Tíminn Sunnudagsblað - 25.07.1971, Qupperneq 16
Frá FáskrúSsfirSi, á annarri mynd sést út eftir firðl, en á hlnni inn til fjalla.
Að ég nú ekki tali uin skólana hérn
á Suður- og Vesturlandi, sem heita
mega i nágrenni Reykjavíkur. Satt
að segja hef ég þetta nú ekki á
blaði fyrir framan mig, en mér er
nær að halda, að sá landshluti sé
varia til, sem ekki hefur
sent meira eða minna af sinni
skólaæsku á Þjóðminjasafnið til
þess að kynna sér það, sem þar er
að sjá.
— Um hvað spyrja gestir ykkar
roest?
— Þetta er nú vandasöm spurn-
ing. Við, sem vörzluna önnumst,
höfum hver sinnar stofu að gæta.
Þar er ég — frómt frá sagt —
ekkert sérlega heppin, því þáð er
blessuð lútherska kirkjan, sem í
minn hlut hefur komið, og þar er
aðsóknin ekkert ýkjamikil. Til hlið
ar við kirkjusafnið er hið svokall-
aða Vídalinssafn, það er að segja
safnið, sem Jón Vídalín, konsúll
gaf. Þetta safn er líka í minni
vörzlu — og það er talsverð bót
í máli.
En svo ég svari betur spurningu
þinni, þá spyr fólk utan af landi
afarmikið um hluti frá sinni heima
byggð. Og það er ekkert ótítt, að
mönnum sárni, ef þeir verða þess
varir, að hlutir, sem þeir hafa gef-
ið — eða vita að hafa verið gefn-
ir —, eru ekki til sýnis. Það er
engin von, að ókunnugt fólk átti
sig á þeim gífurlega húsnæðis-
skorti, sem Þjóðminjasafnið á við
að búa.
— Ég ætla nú ekki að fara að
tala um eilífðarmál við þig, Lára,
en dettur ykkur aldrei í hug, að
þeir séu á sveimi í kringum ykk-
ur, sem þarna eiga hluti, sem þeim
hafa verið kærir — jyfnvel bein-
in úr eigin skrokki?
— Sú tilfinning, sem mér er
efst í huga, þegar • ég geng um
Þióðminjasafnið er, * íö mér beri að
umgangast þar aíla hluti með
fyllstu virðingu. Þeir, sem þar
eiga seinustu jarðneska eign sína
eiga til mín þá kröfu, alveg skil-
yrðislaust. Það er ekkert minna en
heilög skylda mín að bregðast ekki
trúnaði þeirra — hvort sem þeir
fylgjast með gerðum mínum eða
ekki.
Við þessi orð Láru Pálsdóttur
hefur undirritaður ekki öðru að
bæta, en eftirfarandi ósk, sem bor-
in er fram af fyllstu einlægni og
alvöru: Þess væri óskandi, að hver
einasti þegn okkar þjóðfélags ætti
til að bera slíka virðingu og rækt-
arsemi í garð fortíðarinnar. Þá
myndi færra fara forgörðum á
landi hér, en raun er á.
—VS.
t?r 5
ri HANNES M. ÞÓRÐARSON: SÓLRIS Sólstafa glitríð geymir glóandi fjallahringur. Finn eg í flæði sólar fyllingu lífsins gæða. Dalur í daggarbaði drekkur af sóiarljóma Litfagurt lífsins undur læknandi fer um hagann. Bljúgur lotningar bíð eg blómanna skraut að líta. Veitull í vizku sinni veraldar drottinn boðar mannanna börnum miídi, máttinn í starfi þungu- Kærleikur, alheims aflið, eilífðar rennur veginn.
§ S
664
’ í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