Tíminn Sunnudagsblað - 04.07.1971, Blaðsíða 22

ingsár þín, og breyt þú eins og
hjartað leiðir þig og eins og augun
girnast. En vit, að fyrir allt þetta
leiðir guð þig fyrir dóm. Og hrind
burt gremju frá hjarta þínu og
lát eigi böl koma nærri líkama
þínum, því að æska og morgunroði
lífsins eru hverful. Og mundu eft-
ir skapara þínum á unglingsárum
þínum, áður en vondu dagarnir
koma og þau árin nálgast, er þú
segir um: Mér líka þau ekki —
áður en sólin myrkvast og ljósið
og tunglið og stjörnurnar og áður
en skýin koma afiur eftir regnið,
þá er þeir skjálfa, sem hússins
geyma, og sterku mennirnir verða
bognir og kvarnarstúlkurnar haf-
ast ekki að, af því að þær eru
orðnar fáar, og dimmt er orðið hjá
þeim, sem líta út um gluggana,
og dyrunum út að götunni er lok-
að, með því að hávaðinn í kvörn-
inni minnkar, og menn fara á fæt-
ur við fuglskvak, og allar söng-
konur verða lágróma, þá eru
menn og hræddir við hæðir, og þá
eru skelfingar á veginum, og
möndultréð stendur í blóma, og
engispretturnar dragasi áfram,
og kaperber hrífa ekki lengur, því
að maðurinn fer burt til síns
eilfðarhúss, og grátendurnir
ganga um strætið — áður en silf-
urþráðurinn slitnar, og gullskálin
brotnar, og skjólan mölvast við
indina, og hjólið brotnar við brunn-
inn, og moldin hverfur aftur til
jarðarinnar, þar sem hún var
áður, og andinn til'guðs, sem gaf
hann“.
Hér bætir Predikarinn svo við
að sínum hætti: „Aumasti hégómi,
segir prédikarinn — allt er
hégórni".
ÖRLÖG
Framhald af 587. sí3u.
vitni með háttum hennar —
beggja handa járn var hún óneit-
ariiega. Sumir höfðu trúað því, að
hún kæmi brennimerkt á enni
heim úr tukthúsinu, en aðrir gerðu
sér ekki jafnljósar hugmyndir um
gamla tukthúsfanga. Það hafði
samt þótt viðbúið, að hún væri
orðin gróf í tali og farin að tyggja
tóbak, ekki ósennilegt, að hún
væri orðin vön áflogum og hirti
bað, sem lægi á vegi hennar. En
inn var ekki fyrii vonbrigðum öðr-
um fremur. Það var ekki að sjá, að
nein breyting hefði orðið á Gjörtu.
Pólk hafði þó auga með henni
nokkurn tíma, en svo fóru fátæk-
ar konur að heimsækja hana og
betla hjá henni mjólkursopa. Þær
héldu fyrst, að þær væru að gera
henni einhvern sóma, og bjuggust
þess vegna við, að þeim yrði vel
til fanga. En Gjarta gaf þeim bara
eins og hún hafði gert áður — ekki
ögninni meira. Viðmót hennar var
nákvæmlega eins og það hafði ver-
ið. Og á laugardögum gaf hún
þeim kaffikorg, það hafði hún
líka gert áður fyrr.
Gjarta hafði engum stakkaskipt-
um tekið.
Hún hafði aldrei blandað mjög
geði við annað fólk í sveitinni, og
hún leitaði ekki eftir kynnum við
það nú. Enginn komst í klípu af
þeim sökum. En til kirkju fór hún
annan hvern sunnudag, væri bara
messað, og svaf undir predikun-
inni eins og ekkert hefði í skorizt.
Það var sama sætið og sami text-
inn og áður.
Hún var sjálfri sér lík.
Gamli þurrabúðarmaðurinn,
sem hún hafði ráðið til sín, hugs-
aði sitt, og einn góðan veðurdag
fór hann á fjörurnar við hana. En
Gjarta rak hann öfugan frá sér.
Tveir urðu til þess að biðja hennar
á kristilegan hátt — annar hálf-
gerður vandræðagemlingur, en
hinn maður, sem vel mátti una við,
þó að hann væri fátækur eins og
kirkjurotta. Hún vísaði þeim báð-
um á bug. Það var erfitt að átta
sig á henni.
Árin liðu, sjö löng ár og ströng,
og fólk var hætt að hugsa um
Gjörtu. Á áttunda ári fór hún að
spyrja póstinn um bréf frá kóng-
inum, og einn góðan veðurdag
beitti hún hestum fyrir vagn og ók
í kaupstaðinn. Hún sat sjálf í ekils-
sætinu, og það spurðist fljótt, að
erindi hennar væri að sækja Pét-
ur. Þau voru líka tvö í framsæt-
inu. er hún kom aftur.
Þannig varð Pétur bóndi á Sönd-
um. Hann hafði bæði elzt og lagt af
í tukthúsinu, og nú var hann orð-
inri sinaber. Hann var dálítið lot-
inn, og sinarnar aftan á hálsinum
Lausn
24. krossgátu
voru öllu gildari en eðlilegt g<a|
heitið. En hann var duglegur tö.
verka, meira að segja sæmilegá
bókfær orðinn, og sama góðmenn-
ið var hann og áður.
Þau Gjarta ræktu vel öll sín
störf. Þeim kom mætavel saman,
og þau urðu samferða til kirkju.
Langur aðskilnaður hafði engu
breytt, og það, sem hent hafði,
varpaði ekki neinum skugga á líf
þeirra. Það hafði borið upp á, er
fram varð að ganga, og það hafði
ekki fengið meira á þau heldur en
þegar slátrað var til hátíðanna.
Þau spjölluðu oft um Óla, sem
dáið hafði með snöggum og sorg-
legum hætti, en véku ekki að því,
hvernig það hafði gerzt. Og þau
lögðu bæði hönd að því að snyrta
leiðið hans eftir þörfum.
Nú eru þau orðin gömul, og
þessi öldruðu hjón eru ánægð
hvort með annað og vilja ekki
hvort af öðru sjá til langframa. Sá,
sem kemur ókunnugur í sveitina,
getur ekkert óvenjulegt lesið út úr
hrukkóttum andlitum þeirra.
Og fólkið í sveitinni hefur ekki
heldur orð á neinu. Það hefur ætíð
verið föst venja í sveitinni að þegja
um atburðinn á Söndum við að-
vífandi fólk. Það eru bara þeir,
sem orðið hafa siðmenningunni að
bráð, er tala með hryllingi um
þennan atburð.
Örlögin burðast ekki með neitt
taugakerfi. Þau halda sitt strik,
líkt og þegar járnbrautarlest ekur
yfir mann, sem orðið hefur seinn
fyrir á teinunum. Það er á hæsta
lagi, að vagnarnir í lestinni vaggi
ofurlítið. Annars veit enginn af því.
J.H. þýddi.
#4» Ltfifiam
LA H 11 Pt/n
W WS L# S/fS
inu sn **
tiAttn f'isti
gk 'csarrit
A $9£rr n?
6r*nstet r/Si
.........te js
NAR JM T8
_
PAGgfti
snnust. . Æ
flt
r NNNNtn
... L.A ANA tt
*V jsu&tn fw *
* ' títANAB
iB i**r
k. 'tuuu.
9 8
B A NA8

598
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