Morgunblaðið - 24.04.2004, Side 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. APRÍL 2004 39
✝ Guðbjörg Eiríks-dóttir fæddist á
Eyrarbakka 1. nóv-
ember 1922. Hún lést
á sjúkrahúsi Selfoss
10. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Eiríkur Gíslason,
f. á Bitru í Hraun-
gerðishreppi 19. nóv-
ember 1869, d. á Eyr-
arbakka 24. júlí 1942,
og Guðrún Ásmunds-
dóttir, f. í Skógarkoti
Þingvallasókn 11.
ágúst 1883, d. í
Reykjavík 10. júní
1958. Systkini Guðbjargar eru: El-
ín, f. 1905, d. 1945; Gísli, f. 1906, d.
1982; Ingunn, f. 1908, d. 1995; Ingi-
gerður, f. 1910, d. 1991; Ásdís Guð-
munda, f. 1914, d. 1999; Guðrún
Ása, f. 1916, d. 1986; og Vigdís Val-
gerður, f. 1926.
Hinn 24. maí 1942 giftist Guð-
björg Sigurjóni Bjarnasyni, f. 20.
maí 1922, d. 28. febr-
úar 1995. Börn þeirra
eru: Eiríkur, f. 1942;
Sólveig Sigrún, f.
1944; Bjarni, f. 1945;
Elín Margrét, f. 1947;
Erla Sigríður, f. 1949.
Barnabörnin eru tutt-
ugu og barnabarna-
börnin 38.
Guðbjörg og Sigur-
jón hófu búskap í
Reykjavík og bjuggu
þar til ársins 1970 er
þau fluttu til Eyrar-
bakka þar sem Sigur-
jón starfaði við
fangavörslu til dauðadags. Hús-
móðurstarfið varð vettvangur Guð-
bjargar. Auk þess að koma fimm
börnum sínum upp ólu þau upp son-
ardóttur sína, Guðbjörgu Eiríks-
dóttur, en hún fæddist árið 1962.
Útför Guðbjargar fer fram frá
Eyrarbakkakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Ertu horfin? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Gesturinn með grimma ljáinn
Glöggt hefir unnið verkin sín.
Lífið er oss löngum gáta,
létt er huga vorn að máta,
fæðast, berjast, gleðjast, gráta
gerist jafnan saga vor.
Reynslan vekur þrek og þor.
Þér var jafnan létt að láta
ljós í sérhvert ævispor.
Flýg ég heim úr fjarlægðinni,
fylgi þér í hinsta sinni,
krýp með þökk að kistu þini,
kyssi í anda sporin þín,
elsku góða mamma mín.
Okkur seinna í eilífðinni
eilíft ljós frá guði skín.
(Árni Helgason.)
Elsku mamma. Hjartans þökk fyrir
allt og allt.
Þín dóttir,
Erla.
Ég hitti hana fyrst fyrir 45 árum
þegar hún kom heim til mín þar sem
ég bjó í foreldrahúsum og tilefnið
var að gá að henni Sólveigu. Hvort
ég vissi eitthvað um það hvar hún
væri niðurkominn. Auðvitað vissi ég
allt um hvar hún var, hún var á leið-
inni heim til sín. Mér fannst eins og
andaði heldur köldu frá henni við
þessi fyrstu kynni en þarna var
greinilega kona sem gat verið ákveð-
in og ég var hálfskömmustulegur því
dóttirin hafði ekki látið vita af sér og
foreldrarnir orðið óttaslegin um að
eitthvað hefði komið fyrir. Að skiln-
aði sagði hún svo við mig að þetta
mætti ekki koma fyrir aftur og við
það stóðum við hjónaleysin framveg-
is. Tveimur árum seinna vorum við
gift og ég hafði eignast þau Guð-
björgu og Sigurjón fyrir tengdafor-
eldra ásamt heilli fjölskyldu sem
ætíð síðan hefur verið mín fjöl-
skylda.
Tengdamóðir mín sem ég nú kveð
eftir öll þessi ár var mér ætíð sem
fastur punktur í tilverunni, traust og
örugg, hún var ákaflega heilsteypt
kona sem ég bar ávallt virðingu fyrir
og tók mark á. Þó eitthvað færi úr-
skeiðis, eins og gengur og gerist í
stórri fjölskyldu, gerði hún ekki
mikið úr því heldur talaði fólk til og
þá ekki með látum heldur rökum.
