Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1973, Blaðsíða 11

Draumar, sem
komu fram
Það hefur margt verið ritað um
drauma, hvernig þeir verða til, og um
gildi þeirra á margvislega vegu. Það
er til dæmis talað um, að menn dreymi
fyrir daglátum. Það er talað um að
utan að komandi áhrif i svefninum,
eða það, sem maður hafi verið að
hugsa um, komi fram i draumum
Menn hafa stundum spurt mig, hvað
ég haldi að það merki, sem þá hafi
dreymt. Ég hef yfirleitt litlu svarað
þvi, hef fundizt ég eiga nógu erfitt með
að ráða mfna eigin drauma. — Til
gamans ætla ég að minnast á nokkra
drauma mina, sem ég þykist hafa ráð-
ið, — veit þó, að engir þeirra geti talizt
merkilegir.
Þegar ég var á barnsaldri dreymdi
mig alloft, að fóstri minn væri dáinn,
og voru þeir draumar mér stundum til
óþæginda, þvi að mér fannst hann hafa
dáið á fremur voveiflegan hátt. Fóstri
minn var um fimmtugt og talsvert
veill i maga, og þar sem ég hafði heyrt
talað um krabbamein sem ólæknandi,
óttaðist ég jafnvel um lif hans. Það var
ekki fyrr en nokkrum árum seinna, að
ég heyrði talað um það, að ef mann
dreymdi slikt, væri það fyrir langlifi
mannsins, og virðist svo hafa verið
hvað þessa drauma mína snerti, þvi að
fóstri minn andaðist ekki fyrr en á
niræðis aldri.
Mig dreymdi lika einu sinni, að
sonur fóstra mins hefði fengið skot i
kviðinn út við fjós og væri verið að
bera hann inn. Eftir það var ég alltaf
hálf hræddur, þegar hann handlék
byssu. En áratugum siðar gerist sá at-
burður, að það springur i honum mag-
inn, þegar hann er við mjaltir i fjósinu.
En sem betur fór, þá náði hann fljótt
bata, þó hann kæmist ekki á skurð-
stofu Landspitalans fyrr en eftir sólar-
hring.
Mig dreymdi lika skemmtilega
drauma, og segi ég frá einum sem
virðist hafa orðið vegna utanaðkom-
andi tilverknaðar. — Mig dreymdi að
ég væri staddur úti i skemmu, það var
loft i skemmunni, þar var jafnan
skreið látin hanga i rjáfrinu ef til var,
Brattur rimlastigi lá upp á skörina, og
var ég rétt kominn upp úr stiganum.
þegar þorskhausa-kippa féll ofan á
mig. Mér varð svo bylt við að ég glað-
vaknaði, en þá höfðu bækur dottið ofan
á mig.
Eins og margir eflaust muna brann
tvisvar hjá kaupfélaginu á Borðeyri.
Ég var i bæði skiptin staddur i Jóns-
seli, þar sem ég ólst upp. I bæði skiptin
dreymdi mig eins draum að uppi væri
eldur i felli einu, er var i stefnu til
Sunnudagsblað Timans
Boröeyrar. Var ég fyrstur af bænum,
sem frétti um þessa bruna.
Þó tel ég merkilegastan þann
draum, sem ég segi nú frá, sem mig
dreymdi, þegar ég á sextánda ári var
vinnumaður á Bæ i Hrútafirði.
Mig dreymdi að ég væri á gangi norð
an-verðu i nesi, sem gengur út i sjóinn
niður af bænum. Þar gekk ég fjöruna,
sem oftar, þó að sjaldan ræki þar neitt
nýtiíegt þá oröið, en nú bregöur svo
við, að þarna sé ég nokkur tré, um
fimm álna. Voru þau sverari i annan
endann. Lá mjórri endinn niöur að
sjónum, þvi að útfiri var. Mig
dreymdi, að ég héldi áfram yfir vik þá,
er framan á nesinu er, lá þar eitt tré
mikið stærra en hin.
