Lesbók Morgunblaðsins - 10.05.2003, Blaðsíða 11

Lesbók Morgunblaðsins - 10.05.2003, Blaðsíða 11
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ˜ MENNING/LISTIR 10. MAÍ 2003 11 Hvað er viðmið? SVAR: Orðið viðmið hefur meðal annars verið notað sem þýðing á enska hugtakinu para- digm sem er dregið af gríska orðinu para- deigma, en það merkir sönnun, dæmi, mynst- ur, líkan eða frummynd. Í málfræði er það notað um beygingamynstur. Hjá Platoni er paradeigma meðal annars notað um einstakt dæmi einhvers almenns eiginleika, eða um fyrirmynd, mælikvarða eða mynstur, sam- anber frummyndakenningu hans. Á síðari tímum hefur hugtakið orðið fræg- ast í meðförum bandaríska vísindasagnfræð- ingsins og vísindaheimspekingsins Thomas S. Kuhn (1922–1996), sem setur það fram í hinni frægu bók sinni The Structure of Scientific Revolutions (Formgerð vís- indabyltinga, 1962), en hún hefur haft áhrif langt út fyrir heimspeki á síðustu áratugum. Það var þó þýski vísindamað- urinn Georg Christoph Lichten- berg (1742–1799) sem notaði hug- takið fyrstur í vísindasögu, um nokkurs konar „beygingarmynst- ur“ vísindanna. Lichtenberg, sem var prófessor í eðlisfræði við há- skólann í Göttingen frá 1770 til dauðadags, sagði til dæmis um kerfi Kópernikusar að það væri „það viðmið sem allar aðrar upp- götvanir ætti að beygja eftir“. Á sama hátt og við hegðum beygingu nafnorða og sagna í málfræði eftir þekktri beygingu ákveðins orðs taldi hann að við „skýrðum“ fyr- irbæri náttúrunnar með því að tengja þau ákveðnum þekktum fyr- irbærum eða mynstrum. Lichtenberg var einn af þeim fáu hugsuðum, sem austurríski heim- spekingurinn Ludwig Wittgenstein (1889–1951) las af alvöru, en segja má að viðmiðshugtak Lichtenbergs lifi áfram í hugtökum Wittgensteins um „rök- fræðilega málfræði“, „málaleiki“ og „ætt- armót“. Þessi hugtök höfðu aftur áhrif á hug- myndir Kuhns. Wittgenstein benti á að ekki er hægt að finna eitthvert eitt mengi eiginleika sem ein- kenna alla leiki, heldur aðeins „ættarsvip“ með leikjum (til dæmis skák, sjónleik, fót- boltaleik og bridge), og á sama hátt telur Kuhn, að ekki sé hægt að skilgreina nákvæm- lega í hverju aristótelísk eðlisfræði felst, eða nútíma skammtaeðlisfræði. Aðeins sé unnt að benda á ákveðin „ættareinkenni“ allrar starf- semi sem eðlisfræðingur innan hefðar Arist- ótelesar stundar. Þessi ættareinkenni felast meðal annars í því hvers konar frumspeki all- ir vísindamenn innan þessarar hefðar aðhyll- ast (til dæmis um tilvist verunda (súbstansa), um hlutverk markmiðshugtaksins o.s.frv.), hvernig þeir vilja haga tilraunum sínum, um það hvaða form kenningar eiga að taka, hvernig safna á gögnum, hvernig setja á fram kenningar sínar og þannig fram eftir göt- unum. Öll vísindastarfsemi sem snýst um ákveðið viðmið fellur undir það sem Kuhn kallar „normal science“ („hversdagsvísindi“). Þróun vísinda felst þá samkvæmt Kuhn í því að ein hversdagsvísindi taka við af öðrum, það er að segja að eitt viðmið tekur við af öðru, eins og þegar viðmið afstæðiskenningar Einsteins tók við af viðmiðinu sem felst í aflfræði Newtons í upphafi tuttugustu aldar. Kuhn kallar það vís- indabyltingu þegar eitt viðmið tekur við af öðru. Þessar hugmyndir um „bylting- arkennda“ og ósamfellda þróun vísinda áttu sér reyndar fyrirrennara í ritum franska vís- indaheimspekingsins Gaston Bachelard (1884–1962). Upphaflega notaði Kuhn viðmiðshugtakið ekki í skarpt skilgreindri merkingu (í sam- ræmi við kenninguna um „ættarmót“), heldur hafði hann aðeins viðmið um viðmið! Enski vísindaheimspekingurinn Margaret Mast- erman greindi reyndar að minnsta kosti 21 mismunandi merkingu í orðinu paradigm í Formgerð vísindabyltinga. Seinna hætti Kuhn að nota orðið paradigm og kaus heldur „disciplinary matrix“ („fræðafylki“), sem hann gat gert nákvæmari grein fyrir. Náskyldar hugmynd Kuhns um viðmið, vís- indabyltingar og hversdagsvísindi eru hug- myndir ungverska heimspekingsins Michael Polanyi (1891–1976) um „þegjandi þekkingu“ (e. tacit knowledge), hugmyndir austurríska vísindaheimspekingsins Paul K. Feyerabend (1924–1994) um hlutverk óhefðbundinna, „óskynsamlegra“ þátta í vísindum og ung- verska vísindaheimspekingsins Imre Lakatos (1922–1974) um „rannsóknaáætlanir“ (scienti- fic research programmes). Erlendur Jónsson, prófessor í heimspeki við HÍ. Hvað er miðbaugur langur? SVAR: Svonefnt bauganet jarðar byggist á ímynduðu hnitakerfi lengdar- og breiddar- bauga sem lagt er yfir jarðarkúluna. Bauga- netið er notað til að gefa upp nákvæma stað- setningu á yfirborði jarðar. Breiddarbaugar ákvarða staðsetningu til norðurs eða suðurs og lengdarbaugar til austurs eða vesturs. Í þessu kerfi er miðbaugur (sem stundum er kallaður 0-baugur) svokallaður stórhringur sem skiptir yfirborði jarðar í tvo jafnstóra hluta, norðurhvel og suðurhvel. Miðbaugur er því einn breiddarbauganna og samhliða hon- um eru 90 breiddarbaugar til norðurs og 90 til suðurs. Bilið á milli breiddarbauga er nokkuð jafnt, að meðaltali um 111 km, en eðli málsins sam- kvæmt eru þeir mislangir. Lengstur er mið- baugur, en síðan styttast þeir eftir því sem nær dregur pólunum. Ummál jarðar við miðbaug, og þar með lengd miðbaugsins, er 40.075 km. Þar sem jörðin er ekki fullkomlega hnöttótt heldur flatari til pólanna er ummál hennar aðeins minna þegar mælt er yfir pólana, eða 40.007,8 km. Þessi lögun jarðar gerir það að verkum að geisli hennar eða radíus er um 21 km styttri við pólana en við miðju. Radíus jarðar frá miðpunkti hennar að miðbaug er 6.378,1 km en 6.356,8 við heimskautin. Emilía Dagný Sveinbjörnsdóttir, landfræðingur. HVAÐ ER VIÐMIÐ? Á meðal spurninga sem hefur verið svarað á Vís- indavefnum að undanförnu má nefna: Hvað er útópía, hvað veldur vindgangi, hvað voru stærstu grameðlutennurnar stórar og af hverju fær maður blöðrubólgu? VÍSINDI AP Svonefnt bauganet jarðar byggist á ímynduðu hnitakerfi lengdar- og breiddarbauga sem lagt er yfir jarðarkúluna. É G hef verið að lesa nýjasta heftið af Andvara. Hann er góður og menningarlegur að vanda. Þar eru meðal annars efnis þrjár greinar þar sem fjallað er um verk Halldórs Laxness, eins og er vel við hæfi, á því ári þegar öld var liðin frá fæðingu skálds- ins. Hjalti Hugason skrifar grein um Íslands- klukkuna í kirkjusögulegu ljósi. Ármann Jak- obsson skrifar um organistann í Atómstöðinni. Jón Viðar Jónsson spyr hvort hægt sé að leik- gera Laxness. Allar eru þessar greinar vand- aðar og