Íslendingaþættir Tímans - 17.03.1971, Blaðsíða 25

Daniel Markússon,
slökkviliðsmaður
Neðra-Núpi, Miðfirði V.-Húnavatnssýslu
finnst ótrúlegt, að sjúkdómar geti
yfirbugað ungan líkama. Hvort
tveggja er þó stundum kaldur veru
leiki, sem enginn getur horft fram
hjá. Björn lá á Landspítalanum
mikinn hfuta síðast liðins árs. Þang
að heimsótti ég hann oft, og átt-
um við þar saman margar góðar
stundir. Þá var mér sýnt, hvernig
þungum örlögum er tekið með
æðruleysi og karlmennsku. Ég
þakka allar samverustundir fyrr
og síðar og kveð frænda, vin og
leikbróður. Að hans, nánustu er
þungur harmur kveðinn og lítið
sveitarfélag sér á bak miklu manns
efni.
Heim í Rangá sefndi ég kveðjur
mínar í von um styrk til handa
foreldrum hans og systkinum.
Gunnsteinn Stefánsson.
f
Líf þitt var ekki löng, en fögur
saga
ljósgeislum slær, á þína fáu daga.
Ungur varstu, og ýturvaxinn
glæsilegur, og góður drengur
Heitt sló hjarta, í hreinu brjósti
góðar gáfur, guð þér veitti
göfuga sál, góðvina hylli
ástvinum kær, öllum hugþekkur.
Blikuðu augu þín, bláskær og
fögur
herinn var svipur. heiðríkja yfir
bjart var ennið, sem blöð á lilju,
dökkir lokkar, liðuðust yfir
sem húmið milda, himinnskyggi
sumarkvöld kyrrt, þá sól er
hnigin.
Öllu fögru, af alhug þú unnir
í bernsku þinni, bii-tist það
snemma
lömb. íolöld, fuglar og blóm
sólgeislaflóð, á sumarmorgnum
himinljós ótal. á haustkvöldum,
er dimmbláan himinn, dýrðlega
lýstu.
Þung var byrðin, á þínar herðar
lögð á æskunnar Tjómandi vori
StilltUT og traustur, í straumi
þungum
áföll stór, öll þú þoldir,
með hugprýði sannri, sem hetju
sómdi
ókvíðinn gekkstu, örlögum móti.
Islendingaþættir
Fæddur 29. ágúst 1910
Dáinn 1. janúar 1971.
Þar stóðu að baki þeir stuðlar
hreinir
er storma þoldu á harði öld.
sem töldust aukvisar aldrei
neinir.
sem allitaf hækka er mest á
reynir
þó græddu sjálfir ei guU né
völd.
Við þekktumst ungir á æsku-
slóðum
Oft varstu þjáður, enginn það
vissi
með gamanyrðum, og glettni í
svörum,
reyndir að hylja, harma þína.
Gleði gafstu, því gjöful var
lundin.
Bjarma vónar, þú breiddir yfir
áhyggj-uský ástvina þinna.
Nú ertu horfinn, á huldar leiðir,
hljóðar bænir tií Iiimins stíga,
minningar bjartar, margar skína
iýsa oss ófarnar, ævislóðir,
sorgin sára, sál okkar nístir
nii ;unn guðs, er þó miklu
stærrL
Þök' ’m guði, er þig oss sendir
Ijó -li fagur, í lífi okkar
varstu
hlu erk þín bíður, af höndum
að inna,
hái -i og göfugt, 1 heimi fegri,
heill vinur, á Ijóssins
vegum,
atfaðir blessi, að eilífu þig.
2 janúar 1971.
S. £.
og áttum saman mörg handar-
tök.
Milt er skin þess í minnisglóð-
am
og mörg var glettni á vöngum
rjóðum
er lyftum sekkjum á lúin bök.
Úr skipi varan á bát var borin,
á bryggju þaðan af höndum rétt,
við „Dani“ þar áttum drengja
sporin
til dáða starfa um haust og
vorin.
Til magn-s í starfi, var markið
sett.
Viljinn beggja, jafnt h-ugs og
handa
þar herti og létti á þungu tök.
Marga þekktum í striti standa,
starfalúna, í bjargarvanda,
sem höfðu varla til burðar bök.
Oft breyttum röð svo á bakið
sterka
sá bagginn þyngri af ráði fór.
Með einhug gegnum sem einn
til verka
og alltaf f-ann ég hans dreng-
lund sterka,
ég heldur lítill, en hann var stór.
Nú lyfta járnkrumlur vörum
víðast
svo varla mannshanda þar er
neytt.
Á þreyttum bökum ei baggar
níðast,
eem betur fer, það mundi ei
líðast,
en þoTraun getur samt þrekdáð
veitt.
Þó leiðir skildi á lifsins vegi
var lyndið sama ef hittumst við.
Hver göfgi minning hún gle> m-
ist eieí.
er gulli skýrri, að lokadegi.
Til hinztu ferðar þér h.eilla mð.
Ingþór Sigurbjs.
25