Tíminn Sunnudagsblað - 30.12.1973, Blaðsíða 15

Steinunn Eyjólfsdóttir
Skálkurmn og flónið
Nú ætla ég að segja ykkur ævintýri.
Það er reglulpgt ævintýri með stjúp-
dóttur og öllu tilheyrandi og það gerist
meira að segja á jólunum. Auðvitað
fékk stjúpdóttirin, hún Lisa litla, ekki
að fara i jólaboðið. Hún stóð á
þröskuldinum og horfði á gljábónað-
ann Benzinn hans stjúpa sins og henn-
ar mömmu sinnar hverfa út i jóladrif-
una. Á milli þeirra sat stjúpsystir
hennar vafin skinnum. Það var þó ekki
hægt að ætlast til þess að hún notaðist
aðeins við sitt eigið skinn, hafði hún
sagt á Þorláksmessukvöld. Það fannst
föður hennar ekki heldur hægt. Ekkert
þeirra leit við og veifaði til Lisu, ekki
heldur mamma hennar. Lisa litla and-
varpaði. Æ mamma var orðin svo
breytt i seinni tið. Lisa ætlaði stundum
varla að þekkja hana. Allt hafði verið
miklu betra.meðan þær voru tvær ein-
ar. En mamma hafði samt hvislað að
henni,áður en hún fór, að hún skyldi fá
sér rjómatertu og is úr nýja isskápn-
um og loka vel öllum dyrum, áður en
hún færi að sofa, svo skálkurinn kæmi
ekki. Það hafði nýlega sloppið skað-
ræðisskálkur úr tugthúsi borgarinnar.
Ég vil siður að hann fari með nýja
skápinn, hafði hún sagt. Og Lisa lofaði
að gæta vel að öllu. Hún skildi ofboð
vel að þau gátu ekki haft með sér
svona heimskulega stelpu. Stjúpi
hennarhafði lika margsinnis sagt það,
iiklega til þess að Lisa myndi það bet-
ur. Hún var vist svo dæmalaust
heimsk. Svo lokaði hún útidyrunum
vel og vandlega og rölti inn. Drifan
sem fallið hafði á dökka hárið hennar
bráðnaði og glitraði eins og glingrið á
jólatrénu. „Fagra jólatré,” segir Lisa.
,,í kvöld verðum við ein heima. Við
skulum segja hvort öðru sögur.” Hún
settist á skemil við jólatréð og lagði
eina greinina varlega að andliti sinu.
Nálarnar stungu alls ekki. Þær voru
svalar og ilmuðu svo vel.
Meðan Lisa og jólatréð sögðu hvort
öðru sögur um hinn stóra heim og allar
ungu stúlkurnar og öli jólatrén, sem
aldrei mundu fá að sjá stóra heiminn,
hoppaði skálkurinn yfir girðinguna
bak við húsið. Og alveg eins og honum
datt ihug stóðu bakdyrnar opnar.Þeim
hafði Lisa gleymt. Skálkurinn hafði
engin umsvif en skálmaði á grút
skftugum skónum yfir eldhúsgólfið og
beint inn i stofu. Rotta sem sat á ösku-
tunnu horfði á eftir honum öfundar-
augum.
Lisa stökk á fætur og það klingdi i
öllum kúlunum og englunum á jóla-
trénu,þegar skálkurinn birtist svona á
háheilögu jólakvöldi.
— Þú færð ekki nýja skápinn, æpti
Lisa. — Og ekki vinkassana hans
stjúpa og ekki gulldótið hennar
mömmu og ekki farmiðann hennar
Systu til Kanari--------
Lisa talaði hægar — og enn hægar.
Aumingja skálkurinn, þarna stóð hann
rennblautur og ræfilslegur og hlustaði
á hana telja upp allt, sem hann ekki
mátti fá og það á jólunum.
— Fyrirgefðu, sagði Lisa. — Ég
ætiaði ekki að vera vond við þig. Þú
mátt eiga með mér það sem ég á.