Aldrei heyrði ég hana hækka rödd-
ina þar sem hún hélt ávallt ró sinni
þannig að eftir var tekið.
Ein minning um tengdamóður
mína er mér ákaflega kær en það
var þegar fyrsta barnið okkar var að
koma í heiminn sem gerðist síðla
nætur á yndislegri sumarnótt.
Væntanlegur faðir stóð einn á hlaði
Fæðingarheimilisins við Eiríksgötu
eftir að hafa kvatt sína elskuðu en þá
var það ekki til siðs að feður fengju
að vera viðstaddir svo stórkostlega
stund sem fæðing barns er. Tengda-
foreldrar mínir voru þá til heimilis
skammt frá svo gangan til þeirra var
ekki löng. Ég bankaði á herberg-
isgluggann hjá þeim og eftir
skamma stund var tengdamóðir mín
komin til dyra og það fyrsta sem hún
sagði við mig var: „Jæja, er nú kom-
ið að því, ég fann þetta á mér, svaf
eitthvað illa, þetta lá í loftinu.“ Það
sem ég veitti strax athygli var hvað
hún var róleg, síðan áttum við þarna
tvö saman stund sem ég geymi í
minninguni sem eina dýrmætustu
minninguna um hana. Hún sagði að
þetta gengi allt vel, engin hætta á
öðru, þarna talaði kona sem hafði
sjálf alið fimm börn og mér fór strax
að líða betur í návist hennar og ótt-
inn við að eitthvað færi úr skorðum
hvarf. Eins og áður sagði sátum við
þarna tvö, ég og hún, þar til síminn
hringdi og rödd í símanum tilkynnir
að lítil stúlka væri fædd. Þarna á
þessu andartaki var mér öllum lokið,
ég brast í grát og féll í faðm hennar
og á þeirri stundu innsigluðum við
vináttu okkar til síðasta dags. Á þá
vináttu féll aldrei skuggi. Ég mun
geyma í huga mér minningar um
elskulega tengdamóður sem gott var
að vera í návist við, hafði bætandi
áhrif á alla sem hana umgengust.
Hún var í eðli sínu alvörugefin og
hugsandi kona en gat líka slegið á
léttar nótur ef því var að skipta,
hlegið og glaðst í góðum hópi. Þó
sérstaklega í hópi barna sinna og þá
var nú oftar en ekki líf í fólkinu og
mamma tók þátt í því eins og aðrir
og naut stundarinnar.
Gott finnst mér að minnast sam-
skipta tengdaforeldra minna sem
voru samhent hjón sem höfðu á
stundum gaman af smá stríðni við
hvort annað en allt var það í gamni
gert. Þau áttu fallegt heimili þar
sem góðvildin var ráðandi og þau
voru veitendur. Síðustu níu árin bjó
hún ein og hélt uppi þeim anda sem
þau hjónin höfðu skapað í samein-
ingu. Heimilið bar þess vott að
styrkar stoðir höfðu verið byggðar í
fyrstu. Tengdamóðir mín hafði
ákveðnar skoðanir á þjóðmálum,
sagði þá sína meiningu en aldrei var
ég viss um hvar hún stóð í hinni svo-
kölluðu pólítík enda ekki á vísan að
róa í þeim málum. Hún hafði gaman
af lestri bóka, var víðlesin og hélt
áfram að njóta lesturs fram undir
það síðasta. Hún var trúuð kona og
mottóið hennar var að það sem við
gerum í dag fáum við launað síðar.
Ég er viss um að þar sem hún er
núna er ljós og birta, hún vildi öllum
vel og vildi að allir væru góðir hver
við annan. Lífsstarf hennar hefur
svo sannarlega skilað árangri sem
okkur eftirlifandi er hollt að minn-
ast. Tengdamóðir mín var fyrirmynd
sem ætíð var tilbúin ef á þurfti að
halda, algjör reglumanneskja sem
hafði gildi trúmennsku og heiðar-
leika í fyrirúmi.
Ég var svo lánsamur að hafa kvatt
hana örfáum klukkustundum fyrir
andlátið en í veikindum sínum s.l.
tvö til þrjú ár sýndi hún það æðru-
leysi sem henni var svo eðlilegt. Allir
afkomendur hennar hafa misst mik-
ið þegar hennar nýtur nú ekki leng-
ur við og hornsteinn fjölskyldunnar
er farinn. Því vil ég vil minnast orða
tengdaföður míns er hann talaði til
afkomenda þeirra hjóna þá er þau
héldu upp á gullbrúðkaup sitt fyrir
tólf árum. Hann sagði: „Styrkur
hverrar fjölskyldu felst í samheldni
hennar“ og í anda þeirra beggja bið
ég þess sama til okkar allra.
