Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1973, Blaðsíða 16

— Haldið þér virkilega, að það sé
engin Ieið, að fá þetta athugað betur,
sagði konan, augnaráðið hvarflandi
milli vonar. og óvissu, hendurnar
krepptar um veskið.
— Tja, sagði ég — þér getið auðvitað
reynt að tala viö skrifstofustjórann, en
hrædd er ég um, að sjálfur miöinn 'sé
það eina, sem gildir.
Skrifstofustjórinn var kona við
aldur, og vildi jafnan hvers manns
vanda leysa. Hún néri hendurnar
meðan hún hlustaði þolinmóð á frá-
sögnina, horfandi augum eins og úr
skinandi gleri vingjarnlega á gestinn.
— Jahá, já —á, sagði hún loks og dró
seiminn afsakandi — Þetta er nú
þannig, eins og yður hefur sennilega
verið sagt, að miðarnir eru ekki nafn-
skráðir. Okkur þykir þetta auðvitað
afar leitt, þegar svona stendur á, en
það er engin leið að afgreiöa vinnings-
númer, nema miöinn sjálfur sé fyrir
hendi.
Draumakonan tvísteig niðurlút,
hafði ekki fleira að segja — eigandi svo
auðugrar tölu á röngum pappir niðri i
snjáöu veski með biluðum lás.
— Ja-há, þetta er afskaplega leitt,
endurtók skrifstofustjórinn og horfði
fastá reglustikuna sina, sem hún hafði
gripið i flýti svo sem til að hafa hand-
festu i áþreifanleikanum.
— En þvi miður.
Það var lotin kona og fátæk með
öskugrátt hár, sem gekk út i grá-
kaldan októberdag, þar sem hún
sveipaði um sig sjalinu á ný.
— Furðulegt, hvað fólki getur dottið i
hug, tautaði fulltrúinn úti i horni,
hallaðist áfram eins og úr sigandi
þunga yfir þykka doöranta, uppfulla
með rauðum og grænum tölum.
— Þetta gæti auðvitað verið satt,
sagði aðalgjaldkerinn vaxmjúkri
röddu og tiplaði milli borða — svipur-
inn sakleysislega háll.
— Gæti, sagði bókarinn efandi, og
það var mikiö tregðulögmál i þessu
eina oröi. Hann var ævinlega togin-
leitur upp á við likt og að horfa sig út
úr dapurlegum óskiljanleik með
þungum erfiðismunum.
— Gjöra svo vel og skrifa hérna orð-
sendingu, sagöi skrifstofustjórinn að
innan.
— Ja-há, sagði hún armædd, þegar
ég færði henni bréfiö. Hverfleikur ljós-
ins i glampandi augunum minnti á
ljósbrot I svörtu vatni.
— Anzi var þetta leiöinlegt með
miöann, hún trúi þvi að minnsta kosti
sjálf, aö það hafi veriö hann, sem
brann, blessuð konan.
— Það er svo að sjá, samsinnti ég og
tók annað bréf fram.
— Ég held, að hún sé klók,
andvarpaði kassagjaldkerinn þung-
lyndislega inni i glerstúkunni, höfuðið
aftursveigt á löngum hálsi eins og upp
úr flösku.
Einhver dró niður gluggatjöldin og
bölvaði skammdeginu. Oti var rokkið
og kaldglær götuljós á stangli .
— Þetta er annars meira bévans
klúðrið — maðurinn, sem ég sendi
niður eftir áðan var alveg súrrandi,
tautaði fulltrúinn hálfhátt.
—- Þeir fá áreiðanlega kúluna
kembda hjá honum. Og hann hófst i
sætinu og hló — hló þessum viðáttu-
mikla hlátri neðan úr djúpum brunni,
þar sem lifið hafði hvorki skattheimtu
né happadrætti.
Veturinn varð bæði langur og
kaldur. Það voraði seint, sumarið liðið
fyrr en varði. Daginn ifyrsta, sem
snjóaði i fjöll kom hún aftur, sjal-
klúturinn vafinn ögn þéttar um
höfuðið.
— Hvernig var það annars — og hún
þokaði sér á ská að borðinu. — Það
var vist ekki ósóttur vinningur á þetta
númer? Hún dró sama pappirsmiðann
upp úr sömu, snjáðu töskunni, horfði
varfærin kringum sig og iaumaði
miðanum til minyfir borðið. Bókarinn
og kassagjaldkerinn litu hvorttó annaö
gegnum glerið — gegnum gleraugun,
undirfurðulega samamála án þess að
segja orð.
