Tíminn Sunnudagsblað - 30.12.1973, Blaðsíða 3

Guðmundur Þórðarson frá Jónsseli:
Blikinn og kollan
Blikar — teikning eftir Höskuld Björnsson
Sjórinn var sléttur, aðeins örlítið
öldugjálfur við ströndina kring um
eyna. Æðarfuglinn var byrjaður að
setjast upp. Blikarnir löbbuðu
hreyknir milli hreiðurstæðanna ásamt
kollum sinum, til að velja sér gott
hreiður. Maðurinn hafði verið þarna á
ferð og lagað hreiðrin svo þau yrðu
aðgengilegri, það hafði verið látið
þurrt hey i sum þeirra. Sumar
kollurnar voru fastheldnar og vildu
alltaf verpa i sama hreiðrið.
Auðvitað voru allir fuglarnir blikar
og kollur, en það voru aðeins ein hjón,
sem gengu allt af undir nafninu
Blikinn og Kollan , og þess vegna
skrifa ég nafnið þeirra með stórum
staf.
Blikinn og Kollan voru fastheldin, og
vildu alltaf vera i sama hreiðrinu, það
var inn i stórum brúsk af háu mei-
gresi. Koilan var i hreiðrinu og Blikinn
stóð skammt frá. Hann var hreykinn
af kollunni sinni, og vék ekki frá. Hann
horfði á hana og sá að hún var farin að
reita sig og stinga undir sig
dúnhnoðrum, þá vissi hann að hún var
búin að eignast egg. Hann þandi út
brjóstið og baðaði út vængjunum til að
fagna þessu. Kollan hafði allan hug við
að laga til i hreiðrinu. en þó gat hún
ekki stillt sig um að lita á Blikann sinn
við og við. Fallegur var hann. fannst
henni, og myndarlegur þar sem hann
stóð hvitur og svartur og baðaði út
vængjunum.
Þegar Kollan var búin að hlúa að
þessu eina eggi, sem komið var sagði
hún. — Bliki minn, nú komum við og
fáum okkur að eta og drekka, bráðum
má ég ekki vera að þvi að eta. — En
Blikinn beið um stund, hann var að
reyna að slita af sér fjöður, hann
langaði til að stinga henni i hreiðrið
Kollunnar sinnar, það tókst, og hann
sagði langt ú-ú þegar hann flaug á eftir
Kollunni. Hann vissi hvert hún hefði
farið og fann hana fljótlega. hann
settist á sjóinn við hlið hennar og þau
létu bárurnar vagga sér. en svo stungu
þau sér samtimis og syntu niður i sjó-
inn að ná sér i æti.
Kvöldsólin varpaði geislum yfir
heimaland Kollunnar og Blikans. bó
þrjú egg væru komin i hreiðrið, gaf
Kollan sér enn þá tima til að labba um
Sunnudagsblað Tímans
með Blikanum, eða fljúgá út á sjóinn
og fá sér æti. Þetta kvöld fóru þau
dálitið aðra leið en þau voru vön, þau
sáu grasi gróna þúst, sem þau höfðu
ekki séð áður. Þetta var vist eitt af
mannanna verkum. Reyndar var
þetta hálffallinn kofi, sem fólkið hafði
leitað sér skjóls i þegar það kom i
varpið. Kollan og Blikinn renndu sér
hring yfir þústunni, en settust svo á
annan vegginn. Þuu létu sólina verma
sig, úuðu svolitið hvort við annað áður
en þau flugu út á fjörðinn, En eins og i
heimi mannanna, leynast margar
hættur i rfki Kollunnar og Blikans.
Yfir varplandinu sveimaði stór hvitur
fugl með svarta vængi, mennirnir
kalla hann veiðibjöllu, hann sveimaði
nokkra hringi, en settist svo i varp-
landið. Hann vappaði að einu
hreiðrinu hjó goggnum i eitt eggið og
drakk úr þvi rauðuna, hann labbaði
svo að þvi næsta en varð fljótt saddur,
þó hélt hann áfram að vappa á milli
hreiðranna, og ef kollurnar fóru úr
hreiðrinu goggaði hann i eggin, það
var einkennileg skemmdarfiknin i
þessum stóra og myndarlega fugli.
Þegar Kollan og Blikinn komu aftur
og settust við hreiðrið sitt var eitt
eggið brotið. Þau drúptu höfði, en litu
þó hughreystandi hvort á annað. Það
mátti kannske bæta úr, þó leiðinlegt
væri þetta. Kollan fór nú að liggja
meira á, og bætti við einu eggi á dag,
þangað til sex voru komin. Biikinn vék
ekki frá henni, og þegar hún fór að fá
sér að drekka fylgdi hann henni. Þau
urðu að fá sér vatn uppi á landi þvi
ekkert vatn var i varplandinu. Það
var sól og þurrt þetta vor, og blessuð
Kollan var oft þyrst og langt að biða
heilan sólarhring að fá sér vatn, en
hún varð aðylja börnunum sínum sem
mest annars gætu þau dáið. Blikinn
hennar gat ekki sott vatn handa
Kollunni sinni þó að hann feginn vildi,
hann hafði ekkert til að bera það í. En
hann var tryggur og góöur og sat
meira hjá hreiðrinu, en margir aðrir
blikar.
Flutt á bls. 755
739