Að endingu vil ég þakka fyrir að
hafa átt slíka tengdamóður og vildi
að fleiri ættu svo góðar minningar
um tengdamóður sína því það er
ómetanlegt og fyrir það þakka ég af
einlægni. Þakkir til allra þeirra sem
komu að sjúkrabeði hennar og á ég
þá við bæði hjúkrunarfólk og ætt-
ingja, þið hafið öll verið svo góð.
Blessuð sé minning elsku tengda-
móður minnar, guð geymi hana og
hennar minningu.
Steindór.
Kæra Gugga amma. Nú hefur þú
fengið þína endanlegu hvíld.
Það var nú alltaf notalegt að koma
til þín í Heiðdalshús og setjast í eld-
húskrókinn hjá þér og gæða sér á
kræsingunum sem þú settir á borð
fyrir okkur. Og það var ósjaldan sem
við börnin lékum okkur í gestaher-
berginu að öllum fallegu leikföngun-
um sem þú áttir og svo enduðu heim-
sóknir ævinlega með því að þú
gaukaðir að okkur brjóstsykursmola
sem við mauluðum á leiðinni heim.
Þessar stundir með þér er ég þakk-
lát fyrir.
Heimsóknirnar til þín síðustu tvö
árin voru nú ekki margar, amma
mín. Þú varst orðin svo veik að mér
þótti einfaldlega erfitt að horfa upp
á þig og geta ekkert gert, því þú hef-
ur nú verið þekkt fyrir það hvað þú
ert hörð af þér og þarna, amma mín,
varstu því miður aðeins orðin skugg-
inn af sjálfri þér.
Ég hitti þig síðast í fermingar-
veislunni hennar Guðnýjar. Þá
varstu búin að vera veik en hafðir
náð þér nokkuð vel á þeim tíma og
varst sjálfri þér lík. Þá minningu
geymi ég nú í hjarta mínu.
Mér þykir leitt að þú skyldir ekki
fá tækifæri til að hitta barnið mitt
sem á að fæðast í sumar, það hefði
verið gaman að eiga alla fimm ætt-
liðina á mynd en það er nú bara eig-
ingirni í mér. Ég veit að þú átt eftir
að fylgjast stolt með langalang-
ömmubarninu þínu vaxa úr grasi.
Já, það eru orðnir ansi margir af-
komendur þínir og eitt er víst að
þeim á eftir að fjölga meira.
Jæja, elsku Gugga amma, sofðu
vel og skilaðu kveðju til allra hinna
sem hafa kvatt okkur. Hvíl í friði.
Þitt barnabarnabarn
Margrét Birgitta Davíðsdóttir.
Nú hefur þú kvatt þennan heim,
elsku amma. Ég hefði svo gjarnan
viljað hafa þig að ferðafélaga svo
miklu, miklu lengur. En ég veit að
nú líður þér vel. Mig langar að
þakka þér, amma mín, fyrir ástina,
kærleikann, öryggið, traustið og síð-
ast en ekki síst vináttuna sem þú
veittir mér alla tíð. Þú ert og verður
okkur fyrirmynd í svo mörgu.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga von grætir.
Þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum
(H. J. H.)
Guð geymi þig, elsku amma mín.
Þín
Bára.
GUÐBJÖRG
EIRÍKSDÓTTIR
✝ Aron Rafn Jó-hannesson fædd-
ist á Selfossi 9. ágúst
1986. Hann lést á
Barnaspítala Hrings-
ins hinn 15. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru: Sigríður
Garðarsdóttir, f. 14.
ágúst 1962, og Jó-
hannes G. Brynleifs-
son, f. 22. júlí 1956.
Bræður Arons Rafns
eru: Pétur Freyr Jó-
hannesson, f. 20. apríl
1990, og Númi Snær
Jóhannesson, f. 16.
júní 1995.
Aron Rafn ólst upp
hjá foreldrum sínum
í Þorlákshöfn og enn-
fremur var hann til
heimilis á vistheimili
fyrir börn í Álftarima
2 á Selfossi. Hann
lauk sinni grunn-
skólagöngu frá sér-
deild Sólvallaskóla á
Selfossi og var í sér-
deild Fjölbrautaskóla
Suðurlands er hann
lést.