Ég fletti vinningaskránni. — Jú,
sagði ég treglega, — þau eru þarna enn
þá, hundrað þúsundin.
— Þarna sjáið þér, góða min, þetta
vissi ég, sagði konan og brosti, brá
mér á einmæli með svipuðum formála
og hið fyrrá sinnið. Þó var frásögn
hennar nú öllu lengri og itarlegri. —
Það var nú til dæmis þetta, hvernig
einhver ýtti við henni, hvað eftir
annað, þangað til hún vaknaði —
annars hefðu þau bæði brunnið inni,
bærinn orðinn alelda á svipstundu.
Þau urðu að brjóta glugga og skriða út
yfir fjósþakiö, það mátti ekki tæpara
standa, að tækist að bjarga blessuðum
skepnunum. Þvi segi ég það, forsjónin
er alls staðar aö verki, maður þreifar
á þvi....Og hún brá klúthorni upp að
augunum, skaparnum þakklát, þrátt
fyrir allt.
— En — en, það væri vist ekki
einhver vegur að fá þetta athugað
betur, maður vissi, að það var svo
margt, sem breyttist, var allt af aö
breytast i henni versu. Hún vissi
manna bezt, að ekki færi hann að
gabba hana, blessaður drengurinn þó
að hann væri ekki lengur okkar á
meðal — þessi ljómi, sem fylgdi
honum, draumurinn skýrari en nokkur
veruleiki — og svo þessi hljómur....
Það var raunar einhver bjarmi i
svip þessarar konu, sem virtist
óslökkvandi. Ég hafði engin ráð önnur
en að fylgja henni enn á fund skrif-
stofustjórans. Hún horfði hlustandi á
konuna svo sem eins og til að reyna að
koma henni fyrir sig. Venjulega brosti
þessi ráðandi kona svo andlitið
uppljómaðist innanfrá, en viðmót
hennar nú var eins og varnarskjal.
— Já-há, sagði hún dræmt og
einblindi fast á gamalt pennaskaft,
sem hún sneri hratt milli fingra sér —
Þetta er ákaflega leitt, við getum þvi
miður ekkert gert hér — en.... og hún
þangaði snöggvast að leita einhverra
úrræða. Gamla reiknivélin hennar
góndi mörgum uppstandandi tölu-
stafaaugum tómlega upp i loftið,
minnandi á steingerving af útdauðu
furðudýri.
— Ég hafði eiginlega hálfvegis
hugsað mér að byggja upp bæinn,
ef...ef eitthvað væri hægt aö gera,
andvarpaði sjalkonan. — Bara litinn
bæ auðvitað og kannski fjós fyrir svo
sem eina kú.
— Þér gætuð auðvitað reynt að tala
við deildarstjórann, hann hefur
úrskurðarvald i öllum vafamálum hér,
það er ekki á okkar valdi að gera neitt,
þegar svona stendur á — þvi miður,
itrekaði skrifstofustjórinn. Hafði
fundið undankomuleið.
Ég fylgdi henni fram eftir löngum
gangi með mörgum luktum dyrum á
báðar hliðar, skildi við hana inni hjá
þrekvöxnum manni, sem leit
spyrjandi upp úr firnamiklum bréfa-
búnka — vann lengstum fram á kvöld,
deildarstjórinn, hófsamur i orðum
skjalfastur reglumaður i hverri
athöfn.
Þriðja haustið kom hún ekki. Við
vorum næstum búin að gleyma henni,
þegar hún á jólaföstu árið eftir gekk
hljóðlega inn úr dyrunum. Það sátu
hvitar snjóflygsur i sjalinu og hún var
lotnari orðin, öll likt og úttauguð af
þrotlausu erfiði, þessi ókunna kona. Aö
þessu sinni var það unga skrifstofu-
stúlkan okkar, sem afgreiddi hana. Ég
sá, að hún gáði i vinningaskrána,
heyrði, að hún spuröi um miðann.
Sagan endurtók sig. Þær fóru inn til
skrifstofustjórans þaðan fram.
— Þu færð embættið, sagöi bókarinn,
svipurinn strengdur þessari ofstækis-
fullu kyrralifsupphafningu, sem
jarðraði við heimsendi.
—-Phu, ég held, að kerlingin sé úti að
keyra, sagöi unglingurinn og jóðlaði
gúmmitúggu.
—■ Miðinn er þó ósóttur enn,
andvarpaði kassagjaldkerinn mæðu-
lega ekki lengur viss, hafði farið á
skiöi um helgina.
— Ég heyröi meira aö segja, að hún
208
Sunnudagsblað Timans