standa. Aldan elti mig
langt upp á snjó og drangurinn,
sem ég hafði haft að hlífiskildi fór
Iangsamlega í kaf. Litlu síðar brast
á okkur aftakastórhríð, engu betri
en bylurinn í Smiðjuvík.
Ef ég ætti að lýsa þessari ferð
í smáatriðum, yrði það alltof langt
mál. Það veitti ekkert af heilli
grein undir heimferðina, sem var
í meira lagi torsótt. En við skulum
sleppa því að sinni. Því einu vil
ég bæta við núna, að eina umbun-
in, sem við hlutum fyrir allt þetta
erfiði, var sú furðulega reynsla
sem okkur hlotnaðist kvöldið góða
í Smiðjuvík.
— En ef við víkjum nú aftur
sögunni heim að Dröngum: Var
ekki óskaplega einangrað og fá-
ferðugt hjá ykkur alla tíð?
— Það var kannski ekki eins
fjörugt um samgöngur og í lág-
sveitum. En það var þó nógu mikið
um gesti til þess, að við kynntumst
bæði hinni betri og lakari tegund
gesta.
Einu sinni komu til okkar
danskir landmælingamenn og voru
hjá okkur á Dröngum í níu vikur.
Voru þeir í þrem flokkum. Fvrst
kom yfirmaður, sem Styrmir var
nefndui'. Hann fékk á leigu tvær
stofur hjá okkur og var í þrjá eða
fjóra daga. Hann prílaði upp um
fjöll og lilóð vörður hér og þar.
En hann var bölvaður drambgikk-
ur. Ilann skaut heiðlóur á hreiðr-
unum niðri á eyrunum á milli
ánna einn sunnudag á meðan við,
heimafólkið, vorum að lesa hús-
lesturinn. Við urðum öll æf út af
þessu, en höfðum þó á öllu gát og
vorum búin að draga fram bók um
fuglafriðun, þegar hann kom lieim
með sex heiðlóur í fínni veiði-
tösku, heldur en ekki hreykmn.
Ég benti honum á að hann befði
brotið lög, bæði með því að skjóta
alfriðaðan fugl, og eins með hinu,
að fara á veiðar án leyfis. Hann
skyldi mína slæmu dönsku nógu
vel til þess að verða bálreiður mér.
Þótti honum það hart, að ég skyldi
dirfast að segja honum fyrir verk-
um, og kvaðst hann myndi skióta
hvern þann fugl, sem hann fengi
færi á hér á íslandi. En nú var það
ég, sem ekki gat lengur falið bræð-
ina undir kurteisishjúpnum. Ég
rauk á hann, sleit af honum byss-
una og hrinti honum nærri flöt-
um. Sagði ég, að byssuna skvldi
hann ekki fá á meðan hann væri á
mínu heimili. Vesalings dátarnir
horfðu á þetta, en hreyfðu hvorki
hönd né fót húsbónda sínum til
hjálpar. Mér virtust þeir prýðis-
menn. Annar þeirra skrifaði mér
ágætt bréf einu ári seinna, og á
ég það enn.
Ég minJiíst lika Islenzks manns,
sem til mín kom að susafcVlagi.
Hafði hann meðferðis léttari og
þjálli regnklæði en ég hafði áður
séð, og varð mér að orði við hann,
að gaman væri að vita. hvort verzl-
anir í Reykjavík myndu ekki fáan-
legar til þess að senda manni slíkt
þing gegn póstkröfu. Það taldi gest-
ur minn ekki óiíklegt, og skildum
við að svo mæltu.-Nokkru seinna
kom til mín sending — án kröfu
og gefins. Það voru regnklæði eins
og þau sem ég hafði verið að láta
mig dreyma urn og auk þess vin-
samlegt bréf frá gestinum. Ég
ætla elckert að segja, hver maður-
inn var. Ég vil aðeins óska þess að
hann lesi þessar línur, því að mér
hefur verið hlýtt til hans síðan.
Það var ékki si$ur að selja Inát
eða gistingu á Dröngum, og það
vissi þessi maður sjálfsagt vel,
enda taldi hann sig áreiðanlega
ekki vera að gefa neina ölrnusu.
Hér er það ekkj peningalegt verð-
mæti hlutarins. sem er aðalatriðið,
heldur hugarþel mannsins. Það
má vel vera. að hvorugan okkar
hafi munað neitt um verðniæti
þessara fata. en hitt munaði mig
talsvert miklu. að ég hugsaði með
þakklæti til þessa gests, í hvert
sinn sem í fór þau ágætu föt.
— Það hefur nú teygzt nokkuð
úr þessu samtali okkar. Eiríkur, en
að lokum langar mig að víkja of-
urlítið nánar að þínum persónu-
legu högum. Þú kvæntist, eins og
aðrir göðir menn?
— Já. Ég kvæntist árið 1916.
Kona mín er á lífi og heitir Ragn-
heiður Karitas Pétursdóttir, dönsk
í föðurættina, og fædd i Veiði-
leysu á Ströndum árið 1892.
Við eignuðumst átta börn, sem
öll eru á lífi, utan eitt, sem dó í
æsku.
— Býr kannski eitthvað af
þeim á Ströndum?
— Nei, því er nú miður. Það
býr ekkert þeirra í sveit. Ég hefði
ekkert sett þaö fyrir mig, þótt þau
byggju ekki á Dröngum eða ann-
ars staðar í sínum heimahögum, ef
þau aðeins hefðu ílenzt í sveit og
barnabörnin mín fengið að njóta
óspilltrar náttúru, gróðurs og
dýra. Það er hverjum manni and-
leg og líkamleg heilsubót að vera
í sem nánustu sambandi við nátt-
úruna. — Það finnur maður bezt,
þegar hún hefur með einhverjum
hætti verið af manni tekin. En
Framhald 4 502. slðu.
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
497