hin þekkilegasta lesning. Þær eru ekki lengri en svo, að nokkur þurfi að fráfælast þær þess vegna, og ekki svo uppskrúfuð „fræði- mennska“ að venjulegu, sæmilega skynugu fólki sé nokkur vorkunn að skilja hvað höfund- arnir eru að segja. Gaman væri að fjalla nánar um þetta stórmerka Andvarahefti, en það er ekki í mínum verkahring, enda er tilgangur minn með þessum fáu línum reyndar allur annar. Aðeins skal minnzt á tvennt: 1): Ég er ósammála sumu sem Ármann Jakobsson segir í sinni grein, þótt margt í henni þyki mér með miklum ágætum. Og: 2) Mjög þykir mér áhugaverð sú uppástunga Jóns Viðars Jóns- sonar, að ef til vill væri hægt að „semja áhrifa- mikið leikrit upp úr Atómstöðinni með örlög þessara tveggja lífa í sjónarmiðju …“ En þar á Jón að sjálfsögðu við þær tvær þunganir sem getið er um í sögunni, annars vegar barn höfð- ingjadótturinnar – fóstrið sem faðir hennar lætur eyða – og svo barn Uglu, hinnar heil- brigðu, eðlilegu sveitastúlku, sem hún fæðir, eins og náttúran hefur ætlazt til. Að vísu eiga þær í raun ekki annað sameiginlegt en að vera báðar kvenkyns og að verða óléttar. (Óvilj- andi!) Önnur er fullveðja manneskja og and- lega þroskuð, hin fjórtán ára krakkagerpi, sem hefur auðvitað ekkert með smábarn að gera. Og barnsfaðirinn auk þess harðgiftur út- lendingur. Hins vegar sýnist manni nú, að ekki hefði verið ofverk foreldra hennar að vernda hana í þrengingum hennar og ala upp barn hennar. Margt lausaleiksbarnið hefur alizt upp hjá afa sínum og ömmu og notið þar miklu betra atlætis en það hefði fengið hjá foreldr- unum, og án efa hefði sú leið verið farin, ef al- þýðufjölskylda til sjávar eða sveita hefði átt hlut að máli. En auðvitað hlaut Árlandfjöl- skyldan, samkvæmt ógæfu stéttar sinnar, að taka þann kostinn sem verstur var. – Hér er um að ræða einn af mörgum soraþáttum í til- veru Reykvíkinga, sem margir vissu um, en enginn þorði að minnast á að neinu gagni, „nema svona í hálfum hljóðum/heima og í veizlum góðum“. Jakobína Sigurðardóttir get- ur hans þó í skáldsögu sinni, Dægurvísu, – og svo Halldór Kiljan Laxness í Atómstöðinni. Skuggahliðarnar á mannlífinu í Reykjavík hér á árum áður hafa ekki verið tíundaðar á neinn viðhlítandi hátt fyrr en þessum voðaverkum hefur verið reistur viðeigandi minnisvarði. En hvað sem slíkum hugleiðingum líður, þá ýttu þessar tvær Andvaragreinar, þar sem fjallað er um efni úr Atómstöðinni, svo ræki- lega við mér, að ég get nú ekki lengur á mér setið að birta stutta athugasemd, sem mig hef- ur oft langað til að skrifa, þótt ekki hafi orðið af því fyrr en nú. Guðmundur Egilsson Ég var tuttugu og eins árs gamall, þegar At- ómstöðin kom út. Síðan hefur hálfur sjötti ára- tugur horfið í tímans djúp. Margt er ég búinn að sjá og heyra sagt um þá ágætu bók á þeim langa tíma, og ekki allt af miklu viti eða sann- girni. En ekkert af því kom mér eins skemmti- lega á óvart og það sem góðvinur minn, Guð- mundur heitinn Egilsson fornbóksali, sagði við mig fyrir um það bil fjörutíu árum: – Atómstöðin, hún er bara sinfónía í orðum, sagði hann. – Ha, sagði ég, gersamlega skilningslaus. – Já, sérðu það ekki, sagði hann þá, hún er byggð upp alveg nákvæmlega eins og sinfón- íur eru gerðar. Nei, ég