Íslendingaþættir Tímans - 17.03.1971, Síða 23

Reimar Helgason
Fæddur 27. maí 1902.
Dáinn 21. nóvember 1970.
Mér kom það satt að segja þó
nokkuð á óvart, er ég frétti lát vin-
ar míns, Reimars Helgasonar á
Löngumýri — og ætti þó brottför
manna af þessum heimi sízt að
vekja undrun, svo hratt sem menn
þeysa inn á þennan veraldarskeið-
völi og út af honum aftur.
Þetta er einn logandi sprettur,
mannfólkið alltaf að koma og fara
hvenær sem er og hvar sem ei\
En þegar ég og mitt fólk heimsótt-
um Reimar stutta stund á siðast-
liðnu sumri, þá hvarflaði ekki að
mér sú hugsun, að þetta væri
kveðjuhóf í neinum skilningi.
Þvert á móti voru uppi bollalegg-
ingar um að hann lilj inn til okk-
ar, ef hann rækist suð'ur um heið-
ar á næstunni. Það stóð jafnvel til
í vetur, og mörg átti Reimar heim-
boðin þó að suðurferðir væru
reyndar aldrei nein hversdagsatvik
á æviferli hans. Honum fannst
hann víst oftast eiga iítJð að sækja
suður, nema þá að líta inn til
kunningjanna.
Reimar Ilelgason fæddist 27.
mai 1902. Faðir hans var af þing-
eyzkum ættum, frá íshóli i Bárðar-
bjó um skeið að Kirkjuhóli í Seylu
um manni, Friðfinni Guðmunds-
syni, en missti hann eftir aðeins
ár- sambúð. Mun það hafa verið
mikið áfali. Frá Grund fluttist
Þórhildur að Hrafnagili með
þeim hjónuin Vaigerði Magnús-
dóttur og Hólmgeiri Þorsteinssyni
og síðar fluttist hún til Akureyrar
með þeim og dætrum þeirra. En
við þessa fjölskyldu batt hún ævi-
tryggðir og mátti með sanni segja,
að ekkert fengi slitið þá þætti.
Þegar Kristjana Hólmgeirsdóttir
stofnaði sitt eigið heimili, fylgdist
Þórhildur með henni og til hinzta
dags átti hún heima hjá henni og
manni hennar, Valdimar Bald-
vinssyni, að Ásvegi 27 á Akueryri,
en dvaldist á sjúkrahúsi átta síð-
ustu árin. —
hreppi — og víðar um héraðið.
Helgi var glaðsinna maður, félags-
lyndur og vinsæll. Dugandi bóndi
var hann talinn, en fátækur alla
tíð, þó vel sjálfbjarga.
Kona Helga, en móðir Reimars,
var Sigurbjörg Jónsdóttir, ættuð
úr Kaupangssveit í Eyjafirði. Hún
var stálgreind dugnaðarkona,
myndarleg húsfreyja, mannblend
in og hagorð vel.
Helgi brá búi eftir lát konu sinn
ar. Skömmu síðar tvístraðist fjöl-
skyldan. Reimar var þriðji í röð-
inni af fimm börnum þeirra hióna.
Var hann á sjötta ári, er móðir
hans lézt. Helgi var á ýmsum stöð-
um eftir þetta, alltaf þó innan hér-
aðs í Skagafirði. Hann fórst af hest
baki í Blönduhlíð. Þá var Reimar
13 ára. Fór hann þá í fóstur til
Jóhanns bónda á Löngumýri, Sig-
urðssonar og konu hans Sigurlaug
ar Ólafsdóttur. Þar var heimili
hans alla ævi síðan. Systrunum á
Löngumýri var hann sem bróðir,
grönnum sínum glaðvær félagi og
hollur jafnt i leik og starfi.
Þegar Ingibjörg á Löngumýri
hóf starfrækslu húsmæðraskóla á
föðurleifð sinni með þeim myndar
brag, sem löngu er þjóðkunnur,
var Reimar einnig á því stóra heim
Þrátt fyrir háan aldur og þreytu
eftir langan starfsdag var hugsun
Þórhildur skýr til hins síðasta og
trúföst sú elska, sem hún bar til
þeirra er áttu hjarta hennar.
Þórhildur .Tónasdóttir var stór
kona vexti, með gerðarblæ yfir
sér, ákveðin í skapi og framgöngu
og ötul í starfi. Hetjulundin entist
henni til endadægurs. Slíkum er
gott að hverfa til hærri heima við
hljóma þá, sem boða fagnaðarhá-
tíð — blæ og birtu nýrra heilla.
Við kvöddum hana við ninztu
óma horfins árs. í hugum okkar
vakir minning, sem gott ei að
geyma. Við hana bregður birtu á
gullið í genginni slóð. r
Jórunn ÓJafsdóttir,
frá Sörlastöðnm.
ih sú hjáiparhella. sem vildi öll
vandi'æði leysa, sem hann mátti.
Og það reyndist oft sitthvað fleira
sem gera þurfti en að knýja Ijósa-
vél og kynda miðstöðvarketil á
vetrum. Snúningarnir voru ótelj-
andi, og ailtaf var Reimar boðinn
og búinn til aðstoðar og tók til
hendi hvar sem þurfti með.
Þá var það heldur ekki ónýtt
stundum að hafa Reimar sem
heimamann á löngum vetrarkvöld-
vökum. Hann var skemmtinn og
kunnj vei að vekja kátínu annarra.
Því varð hann vinsæll maður í
skólanum. þótt ekki hefði hann
alltaf tóm og aðstæður tii að bú-
ast upp á sem stertimanna er sið-
ur i ungmeyjahöpi
Nemendur 02 starfsfólk Löngu-
mýrarskólans muna hann vel.
Hann er þeim ómissandi dráttur
í glitmynd góðs minninga frá þeim
skóiadögum. Það breyttist ekki,
þótt skipti um húsráðendur á
staðnum.
Kynni mín af Reimari hófust fyr
ir rúmum áratug, er ég var nokk-
ur sumur starfandi í sumarbúðum
kirkjunnar að Löngumýri. Þar var
sífellt kraðak af börnum, og ölJ
áttu þau Reimar að vini. Hann
leyfði þeim þá stundum að skreppa
á hestbak, ef skepnan var þæg við
vaningnum, eða þá að duglegir
strákar fóru dagstund til hans i
kaupavinnu og jafnvel smölun og
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
23