Útför Arons Rafns
fer fram frá Þorláks-
kirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Í dag kveðjum við Aron Rafn í
hinsta sinn. Baráttu hans við veik-
indi sín er lokið. Aron var hluti af
samheldinni fjölskyldu og þegar einn
hlekkur keðjunnar kveður, skapast
visst tómarúm sem erfitt er að fylla.
Hann Aron okkar var fjölfatlaður og
oft á tíðum heilsuveill, en hann var
seigur í baráttu sinni. Hann lék sér
aldrei eins og börn sem fæðast heil-
brigð. Aron var rólegur og fylgdist
með, þó hann gæti ekki tjáð sig. Hon-
um leið best innan um margmenni og
að heyra óminn af háværum ættingj-
um. Þá leið honum vel, gat fylgst með
fólkinu og hlustað á skarkalann. Allt
sem var á hreyfingu fangaði athygli
hans. Ef mikil hreyfing var í kring-
um hann, horfði hann oft hugfanginn
á. Aron þekkti raddir og kættist þeg-
ar hann heyrði málróm þeirra sem
hann þekkti, þegar þeir kíktu í heim-
sókn. Oft var margt um manninn því
veislur fjölskyldunnar eru stórar og
mikið talað, rökrætt og hlegið. Við
systkinin vorum mikið í kringum Ar-
on og við eigum góðar minningar um
hann, eins og foreldrar okkar. Aron
var fallegur yst sem innst og mun
ávallt eiga sér stað í hjarta okkar.
Að lokum viljum við votta Sirrý,
Jóa, Pétri Frey og Núma Snæ samúð
okkar. Blessuð sé minning þín, kæri
frændi.
Ásdís Garðarsdóttir,
Einar Ármannsson,
Una Björg Einarsdóttir,
Ármann Einarsson,
Emil Karel Einarsson.
Í dag kveðjum við okkar kæra Ar-
on Rafn. Á svona stundu hrannast
minningarnar upp eftir tíu ára sam-
veru í Álftarimanum. Aron Rafn var
ljúfur drengur sem verður sárt sakn-
að. Við þökkum Aroni Rafni fyrir
samveruna og minnumst hans með
virðingu og þakklæti.
Elsku Sirrý, Jói, Pétur Freyr,
Númi Snær og aðrir aðstandendur
og vinir, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð.
Þú varst okkur gleðigeisli,
góða barn, um liðna tíð,
eins og blóm á björtu vori,
er brosti móti sólu hlið.
En vetur kom og voðinn kaldi
vafði um okkur heljar mund.
Sorgin skar og sárin blæddu
að sjá þig líða að hinstu stund.
(Guðrún Jóhannsd.)
Starfsfólk Álftarima 2.
ARON RAFN
JÓHANNESSON
Móðir okkar,
GUÐRÚN MAGNÚSDÓTTIR,
Skúlagötu 72,
Reykjavík,
andaðist á Landspítala Landakoti að morgni
föstudagsins 23. apríl.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ólafur Vignir Albertsson,
Sesselja Margrét Albertsdóttir,
Guðný Þóra Böðvarsdóttir,
Alberta Guðrún Böðvarsdóttir,
Elskuleg eiginkona mín og móðir okkar,
AÐALHEIÐUR SIGRÍÐUR SKAPTADÓTTIR,
lést á elliheimilinu Grund þriðjudaginn
13. apríl síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Þorgrímur Einarsson,
Skapti Þorgrímsson,
Sigríður Anna Þorgrímsdóttir,
Einar Þorgrímsson,
Ragnar Lúðvíg Þorgrímsson
og aðrir vandamenn.
Okkar innilegustu þakkir sendum við öllum
þeim er sýndu okkur samúð, vináttu og hlý-
hug við fráfall og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
GUÐRÍÐAR JÓHÖNNU JÓHANNSDÓTTUR,
Hraunbergi,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk 3-B og 2-A á
Hrafnistu í Hafnarfirði fyrir góða umönnun og
umhyggju.
Sveinn Rúnar Björnsson, Dýrleif Pétursdóttir,
Jóhann Reynir Björnsson, Ása Haraldsdóttir,
Guðrún Erna Björnsdóttir, Björn Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.