Íslendingaþættir Tímans - 17.03.1971, Síða 10

Úlafía Ölafsdóttir
urforeldrum sínum, enda viðmót
hennar þannig, aö fólk ia'ðað'st að
henni. Hún var ærslakát og stráði
gleðinni kringum sig, og má segja,
að henni fylgdi ætíð sólskin.
Hún var skarpgáfuð, og sfcundum
var hrein unun að heyra hana
ræða við fólk, þurfti ekki að bíða
e.ftir svörum frá henni. Monntun-
ar hafði hún ekki notið utau barna
lærdóms og smávegis tiisagnar á
unglingsárum sínum, jn samt sat
hún húsmóðursessinn fneð mikl
um sóma, enda þurft.j þess með,
því að æði gestkvæmt var á Möðru-
völlum. Mátti að sumu leyti rekja
það til félagsmálasta :ia Valde
mars, en að öðru levti tii þess, að
þar þótti fólki gott að koma Guð-
rún sat í stjórn wnfélagsins
Hjáipin um 20 ára slteið, þar af
nokkur ár formaður, v tr hún einn
af stofnendum félagsins. Hún sat
einnig í stjórn Héraðssambands ey
firzkra kvenna um 20 ára tímabil.
Min fyrsta ganga úr foreidrahus
um út í heiminn var að Móðru-
völlum, en þá var ég fimmtán ara.
Ég verð alla ævi þakklátur forsjon
inni fyrir að leiða mig inn á þetta
ágæta heimili, það var svo mikil
hlýja innan fjölskyldunnar, o« hún
náði einnig til annarra heimilis
manna. Ég vissi, að ég mátti leita
til Guðrúnar i raunum mínum og
gerðj það stundum, þó að mér
fyndist annað veifið, að ég vera
orðinn fullorðinn og fær uni að
kljást við heiminn á eigin spýtur.
Ég fór þaðan eftir tveggja ára dvöl
og hafði á þeim tíma þroskaz.t m:k-
ið andlega og líkamlega. Guð"ún
sagðist eiga þennan hiuta. og ég
samþykkti það. Guðrún var mjög
heilsutæp síðari hluta ævi sinnar,
en eiginmaður hennar umvafði
hana ástúð og nærgætnj ailt til
hinz.tu stundar.
Nú eru hjónin bæði aftur kom
in heim, þau hvíla í Möðruvalla-
kirkjugarði, þar sem ástkær dótt
ir þeirra hafði áður hf/tið iegstað.
En þeir, sem eítir lifa ai ættingj
um og vinum, gleyma þeim ekki,
það er ekki hægt.
Ég þakka samveruna og minn-
ingarnar, sem tengdnr eru Möðru
vailaheimilinu.
Jón Hjá'.marssoii,
Vi'dingadal.
t
Nú er þér gengið sveitin
sumarbjarta
þar sólarherrann birti almátt
sinn
og ieiddi fram úr hraunsins
dauða hjarta
hiæjandi líf með bros á
hverri kinn.
Þannig kvað Matthías endur fyr-
ir löngu. Og þetta erindi kemur
mér nú í hug, er ég hugsa til hinn
ar sumarfögru, grösugu og tign-
arlegu sveitar, Loðmundarfjarðar,
sem nú er kominn í auðn. Ég
minnist vetrarkvöldanna þar, er
máninn lýsti livítar hamraborgir
tiginna fjaila. Ég minnist vor
morgnanna þar, sem fylltu fjörð-
inn af sólskini hins unga dags,
kliði æðarfuiglsins við varphólm
ann í lóninu og hressilegu gargi
kríunnar, sem var þess albúin að
vernda eggin sín fyrir hvaða óvini
sem var. Ég minnist lautanna í
hrauninu og ásum, þar sem allt
var þakið aðalbláberjum. Ég minn-
ist fólksins, sem bjó í þessum ein
angraða en þó að mörgu leyti un
aðslega reit, viii.Htu þsss í mir.n
garð. En síðast og ekki sízt hlýt
ég að minnast ljúfra og ogieyman-
legra stunda á hinu glæsilega heim
iii Síakkahlíð, þar sem hjónm
Stefán hreppstjóri Baldvinsson ,ig
Ólafía Ólafsdóttir bjuggu við rausn
og höfðingsbrag um meira en hálfa
öld.
Nú er þessi tími 0'-ðinn aðeins
endurminning þess, sem va* Nú
er sveitin sumarbjarta yfirgefin og
Stakkahlíð stendur aúö. Sic transit
gloria niundi. Svo hverful er jarð
nesk tíð. Húsbóndinn í Slakkahlið
kvaddi þetta jarðlíf fyrir 6 árum
og húsfreyjan, síðasta húsfrevjan
á hinu forna höfuðbóli, andaðist :
Reykjavík hinn 3. janúar s.l. og
var kvödd að viðstöddu f.jölmenni
í Fossvogskapellu hinn 11. januar.
Þar með er lokið sögu þessarar
fögru byggðar að minnsta kodi
um sinn. En ,,sólarherrann“ mun
á hverju vori halda áfram að le:ða
þar fram úr braunsins dauða
hjarta hlæjandi líf með hros á
kinn. Sú fegurð biður nýrra land-
nema á þessum stað.
Síðasta húsfreyjan í Stakkalilíð,
Ólafía Ólafsdóttir, fæddist að
Króki á Rauðasandi vestur hinn
12. nóv. 1885. Foreidrar hennar
voru Ólafur Jónsson bónda á Sjö
undá Óiafssonar og kona hans Guð-
björg Árnadóttir Thoroddsens
bónda á Hvallátrum. Ekki mun
hafa verið auður í búi á Króki ug
húsfreyjan þar lézt frá
ungum börnum og fjöiskyldan
sundraðist Eigi að síður dugði
systkinum góður ættararfur að
hfciman ti! manndóms .'j gæfu,
nægir í því sambandi að benda á
það traust^ sem bróðir hennar,
Sigurjón Ólafsson alþingismaður
naut bæði ínnan þingrbg utan.
Veturinn 1909—10 réðst Ólaíía
starfsstúlka við búnaðarskólanu á
Hvanneyri. Þangað var þá nýlega
kominn frá námi erlendis Stefín
Baldvinsson frá Stakkahlíð í Loð-
mundarfirði, glæsilegur maður
svo af bar, og gegndi kennslustörf
10
ISLENDINGAÞÆTHR