Fleira mundi ég ekki, þegar ég
vaknaði. Tvibýli var i Bæ og gengdi ég
fjósaverkum fyrir minn húsbónda, en
hinn bóndinn var sjálfur fyrir sig, en
fjós var sameiginlegt. Meðan við vor
um að gegningum, sagði ég honum,
hvaðmig hafði dreymt. Taldi hann það
ekki saka þó að við huguðum að þessu,
er við rækjum féð upp úr fjöru um há-
degisbiliö. Norðanátt var nýgengin
niður, en þá var helzt von einhvers
reka.
Létum við svo af þessu verða og var
allt eins og i draumnum, nema að
stærsta tréð var ekki þar, sem ég
hugði það. Skyldu þá leiöir og hélt ég
áfram inn með firði, og þar fann ég
stærsta tréð i vik, sem er mjög áþekk
þeirri, sem er fremst i nesinu, var það
svo stórt, að ég gat litið sem ekkert
borið það til. Rótin á þvi var mikil og
þung, en þvi var bjargað undan sjó
seinna um daginn. Þetta gerðist um
vetur, en i framhaldi af þessu vil ég
geta atburðar, sem skeði sumariö
eftir.
A bænum voru gestkomandi konur
úr Vesturheimi. Og var verið að tala
um, að gaman hefði verið að geta gefið
þeim nýjan fisk, en bæöi var, að fiskur
var tæplega genginn i fjöröinn og ekki
útlit fyrir sjóveður. A bænum var
piltur innan fermingar, Steingrimur
Sigfússon, sem löngu er þekktur sem
tónskáld. Ég svaf i stofu frammi af
svefnherbergi húsbænda minna.
Þegar langt er liðið nætur vakna ég viö
þaö, aö Steingrimur kemur inn, sé ég
undir eins aö hann gengur i svefni. Fer
hann beint inn til husbænda minna og
ég á eftir. Spyr hann þá, hvort ekki eigi
aö róa þvi að komiö sé gott veður. Við
leiddum hann til herbergis þess, sem
hann svaf i án þess að vekja hann. Svo
gáðum viö til veðurs, og rétt var þaö,
að logn var og sléttur sjór. Var nú
ákveðið að róa, þvi aö ekki dro það úr
aflavon, hvað Steingrimur hafði sagt i
svefni.
Við fórum fjórir saman, ekki var
mikill afli, en Steingrimur veiddi
nokkur dávæn lúðulok, en við hinir að-
eins smáþorsk.
Guðmundur Þórðarson
frá Jónsseli
Kirkjuþáttur . . .
Framhald af bls. 211
framleiðslu og neyzlu, en miði ekki að
vexti á gerð eða gæðum lifsins.
Að mati þessa visindamanns þarf
hér sem sagt hugarfarsbreyting til að
koma öðru fremur, og enda þótt læri-
sveinar Krists hafi oftlega brugðizt i
öllu tilliti, þá veit ég engan, er liklegri
sé til þess að leiða okkur til lifvænlegri
áttar en hann.
Það varðar þvi óumræðilega miklu i
öllum skilningi, að við látum ekki
skammsýna menn þoka honum til
hliðar enn frekar en orðið er, heldur
sameinumst i sókn til aukningar áhrif-
um hans, er lifið eflir i öllum greinum.
A engu er nú meiri þörf, ef við eigum
aö lifa þessa heims og annars þvi að,
ekki er annað nafn undir himninum, er
mönnum sé ætlað fyrir hólpnum að
verða.
Sú aðstaða, sem islenzku þjóðkirkj-
unni er búin i dag, sýnir svo berlega
takmarkaöan skilning þeirra á þessu,
þeirra er valdið hafa, en tómlæti og
átroðningur valdamanna i kirkjunni
kemur til af þvi, að þeir telja sér þetta
óhætt, — almenningur muni ekki risa
upp til varnar, — ekki sé hætta á at-
kvæðatapi, þótt áfram sé i þennan
knérunn vegið.
Allir þeir, sem trúa á þýðingu kirkj-
unnar, þurfa þvi að þora áð láta til sin
heyra á hvaða vettvangi sem er, —
einnig inni á Alþingi, þegar á henni er
troðið, eða hún að engu höfð.
203