Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1973, Blaðsíða 17

+
fór eitthvað að þvæla við deildar-
stjórann um bæ, sem hefði farið i eyði
— það væri fagurt inn til fjalla, sagði
hún, eins og það kæmi málinu nokkuð
við.
Ég ætlaði varla að þekkja hana, þar
sem hún beið yzt i röðinni ári siðar,
syndist enn hafa minnkað i samveru
þessara háu tölu, aðkominnar úr ófor-
gengilegum draumi inn i blákaldan
veruleikann. Pappirsblaðið ennþá
nokkrunveginn óvelkt — sagan eins og
töfraþula, sem hlyti að hafa sin áhrif,
væri hún endurtekin nógu oft. Kannski
hafði hún enn ekki hitt á þá réttu
stund, þegar raunverulegur lása-
galdur risti sundur lög og reiknivéla-
brögð og upplauk hugskoti ráðamanna
fyrir hinni einu, sönnu réttvisi, sem
hvorki eldur né reglugeröir fengu
grandað.
Skrifstofustjórinn var á fundi, svo að
ég visaði konunni til aðalgjaldkerans.
Hann var að telja péningabúnt, önugur
i augnkrókunum, hraðhentur að
vanda, brosið liklega geymt niðri i
skúffu hjá neðri tanngarðinum, sem
meiddi hann enn á bölvaður. Hann leit
varla upp, bað mig þurrprumpulega
að fylgja konunni fram, fyrst hún tryði
ekki þvi, sem henni væri sagt hér, ár
eftir ár.
— Ég er engan að rengja, sagði
konan hógvær, handfjallaði veskið i
vandræðum sinum brosti ekki lengur.
— Það er vist öllu fremur, að mér sé
ekki trúað hér, bætti hún við á leiðinni
fram ganginn. — Liklega verður það
einhver rikismaðurinn, sem kaupir
jörðina, til að leigja ána útlendingum.
Deildarstjórinn sat við sama borð,
þar sem allt gerðist á óvéfengjan-
legum pappirum með réttum
stimplum Sá , sem hlotið hafði
eldvigslu og vitranir þar á ofan, var
hér engu nær sinum eiginlegum
fjársjóði.
Ég hraðaði mér til baka. Það beið
fólk i afgreiðslunni.
— Segðu það álfunum — segðu það
álfunum i Suðurey — en ekki mér,
sönglaði bókarinn, sveittur og
þreyttur i andlitinu, þvi að enn höfðu
þeir gert vitleysu niður frá. — Skrýtið
bókhaldið á bænum þeim.
Grasið á Austurvelli var ennþá
grænt, þótt tekið væri að hausta á ný.
Hnoðraský yfir fjöllum — annars þessi
óstöðvandi blámi inn úr yztu firrð. ös
á skrifstofunni. Allt i einu ruddist
maður með hallandi flókahatt á höfði,
spansgrænan, gegnum röð hæversk-
lega biðandi kennara i hettuúlpum.
— Gjöra svo vel og athuga, hvort það
er vinningur á einhvern þessara miða,
sagði hann hispurslaust — þurfti tals-
vert pláss, þar sem hann stóð á
þykkum frakka. Maður þrekvaxinn.
Við afgreiddum kennarana fyrst.
Miðaeigandinn ýtti hattinum upp frá
enninu, bar i loðnar brýrnar, virtist
óvanur biðskyldu.
— Heyrðu hvislaði stalla min i
afgreiðslunni og dró mig með sér að
vinningaskránni. — Var þetta ekki
númerið , sem kerlingin — þú veizt?
Mig rak i rogastanz, þarna var það þá,
draumanúmerið sæla, 11689, á
óbrunnum miða mitt i bláköldum
raunveruleikanum. Eða var okkur að
Sunnudagsblað Tímans
209