Íslendingaþættir Tímans - 08.10.1970, Blaðsíða 10

Sigríður Helga Gísladottir
frá Steinholti
Hljóður er hugur.
Hér skal kveðja.
Margs er að minnast,
margt ber að þakka
Gefi guð
góðri móður
Ijúfa l'eið
til ijóssins heima.
Ingólfur Jónsson
frá Prestsbakka.
SONARKVEÐJA
Þar sem ljóðin listafin
lifa á þjóðartungu,
vil ég, móðir, minnast þín
og margra er óðinn sungu
Þessar línur komu i hugann,
pegar ég á ferðalagi frétti lát
móður minnar.
Já, allir sem á annað borð auðnast
að ná einhverjum aldri verða að
raula sinn lífsins óð, hver með
sínum hætti. Ég er ekki dómbær
á það hvernig móður rninni hefur
tekizt sín lifsganga. Þó þykir mér
trúlegast að hún megi vel við una
og hennar nánustu vera þakklátir
Hún lézt í Landspítalanum 6.
ágúst s.l. eftir langa og erfiða
legu, sem hún bar með sóma. En
hvíldin var henni kærkomin.
Móðir mín fékk ekki óverulegan
skammt af mótlæti og erfiðleikum
í lífinu eins og flestir, sem ná
háum aldri, en það var athyglis
vert hve hún þoldi mikla raun án
þess að bogna. Að sjálfsögðú átti
hún einnig sínar mörgu gleði
stundir og naut þeirra af innri
þörf. Og hennar stolt voru barna
börnin og barnabarna börnin, sem
hún komst varla yfir að telja
saman, svo hratt fjölgaði þeim.
Hún sagði mér oft frá þvi, hversu
hamingjusöm hún væri með allam
hópinn.
Móðir mín fæddist 16. des.
1891 á Vöglum í Vátnsdal, en
lengst af bjuggu foreldrar hennar
m
í Sunnuhlíð í Vatnsdal, þau voru
Gísli Guðlaugsson, bóndi þar og
kona hans Guðrún Magnúsdóttir.
Móðir mín mun hafa verið um
' íermingu, þegar faðir hennar lézt.
Einrn albróður átti hún Þorstein
fyrrum prófast í Steinnesi. Hann
er nú búsettur í Reykjavík. Síðar
eignaðist hún tvo hálfbræður, því
móðir hennar giftist öðru sinni
Gisla Guðmundssyni, ættuðum úr
Staðarsveit. Og bjuggu þau á
ýmsum stöðum í Helgafellssveit,
en síðast á Kársstöðum. Þeirra
synir eru Gísli og Guðmundur sem
búa þar enn. En gömlu hjónin
eru löngu látin.
Ung að árum giftist móðir mín
Guðmundi Ara Gíslasyni ættuðum
frá Geitagerði í Skagafirði. Hann
var sonur GisTa Arasonar, bónda
þar, og konu hans Sigurlaugar
Jónsdóttur.
Foreldrar mínir hófu sinn bú-
skap fátæk að veraldarauði, en
trúlega ríkari af bjartsýni og góð
um vonum, svo sem ungu fólki
er eðlilegt. Og ekki þurfti lengl
að bíða þess að börnin kæmu til
sögunnar, og mátti segja að
tala þeirra fylgdi tölu áranna.
Þau urðu alls fjórtán, sex
dætur og átta synir. Tveir bræðr
anna eru nú l’átnir.
Á ýmsum stöðum bjuggu
foreldrar mínir m.a. í Dalasýslu
á Snæfellsnesi, en lengst í Stein
holti í Skagafirði. Og ávallt voru
kjörin fremur ki’öpp eins og eðli-
legt var með stóran barnahóp.
Þó voru sum börnin tekin í fóstur
um lengri eða skemmri tíma, og
voru þau yfirleitt svo lánsöm að
vera hjá úrvalsfólki. Ég var meðal
þeirra, sem fengu að dveljast
einna lengst með foreldrum
mínum.
Það má segja það sama um
móður mína og föður, að bæði
voru vel greind og vel hugsandl
að mér fannst. Gátu verið
gamansöm og glettin, en
voru að eðlisfari skapstór nokkuð.
Bústofn foreldra minna var
aldrei stór, nálægt hundrað fjár,
þrjár kýr og tveir hestar, þegar
bezt lét. En faðir minn vann
mikið utan heimilis og drýgði
þannig tekjurnar. Og um langt
árabil stundaði hann bóksölu á
vetrum, og fór þá vítt um byggðir.
Nágrannar okkar í SteinhoTti
voru allir ágætir. En þó verður
okkur einn þeirra minnis
stæðastur, enda áttum við mest
undir hann að sækja, það var
bóndinn í Vík Árni J. Hafstað.
Hann var ekki aðeins mikið glæsi
menni í sjón, heldur og mikií
drengskaparmaður og mannkosta.
Hann er nú látinn, blessaður höfð-
inginin.
Búskap foreldra minna lauk á
þann veg, að þau slitu samvistum
árið 1940. Faðir minn fluttist tU
Akraness, og þar lézt hann árið
ÍSLENDINGAÞÆTíIR