Tíminn Sunnudagsblað - 04.07.1971, Blaðsíða 10

vo fór hann að tína fram smá-
gjafir. Hann kom með ilmvatns-
glas og hárautt kaupstaðarband í
sunnudagaklukku handa Gjörtu og
væna hönk af munntóbaki handa
Pétri. Það lyftist á þeim brúnin,
þegar þau sáu gjafirnar, og Gjarta
kyssti Óla, og Pétur þakkaði fyrir
sig með handabandi. Óli var líka
léttur ,á brúnina. Hann leit hreyk-
inn í kringum sig, því að hann
fann, að hann hafði rutt sig.
„Hefur þú svo eitthvað til þess
að reka í snjáldrið á manni,
Gjarta?“ spurði hann með lát-
bragði þess manns, sem veit, að
hann er konungur í ríki sínu.
Þannig hafði hann heyrt mann
komast að orði í kaupstaðnum.
„Nú, orða þeir það þannig?“
sagði'Gjarta og virti karl sinn fyr-
ir sér. Hann var glaðhlakkalegur
í kvöld, rétt eins og hann væri
orðinn ungur í annað sinn, og hún
gat ekki að því gert, að hún hýrn-
aði við þetta. „Ekki er svo sem að
spyrja að því, hvað þeim dettur í
hug í kaupstaðnum“.
„Og nú eru þeir byrjaðir að
temja flær — svo satt sem ég
stend hér“, sagði Óli. „Það kvað
hafa verið þar flóasýning núna á
dögunum. Ja, þetta sögðu þeir“.
„Það hlýtur að vera lygi“, sagði
Pétur og starði á hann opinmynnt-
ur. Eða hafði honum misheyrzt?
„Lygi! Kaupmaðurinn hafði þó
verið þar sjálfur, sagði hann mér.
Flærnar voru spenntar fyrir litla
vagna, og ein flóin var ekill. Væru
þær teknar og látnar inn í vasaúr,
skriðu þær upp á sekúnduvísinn
og létu hann snúast með sig. Það
er aldeilis fáheyrt, hverju menn
geta fundið upp, skal ég segja
þér“.
Vinnumaðurinn hló svo dátt, að
það lá við, að hann ylti út af
bekknum, en Ólj reigði sig á miðju
gólfi. „Ætli þeir aki ekki næst til
tunglsins á flóavagn?“ sagði hann
hæðnislega. Honum var alltaf í
nöp við kaupstaðarfólkið og uppá-
tæki þess.
„Það er naumast, að þið eruð
kátir“, sagði Gjarta, sem nú kom
með steikarpönnu í hendinni fram-
an úr eldhúsinu. Hún lét þrjá tré-
kubba á mitt borðið og setti pönn-
uaa á þá. Hún hafði hitað flesk-
leifar, og karlmennirnir sugu upp
í nefið, því að lyktin var .góð.
„Ég var að segja Pétri sögur.a
af flónum", sagði Óli, og endurtók
frásögn sína um það, hvernig
5*4
flærnar drógu vagn.
Gjarta lét ekki hlaupa með sig
í gönur — hún var alvörugefin að
eðlisfari.
„Að þeir skuli geta tamið flær“,
sagái hún undrandi — „eða bara
náð þeim aftur, þegar þær sleppa.
Mér veitist nógu erfitt að ná þeim
milli fingranna einu sinni, Og mik-
ið mega þeir fara varlega með þær
að fótbrjóta þær ekki eins og þær
eru þó litlar í samanburði við
mannshöndina".
„Þeir setja kannski á þær tré-
fót í staðinn", sagði Pétur — hann
var ekki vanur að hafa gamanyrði
á hraðbergi, og nú gaut hann aug-
unum spyrjandi til Óla.
„Þeir eru vísir til þess, helvítin
á þeim“, hrópaði Óli. „Ætli þú
gætir ekki komizt í þá smíða-
vinnu?“ Hann sló í borðið, rak
hausinn aftur á herðar og skelli-
hló.
Þeir átu með spæni af pönnunni.
Þann sið hafði vinnumaðurinn
komið með norðan úr landi, þar
sem hann hafði alizt upp. Fyrst
mæltu þeir ekki orð frá^ vörum,
en hláturinn krimti enn' niðri í
þeim. „Já, kona“, sagði Óli eftir
langa þögn — „þar geturðu loks
losnað við þær með hægu móti.