Meira get ég ekki gefið þér.
— Þökk, sagði skálkurinn. — Það er
meira en nóg. Hitt draslið vil ég ekki
sjá. Hann horfði athugull i kring um
sig. — Ég sé að bankastjórinn er ekki
staurblankur, bætti hann við, og varð
nú þó nokkuð skálkslegur i framan.
— Þetta er til að sýna gestum, út-
skýrði Lisa. — Ég held að stjúpi yrði
veikur eða dæi ef þetta yrði tekið frá
honum.
— Ekki er nú heilsan góð, áleit
skálkurinn.
Lisa svaraði ekki. Hún horfði stöð-
ugt á skálkinn.
— Mikið ertu fallegur, sagði hún. —
Ég vildi að þú værir pilturinn minn.
— Viltu vera stúlkan min? sagði
skálkurinn efablandinn.
Lisa kinkaði kolli.
— Fyrst ég er svona mikið flón og þú
svona mikill skálkur, hljótum við að
eiga vel saman.
— Það er nú ekki alveg öruggt að við
séum það. Skálkurinn gerðist ihugull.
—- Það gæti verið misskilningur.
Kannske eru það hinir sem eru skálkar
og flón.
Andlitið á Lisu ljómaði.
— En hvað erum við þá? Skálkurinn
hló. Hann þreif Lisu i fangið og hristi
hana og kyssti. Viðerum bara við — ég
og þú. Er það ekki nóg?
Þannig skeði það að Lisa litla og
skálkurinn urðu ástfangin. Þau urðu
svo ástfangin að þau vissu ekki sitt
rjúkandi ráð. Og jólatréð samgladdist
þeim og ilmaði eins vel og það gat.
— Við förum yfir fjöllin, sagði
skálkurinn. — Finnum nýtt land.
— Eða sveitina hennar ömmu minn-
ar, sagði Lisa. — Það var dásamleg
sveit og gott fólk. Nú býr þar enginn.
— Við skulum fara strax, sagði
skálkurinn.
Svo bjuggu þau sig vel og héldu af
stað. Drifan var hætt og stjörnurnar
-farnar að skina. Jólanóttin var fögur
og hljóð. Heima hjá bankastjóranum
stóð jólatréð eftir i horninu sinu. Bara
að ég gæti lfka snúið heim, hugsaði
það. En það er búið að höggva á ræt-
urnar minar. Æ, bara að þessi frelsari
sem ég á vist að minna á sæi nú aumur
á mér. Hér er hvort eð er enginn sem
þykir vænt um mig.
Þá heyrðust skellir og smellir. Lögg-
an var farin að leita að skálknum.
— Sjáið þið sporin, sagði einn. —
Hér hefur hann farið og liklega ein-
hver félagi hans með honum.
f þvi kom jólatréð hoppandi niður
þrepin. Það hringlaði i þvi. Nálarnar
stóðu beint út og það þeyttist eftir
stéttinni. Vesalings lögregluþjónarnir
urðu lostnir skelfingu: Þeir flýðu i of-
boði og i mörg ár á eftir signdu þeir sig
á hverju kvöldi.
Þegar bankastjórinn og kona hans
og dóttir komu heim á jóladagsmorg-
un voru bæði Lisa og jólatréð horfin.
Skálkurinn sást heldur ekki framar.
Nú eru auðvitað margir sem vilja
eyðileggja þessa sögu fyrir okkur.
Þeir segja að Lisa og skálkurinn hafi
dáið i fjöllunum eða skálkurinn hafi
blátt áfram rotað Lisu eða hún hafi
hlaupið frá honum og lögregluþjón-
arnir hafi verið fullir og jólatréð gang-
andi hvergi verið nema i höfði þeirra.
En við skulum vona að þetta hafi ekki
verið svona. Við skulum vona að þau
hafi fundið nýtt land eða sveitina
hennar ömmu.
Sunnudagsblaö Timans
751