sá það nú ekki, enda tel ég mig van- gefinn til eyrans, þótt ég viðurkenni annars ekki að vera formlega laglaus, í venjubundinni merkingu þess orðs. En ég ber ekki neitt skynbragð á sígilda tónlist, þótt mér þyki dýr- legt að hlusta á margt þess háttar. En hver var þá menntun Guðmundar Egils- sonar á þessu sviði? Ég veit ekkert hver form- leg tónlistarmenntun hans var, en hitt vissi ég af áratugalöngum kynnum við hann, að hann var ástríðufullur unnandi klassískrar tónlistar. Og sinfóníutónleika lét hann ekki ótilneyddur framhjá sér fara, hvorki í útvarpi né á sviði. Hann lét sér ekki heldur nægja að vera vin- sæll bóksali, en Fornbókaverzlunina Bókina rak hann um langt árabil. Hann var einnig mikill unnandi fagurbókmennta og bjó yfir hárnæmum smekk og skilningi á þeim hlutum. Auðvitað er víða mikil tónlist í stíl Kiljans, sem ekki er að undra með svo músíkalskan rit- höfund, sem sat og spilaði Bach löngum stund- um. Hver hefur ekki þótzt heyra hljómsveit flytja þrettánda kaflann í Atómstöðinni? Hann heitir Jörfagleði. Fyrst eru það alls kyns há- vaðahljóðfæri, svo mann sker í eyrun (svall- veizla unglinganna). Svo kemur annað, ljúft, létt og friðandi – þegar vinnukonan kemur að drengjunum sitjandi að tafli inni í klæða- skápnum, „í miðri jörfagleði aldarinnar“. „… í órafjarlægð alls sem gerist fastvið þá …“ Og þá varð hún „aftur gagntekin því öryggi lífs- ins, þeirri birtu hugdjúpsins og svíun hjartans sem ekkert slys fær skert“. (Atómstöðin bls. 142.) Ég kann ekkert í tónlist, en margoft hefur mér fundizt ég vera að hlusta á hljómsveit- arleik, þegar ég les þennan frábæra kafla At- ómstöðvarinnar. En það var ekki þetta, sem Guðmundur fornkunningi minn átti við, heldur sjálf bygg- ing verksins. Gaman væri að fá úr því skorið, hvort kenning hans stenzt, eða hvort hér var aðeins um að ræða sérvizku eins manns. Vill nú ekki einhver menntaður tónlistarmaður, sem er einnig handgenginn byggingu skáld- sagna, kanna þetta mál fræðilega, svo við, fá- kunnandi leikmenn, vitum hið rétta. Ég hef ekki séð eða heyrt neinn halda þessu fram, nema Guðmund Egilsson. Hafi það verið gert, þá hefur það a.m.k. farið framhjá mér. Ekki hef ég heldur boðað þessa kenningu, utan að ég sagði hana nokkrum vinum mínum í gamla daga, og einnig þeim Auði og Einari Laxness heima á Gljúfrasteini sumarið sem við vorum, ásamt mörgum öðrum, að vinna að bókinni Nærmynd af Nóbelsskáldi. Þau gerðu auðvit- að hvorki að játa þessu né neita, enda ætlaðist ég ekki heldur til þess. Mörgum nægir ekki að lesa góðar bækur sér til sálubótar, þeir vilja einnig vita nokkuð um tilurð þeirra og innri gerð. Forvitnin er mannkindinni eðlislæg, – sem betur fer. Og bókmenntarýni er virðuleg fræðigrein. Því djúpsærra sem eitthvert skáldverk er, þeim mun áhugaverðara er það til rannsóknar. Hin eru fljótafgreidd, þar sem kostirnir, ef ein- hverjir eru, fljóta allir á yfirborðinu. ER ATÓMSTÖÐIN SINFÓNÍA? E F T I R VA L G E I R S I G U R Ð S S O N Í þessari grein er því varpað fram hvort At- ómstöðin eftir Halldór Laxness sé í byggingu eins og sinfónía. Atómstöðin kom út 22. mars 1948. Höfundur er fyrrverandi skjalavörður Alþingis.

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.