Íslendingaþættir Tímans - 08.10.1970, Blaðsíða 12

r
MINNING
Guðrún Jóhannesdóttir
Þann 22. f. m. var gerð frá Nes-
kirkju útför Guðrúnar Jóhannes-
dóttur, sem heima átti við Kapla
skjólsveg 51 hér í horg. Guðrún
fæddist í Ljárskógarseli í Dölum
vestur, hinn 4. ágúst 1902.
Foreldrar hennar voru hjónin
Jóhannes Jóhannesson og Ingi-
björg Þorkelsdóttir. Þau voru
dugnaðarmanneskjur, bæði vel
gefin, en lengst af mjög fátæk,
enda fjölskyldan allstór. — Guð
rún ólst upp við algeng sveita-
störf og mun snemma hafa orðið
að sjá fyrir sér sjálf. Hún var bók
hneigð og námfús, en menntunar-
leiðir ekki greiðar í þann tíð fyrir
fátæka sveitastúlku. Samt tókst
Guðrúnu að kosta sig til náms einn
vetur í Kvennaskólanum á Blöndu
ósi.
Árið 1929 fluttist Guðrún til
Reykjavíkur með foreldra sína,
sem þá voru öldruð og farin að
heilsu. Með þeim stofnaði hún
heimili að Haukalandi við Öskju
hlíð. Þarna bjó hún foreldrum
sínum hlýlegt og friðsælt heimili.
Þetta var á kreppuárunum, þegar
oft var lítið um atvinnu og
peningaráð yfirleitt af skornum
skammti. Oft mun því hafa verið
þröngt í búi hjá Guðrúnu á
þessum árum. En hún var ötul og
kjarkgóð og notaði hvert tækifæri
til að afla sér tekna utan heimilis-
ins, jafnvel þótt hún yrði einnig
að vinna fullan vinnudag heima
hjá sér að venjulegu dagsverki
loknu. M.a. var hún nokkur- ár
kaupakona á Hlíðarenda við Öskju
hlíð hjá Guðjóni frá Ljúfustöðum
og Jóneyju, konu hans. Allt þetta
gerði hún til þess að geta hlynnt
Bið góðan guð að varðveita minn
inguna um þig og halda vörð um
framtíð konunnar þinnar, barna
og fjölskyldu.
ölafsfirði 9. júlí 1970.
Bjöm Ðúason.
að foreldrum sínum og búið þeim
sem bezt skjól á ævikvöldi þeirra
Skylt er að geta þess, að við þetta
naut hún aðstoðar Daða, bróður
síns, og annarra skyldmenna.
Bærinn á Haukalandi, þar sem
Guðrún varði beztu manndóms
árum sínum í fórn fyrir foreldra
sína, var hvorki stór né háreistur.
í vissum skilningi má þó segja,
að þar væri hátt til lofts og vítt
til veggja, meðan Guðrún dvaldist
þar. Hún var með afbrigðum gest-
risin, og þótt þröngt væri í búi í
Haukadal og húsrými lítið, var þar
alltaf rúm fyrir vini og ættingja
úr Dölum vestur, sem oft nutu
þar hjá henni húsaskjóls og að
hlynningar, án þess að um endur-
gjald væri spurt.
Þegar foreldrar Guðrúnar voru
bæði látin í hárri elli, fór hún að
vinna utan heimilis við afgreiðslu
störf, fyrst hjá Bókaútgáfu Menn-
ingarsjóðs og síðar hjá Ríkisútgáfu
námsbóka. Mun hún alls hafa
unnið rúma tvo áratugi hjá þessum
stofhunum. þar af um 14 ár hjá
Ríkisútgáfu námsbóka.
Guðrún lézt eftir stutta, en
erfiða legu í Ríkisspítalanum 1
Kaupmannahöfn.
Þannig er í stórum dráttum llfs
saga þessarar látnu konu, sem nú
hefur kvatt okkur og flutzt á æðra
tilverustig. Þessi saga er eins
konar rammi um mynd, sem við,
er kynntumst Guðrúnu, eigum nú
einu'ngis í minningunni. Þessi end
urminning er sérstaklega björt og
hlý og okkur er það mikils virði
að eiga hana. Mynd Guðrúnar
gleymist okkur ekki.
Guðrún var á ýmsan hátt sér
stæður persónuleiki. Hún var full-
trúi kynslóðar, sem nú gerist æ
þunnskipaðri í þjóðfélagi okkar.
Hún var fulltrúi þeirra, sem ekki
finna laun sin í upphefð, krónum
né aurum, heldur í þjónustu fyrir
aðra.
Það er stundum haft á orði, að
menn vinni ekki eins vel hjá ríkis
stofnunum og fyrirtækjum, þar
sem eiginhagsmuna er að gæta.
Hér verður ekki um þetta felldur
neinn dómur. En fáir munu þó
hafa afsannað þetta betur í verki
en Guðrún Jóhannesdóttir. Hún
vann hjá rikisstofnunum — eins
og áður er sagt — í meira en 20
ár. Ótilkvödd hikaði hún ekki við
að bæta einni klukkustund framan
við og tveimur aftan við venju-
l'egan vinnudag. Og það varð jafn-
vel að leggja að henni til þess að
taka við nokkrum launum fyrir.
Mér er óhætt að segja, að öllum
sem með Guðrúnu unnu, þótti gott
að eiga hana að starfsfélaga. Hún
var sívakandi í starfi og jafnvel
óánægð, ef henni fannst, að sér
væru ekki ætluð nægjanleg verk
efni eða ef reyna átti að Iétta af
henni einhverjum störfum. Segja
má, að starfið væri henni ailt.
Trúmennskan og árveknin voru
með eindæmum. Sjálfa sig lét hún
alltaf sitja á hakanum. Guðrún
giftist ekki og átti engin börn.
En það var sérkennandi fyrir hana
hversu lítil börn hændust fljótt
að henni, jafnvel þótt þau væru
henni ókunnug. Það var eins
og þau fyndu ósjálfrátt ylinn og
hjartahlýjuna, er inni fyrir var.
— Oft heyrði ég Guðrúnu hafa á
orði, að hefði hún mátt kjósa sér
lífsstarf í æsku, hefði hún kosið
að verða hjúkrunarkona og þá
helzt viljað hjúkra börnum. Von-
andi rætist nú þessi ósk hennar,
þegar hún hefur flutzt á annað
tilverusvið.
Ég lýk þessum fátæklegu orð-
um með kveðju og þökkum frá
okkur starfsfélögum hennar hjá
Rikisútgáfu námsbóka.
Jón Emil Guðjónsson.
f
M
ISLENDINGAÞÆTTIR