Við förum í kaupstaðinn í fyrra-
málið með fullan vagn — ég trúi
ekki, að þeir slái hendinni á móti
þeim, þó að þær séu af þér“.
Hugurinn var enn við flærnar, og
þetta voru nokkurs konar eftir-
hreytur.
En Gjarta fékkst ekki til þess
að brosa.
„Þær hafa, guði sé lof og þökk,
ekki hundsað mig hingað til“,
sagði hún. „Maður er enn við
bærilega heilsu, þó að ég segi sjálf
frá“. Og um leið barði hún þrisv-
ar undir borðið.
Óli stóð upp frá matnum hálf-
étnum og fálmaði skjálfandi hönd-
um inn í veggskápinn. Tungu-
broddur var á iði milli varanna.
Hann var hvað eftir annað búinn
að hafa hönd á brennivínsflösk-
unni og láta hana inn svo aftur,
er hann skellti henni loks á borð-
ið með hressilegum tilburðum.
„Við verðum að hita okkur fyr-
ir brjósti í svona veðri“, sagði
hann og hellti í glas handa Pétri.
„Guð veri með vesalingunum,
sem eru á sjó í nótt“, sagði Gjarta
— „það er komið ofsaveður“. Hún
þrýsti nefinu upp að rúðunni og
reyndi að skyggnast út. En það
hafði hlaðizt utan á hana snjór.
„Já. Þeir fá einhverjir heimfar-
arleyfið í nótt“, sagði Óli og ók
sér í sætinu. „Þeir eiga ekki sjö
dagana sæla, sem eru á sjó í þess-
um vetrarveðrum".
Það hrikti í húsgaflinum í rok-
unum, og vindsveipirnir dönsuðu
við húshornið. Það brakaði í þak-
inu og hvein og söng í öllu —
hvert hljóðið rak annað. Og undir-
spilið annaðist hafaldan, sem æddi
á land í sífellu af slíku afli, að
jörðin nötraði.
Allt í einu heyrðist druna em-
hvers staðar úti. Gjarta hörfaði ótta
slegin frá glugganum.
„Hvað var þetta?“ sagði hún og
leit á mennina til skiptis. /
„Það var skot, einhver í nauð-
um“, sagði Óli. „Það er skúta
strönduð þarna niður frá, sjálf-
sagt við Dúfunesið. Ekki verða þeir
þungir á fóðrunum hér eftir, garm-
arnir . . . Jæja, ætli maður fari
þá ekki að skríða í bólið?“ Hann
byrjaði að tína af sér spjarirnar
við ofninn, og Gjarta fór að
krossa húsið fyrir nóttina.
Pétur bauð góða nótt og ramb-
aði út. „Þú manst eftir að gefa hest-
unum svolitla tuggu til viðbótar“,
kallaði Óli á eftir honum.
Pétur brá sér inn í skemm-
una og tók þar öxi, en sneri jafn-
skjótt við og tók lítinn hamar í
stað axarinnar. Axareggin var svo
hvöss, að hann kunni ekki við að
nota hana. Svo fikraði hann
sig yfir í hesthúsið í myrkrinu, gaf
hestunum væna tuggu og lagðist
síðan sjálfur í hálminn. Hann fann,
að hann myndi ekki geta fengið
sig til þess að gera Óla nokkurt
mein. En hann lá samt kyrr, þar
sem hann var kominn, og eftir
litla stund var hann steinsofnaður.
Óli var kominn í rekkju sína og
fitlaði við böndin á sængurverinu.
Þegar Gjarta kom, fór hann að
gera að gamni sínu við hana: „Það
fer bezt um mann, þegar maður
er kominn upp í — rúmið er
hentugasti staðurinn ás þessum
tíma sólarhringsins, einkanlega
eigi maður gott í vændum. En
ekki get ég annað en furðað mig
á því, hvað þeir eru að gera núna
hinu megin á jörðinni, því að nú
hlýtur hausinn á þeim að hanga
niður.“ Það krimti ofurlítið í hon-
um. „Þegar ég var lítill, hélt ég
helzt, að þeir væru bundnir í rúm-
in . . . Eftir á að hyggja þá hitti
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