Íslendingaþættir Tímans - 08.10.1970, Blaðsíða 15

Guðrún
Þann 26. júlí andaðist í Land
'Spítalanum Guðrún Mensalders-
dóttir, 93 ára igömul. Hún fæddist
að Skeiðháholti í Skeiðahreppi í
Árnessýslu 7. júlímánaðar 1877.
Foreldrar hennar voru Sigríður
Guðmundsdóttir og Mensalder
Raben Jónsson. Þegar Guðrún
Mensaldersdóttir var fárra ára
gömul fluttust foreldrar hennar
að Meiritungu í Holtahreppi með
dætur sínar Guðrúnu og Kristínu,
en þær voru tvíburasystur og er
Kristín látin fyrir nokkrum árum.
í Meiritungu fæddist þriðja
barn þeirra hjónanna, Mensalder
Raben, en móðirin kom hart
niður og andaðist eftir barnsburð
inm.
Þetta var árið 1888. Mensald-
er Raben á langa búskaparsögu að
Húsum í Ásahreppi í Rangárvalla
sýslu.
Guðrún giftist þann 22. desem
ber árið 1904 Jóni Jónssyni frá
Kvoslæk í Fljótshlíðarhreppi og
lifðu þau í farsæl-u hjónabandi þar
til Jón andaðist árið 1949.
Þau hjónin bjuggu allan sinn
búskap í Reykjavík, lengst að Þing
boltsstræti 8, en þar eignuðust
bau íbúðarhæð á sínum fyrstu bú
skaparárum. Þeim hjónunum Guð
niinnumst við Sigríðar fyrir
benmar miklu umhyggju og
óbilandi fórnfýsi í garð sinna nán-
Wstu.
Surnir myndu segja, að Sig-
Hður hafi verið raunamanneskja,
en sennilega hefir hún einmitt
fundið hina sönnu ánægju í fórn-
fýsi sinni og móðurást. Hún var
sannkölluð lietja í lífi og starfi.
Állir sem þekktu hana minnast
bennar með virðingu og þakklæti.
Öllum aðstandendum sendi ég
*nínar hjartanlegustu samúðar-
kveðjur. Góður guð, varðveiti þig
°g þína, kæra frænka mín.
Jóhamies Sigfiisson.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
Mensaldersdóttir
rúnu og Jóni varð þriggja efni-
legra barna auðið, sem öll lifa,
en þau eru: Sigriður sem gift er
Tómasi Sigurþórssyni frá Kollabæ
í Fljótshlið, en hjá þeim hjónun
um dvaldi Guðrún heitin síðustu
ellefu árin við alveg einstaka um
önnun. Laufey, sem átti Axel Odds
son frá Tumastöðum, sem látinn
er fyrir fáum árum, og Gunnar
hæstaréttarlögmann, sem giftur er
Aðalheiði Sigurðardóttur frá Nesj
um í Grafningi.
Guðrún Mensaldersdóttir bjó í
Reykjavík hátt i sjö áratugi og
upplifði að sjá lítinn fiskimanna
bæ verða að stórborg með stein
lögðum strætum og iðandi umferð.
Hún fylgdist vel með þessum
breytingum þegar ört vaxandi
borg breyddi úr sér yfir mýrar,
holt og hæðir. Hún setti ekki fyr-
ir sig að heimsækja vini og kunn
ingja þótt vegalengdirnar til
þeirra yrðu lengri. Hún gekk spor
létt á fund þeirra og fagnaði og
gladdist þegar þeir eignuðust nýja
íbúð eða farartæki. Einu sinni þeg
ar hún var komin heirn eftir að
hafa skoðað nýtt borgarhverfi, þar
sem hún þurfti að fá leiðsögn lít
ils drengs til að vísa sér til veg
ar, sagði hún: „Ég vildi að ég
hefði haft með mér vettlinga til
að gefa drengnum, þvi honum var
svo ógnar kalt á höndunum".
Þetta var henni efst í huga þeg
ar heim kom hugarfarið var sí-
fellt bundið því, að bæta úr ann
arra þörfum, en gagnvart sjáifri
sér var hún nýtin og sparsöm.
Börn hændust að henni og hún
hafði einstakt lag á þeim, lék við
þau og söng. Á sunnudögum lét
hún sig ekki vanta í kirkjur borg
arinnar og fyrir kom að hún sótti
tvær messur sama daginn, en út
fyrir borgartakmörkin voru ferðir
hennar fáar.
Já, Reykjavík breytti um svip
og stækkaði og þar sem Guðrún
í ÞinghoTtsstræti 8, vann á fisk
reitum fyrir fáa aura á tímann
eru fyrir löngu risin iðjuver og
háhýsi, en sjálf var hún allbaf
eins. Viljaföst og traust, viðmótið
yljandi og glatt.
Viljinn til að verða öðrum til
góðs var hinn rauði þráður í löng
um og fallegum lifsferli, þannig
bar hún Ijós inn í líf samferða-
manna, vina og vandamanna og
vann þeim allt, sem hún mátti.
Hún vildi ekki láta hampa sér
og tilætlunarsemi þekktist ekki í
hennar fari. Þannig leið hennar
langi en heiði lífsdagur, sem nú
er á enda runninn, — og hafi hún
nú hjartans þökk fyrir allt.
Á nýrri vegferð til vinafunda
er henni beðið fararheilla, en eft
ir lifa minningarnar um Guðrúnu
Mensaldersdóttur, bjartar og
hreinar.
P.E.
t
15