Tíminn Sunnudagsblað - 04.07.1971, Blaðsíða 16

ÓLÖF JÓNSDÓTTIR;
Pósturinn
t litlum kofa fyrir norSan bjó
lítill karl með kindunum sínum
og kettinum og hundinum.
Flestum fannst hann skrýtinn og
litu heldur niður á hann. Samt var
hann húinn þeim kostum, sem
prestarnir hæla mest í stólræðum.
Hann var ekki hrokafullur eða
drambsamur, heldur elskaði hann
allar verur jafnt, og ekki hvað
sízt dýrin, sem bjuggu með hon-
um í kofanum. Aldrei hafði hann
heyrzt tala illa um nokkurn mann,
né skepnu, enda ekki margmáll.
Hann hafði verið þarna póstur í
byggðarlaginu, svo lengi sem
menn mundu, Enginn vissi með
sanni, hvað hann var gamall. Ef
hann var spurður, brosti hann bara
og hristi höfuðið.
Aldur skiptir ekki máli.
Alltaf kom pósturinn á réttum
tinia, hvernig sem veður var. Starf-
ið var vel af hendi leyst. Maðurinn
var fátækur og allra manna
min’nstur og lítilsvirtastur, hafður
jafnvel að háði og spotti af hinum
kristilegu, sem fara í sparifötin
á sunnudögum og sitja með helgi-
svip í kirkjunni.
ið hægt að gera arfhreina
féð dökkgrátt.
Ennfremur hef ég unnið mikið
að því undanfarin ár að koma upp
kerfi til þess að gefa ám og hrút-
um kynbótaeinkunnir. Þessum
einkúnnum er ætlað að sýna,
hversu verðmætt eðli hver einstakl
ingur hefur til kynbóta.
— Liggja fyrir einhverjar
niðurstöður af þessum rannsókn-
um?
— Það hejúr sýnt sig, að háar
og lágar kynbótaeinkunnir ganga í
ættir, og með réttu vali á að vera
kleift að auka verðmæti stofnsins
í hverjum ættlið.
— En hvað er að segja um fram-
tíðarverkefni?
— Það er gömul og ný saga, að
þegar lausn finnst á einu vanda-
máli, blasa við ennþá fleiri óleyst
vandamál. Verkefnin, sem vinna
þyrfti að á eviði sauðfjár-
Hann fór ekki þangað.
Ekki af því, að hann langaði
ekki, heldur vegna þess, að honum
hefði verið hent út vegna fataræfl-
anna, sem hann klæddist, og lykt-
arinnar, sem lagði af honum.
En kindurnar hans og hundur-
inn og kötturinn fengu alltaf nóg
að borða, jafnvel þótt hann sylti
stundum sjálfur. Hann var ekki að
hugsa um að græða eins og flestir
hinna, hann sóttist ekki eftir met-
orðum né hrósi, heldur var hans
eina hugsun að hlúa að.
Hér höfðum við Krist á meðal
okkar. En við sáum hann ekki.
★
Hann endaði ævina við bæjar-
dyr höfðingjanna með póstinn við
barm sér, trúr til hinztu stundar.
Nú er hann gleymdur, kindurn-
ar hans farnar, kofinn fallinn, að-
eins nokkrir steinar standa.
Þess vegna spyr ég:
Hvar eru launin?
Heimskuleg spurning, hver var
að biðja um laun?
Ekki hann.
rannsókna, eru því nær óþrjótandi.
Á næstu árum munum við reyna
að einbeita okkur að þeim vanda-
málum, sem hafa mest hagnýtt
gildi fyrir sauðfjárbúskapinn. Þar
verða ofarlega á blaði ýmsar rann-
sóknir á því, með hvaða hætti
unnt sé að auka afurðasemi fjár-
ins á sem hagkvæmastan hátt,
bæði með kynbótum og meðferð.
Hvert það rannsóknarefni, sem
tekið er fyrir og gefur ákveðið,
jákvætt svar, getur haft mjög mik-
ið gildi fyrir sauðfjárræktina í
landinu í heild. Og þó leysir hvert
svar oftast ekki nema lítinn hluta
þess viðfangsefnis, sem leysa
þyrfti fyrir atvinnuveginn. Þetta er
rétt að hafa í huga, þegar ræfct er
um nauðsyn og gildi rannsóknar-
starfsemi í landbúnaði.
— Hefur fjárskortur ekki
sett þessari starfsemi neinar skorð-
ur?
— Fjárveitingar til rannsóknar*
starfseminnar eru miðaðar við það,
að sú starfsemi, sem nú ©r rekin,
geti haldið í horfinu nokkurn veg-
inn áfallalaust. Upp á síðkastið
hefur þó verið hert allverulega á
kröfum um hagsýni í notkun fjár
til rannsókna. Um það er ekki
nema gott eitt að segja, að ekki sé
bruðlað með fjármuni, en okkur,
sem að rannsóknarstarfsemi vinn-
um, finnst sumpart, að við séum
komnir í vítahring. Við höfum tek-
ið að okkur verkefni, sem eru svo
umfangsmikil, að við ráðum ekki
við nema hluta þeirra. Tímaskortur-
inn bitnar á þeim þættinum, sem
erfiðastur er, en jafnframt veiga
mestur, en það er uppgjör, túlkun
og samning ritgerða um rannsókn-
arverkefinin.
Árangur í starfi er dæmdur eft-
ir því, hve mörgum fullunnum
verkefnum við skilum frá okkur.
Þeir, sem málum ráða á þessu
sviði, gera sér oft ekki næga grein
fyrir því, hve mikla vinnu það út-
heimtir í heild að taka fyrir ákveð-
ið ' rannsóknarverkefni, skipu-
leggja rannsóknina, safna gögnum,
gera þau upp og túlka og skrifa
um niðurstöðurnar.
— Þið farið auðvitað ekki var-
hluta af erfiði og álagi, fremur en
aðrir þegnar nútímaþjóðfélaga?
— Ég held mér sé óhætt að full-
yrða, að álag á hvern mann í
rannsóknarstarfsemi í landbúnaði
á íslandi, sé miklum mun meira en
gengur og gerist erlendis. Árang-
urinn af störfum okkar er líka það
mikill, að ég held við getum borið
okkur kinnroðalaust saman við
hverja sem er að því leyti. En heild-
arafköst rannsóknarstarfseminnar
eru þó hvergi nærri fullnægjandi
fyrir atvinnuveginn. Úr því verður
ekki bætt, nema með meiri mann-
afla og meira fjármagni.
Það gera tiltölulega fáir sér
næga grein fyrir því, að það er
rannsóknarstarfsemin, sem verður
að eiga drýgstan hlut í því að
leggja grundvöllinn að framförum
í landbúnaði á íslandi á komandi
tímum. Við, sem að rannsóknum
vinnum, reynum að ota okkar
tota, eins og sagt er, biðjum um
meiri peninga og fleira fólk til
starfa. Svörin, sem við fáum, eru
yfirleiitt á þá leið, að ekki megi
auka þenslu í ríkisrekstri, og það
er talið vel við unandi, ef við fáum
10% hækkun á fjárframlagi. Mér
þykir líklegt, að tvöföldun á starfs-
592
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