Tíminn Sunnudagsblað - 25.07.1971, Síða 12
VS her að dyrum
— Ég fæddist, segir Lára Páls-
; dóttir, í Tungu í Fáskrúðsfirði. 20.
febrúar árið 1901. Faðir minn var
' Páll Þorsteinsson frá Víðivalla-
gerði í Fljótsdal. Var föðurætt
* hans hin svokallaða Melaætt.
Móðir mín hét Elínborg Stefáns-
dóttir og var ættuð úr Húnavatns-
'sýslu. Hún fluttist á barnsaldri í
; Vopnafjörð og var alin upp á Hofi
hjá séra Halldóri Jónssyni, sem var
föðurbróðir hennar. Amma móður
,'minnar var Elísabet Björnsdóttir
prests í Bólstaðarhlíð í Húnavatns-
sýslu. Er sú ætt kölluð Bólstaðar-
hlíðarætt.
Foreldrar mínir byrjuðu búskap
inn að Víðilæk *í Skriðdal. Þaðan
fóru þau að Þingmúla og bjuggu
þar þangað til þau fluttust að
stað og kom oft í heimsókn til okk-
ar, aðgreindi okkur gjarna með
raðtölum, þegar hann heilsaði okk-
ur. „Þetta er númer tíu — Hvar er
númer átta“? Þetta og þessu líkt
sagði hann oft. Þessi ágæti vinur
okkar var norskur og hér Aanen
Stangeland. Hann var einstaklega
ljúfur og elskulegur maður.
— Voru fleiri Norðmenn á Fá-
skrúðsfirði á uppvaxtarárum þín-
um?
— Ég minnist norskrar ekkju,
sem venzluð var Strangelandfólk-
inu. Hún átti þrjú börn og urðu
þau góðir kunningjar mínir.
— Fyrst við erum nú farin að
tala um útlendinga: Voru Frakkar
enn á Fáskrúðsfirði, þegar þú
varst að alast þar upp?
(bd daga var Fáskrúðsfjarðar
franskan töluð með árangri
Lára Pálsdóttir frá Tungu í Fáskrúðsfirði, segir frá æsku sinni — og efri árum í Þjóðminjasafn
í hinni ógleymanlegu ritgerð
HaJldórs Laxness, ísland og Frakk-
land, er því á einum stað haldið
fram, að vestfjarðafranska og Fá-
skrúðsí jarðarfranska séu „meðal
hinna fáu tungna, sem talaðar
hafa verið með árangri á ís-
landi“. Það er ekki ætlunin að
leggja hér neinn dóm á þessa full-
yrðingu stórskáldsins. Aftur á
móti stendur til að spjalla stundar-
korn við konu austan úr Fáskrúðs-
firði, sem vel man þá daga, þegar
franskir áttu þar ekki aðeins dugg-
ur sínar, heldur einnfremur sitt
eigið sjúkrahús, lækni, kirkju
— prest og grafreit.
Tungu í Fáskrúðsfirði árið 1898.
Höfðu þau þá eignazt átta börn.
Einn son skildu þau eftir í
Víðivallagerði, fjölskyldunni til
skemmtunar, því hjónin þar höfðu
þá enn ekki eignazt barn, og þótti
sem fleiri, að daufur væri barn-
laus bær. Og eitt barn foreldra
miftna hafði dáið á meðan þau
bjuggu í Skriðdalnum. Það voru
því sex börn, sem þau fluttu með
sér að Tungu. Og hópurinn hélt
áfram að stækka. í Tungu bættust
sex börn við, svo að í allt voru þau
tólf, sem þar ólust upp. Ég er hið
tíunda í röðinni, ofan frá talið.
Fjögur eru yngri en ég. Ég man
eftir því, að einn góður kunningi
okkar, sem heima átti í Búðakaup-
— Þeir voru ekki búsettir þar.
En þeir komu mikið á sumrin á
duggunum sínum. Frá því ég man
fyrst eftir mér og allt fram að
fyrra stríði, var það gaman okkar
barnanna að fylgjast með frönsku
duggunum á firðinum. Heima frá
Tungu blasir fjörðurinn við, svo
hvert skip, sem þar kemur, sést
greinilega. Það er meira að segja
auðvelt að fylgjast með skipum,
sem sigla fyrir utan, á milli ann-
arra hafna, þótt þau komi alls ekk-
ert inn á Fáskrúðsfjörð. Og á vor-
in var það alltaf sama hugsunin,
sem gagntók okkur, krakkana, þeg
ar við litum til hafs: Hvenær
skyldu duggurnar koma?
66§
T I M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