Íslendingaþættir Tímans - 17.03.1971, Qupperneq 31

væri máski í smærra lagi miðað
við fjölda gestanna, þá vitum við
öll, að hjartarými húsmóðurinnar
eru eikki n-ein takmork sett.
Kæra Jónína, ég vil í lok þess-
ara fátæklegu orða minna flytja
þér innilegar hamingjuóskir í til-
efni dagsins og þa-kka af alhug ó-
rofa vináttu við mig og mitt fólk
um ára-raðir.
Helgi Hannesson.
INGIBJÖRG
GUÐMUNDSDÓTTIR
Framhald af bls. 14
asta sinn. Leyndi sér ekki að
hverju stefndi xneð heilsu hennar,
en „í hjartan-u ríkti friður, þessi
i-nnri ótæmandi friður", eins og
hún kom-st sjálf stundum að orði
áður fyrr um svipaðar aðstæður
og hér um ræðir. Af f-undi henn-
ar hélt ég þá, sem svo oft áður,
rífcari af andlegum auði og björt-
um minningum. Ég kveð hana með
virðingu og þakklæti fyrir liðna
tdð.
María Guðnadóttir
frá Lambhúshóli.
ÞORLEIFUR V.
SIGURBRANDSSON
Framhald af bls. 32
ýmsa vinnu, sem til féll, en vorið
1920 réðst hann til íslandsfélags-
ins h.f., fyrst við ýmis afgreiðslu
störf og síðar sem verkstjóri. ís-
landsfélagið hafði þá nýlega keypt
tvo nýja togara, „Apríl“ og „Maí“,
en auk þess annaðist félagið af-
greiðslu fyrir mör-g önnu-r skip,
og um tí-ma voru togararnir 4 eð-a
5 svo og nokkrir bátar á vetrar-
vertíð.
Störf Þorleifis á þessum árurn
voru rnjög umsvifamikil, o-g al-
gen-gt að unnið væri jafnt nótt
sem dag við af-greiðslu sfcipanna,
svo að hvíldartími var e-fcki allt-af
langur, en öl-l störf leysti Þorleif-
ur af he dnmi értsesak-ri
ur af hendi m-eð sérstakri árvek-ni
og lip-urð.
Nokkr-u áður en íslandsf-élagið
hæ-tti starfsemi sinni, réðst Þo-rleif
ur sem verkstjóri hjá Jes Zimsen,
sem verzlaði með b-ensín og olíur
á árun-um 1924 til 1930 er Hið ís-
lenzka steinolíuh'lutafélag tók aft-
ur ti-1 starfa ef-tir afnám olíueink-a-
sölunna-r en hjá því varð Þorleif-
ur verkstjóri og síðan hjá Olíufé-
Iaginu h.f., frá 1. janúar 1947 til
ha-ustsins 1959 er hann lét af störf
um eftir ei-gin ósk. Næstu 10 árin
vann Þorl-eifur við i • sión-arstörf
í Iðnskólanum í Reyk;,a-'ík, eða
m-eðan heilsa leyfði.
Ég hef verið nákunnugur Þor-
leifi um 45 ár og samstaiísm; ður
hans við verzlunarfyrirtæki þau,
sem nefnd eru hér að ofan og
m-anna bezt veit ég, að húsbændur
hans, fyrr og siðar, hafa metið
hann að verðleikum fyrir dugnað
og samvizk-usemi við öll hans
störf. Starfsmenn, sem unnu und-
ir stjórn Þorileifs mát-u hann fyrir
dren-gskap og hjálpse-mi og átti
hann marga trygga vini meðal
þeirra. É-g veit að þeir sakna hans
og senda fjölskyldu h-ans hlýjar
samúðarkveðjur.
Það er margs að minnast eftir
svo löng og góð kynni, sem við
Þorleifur áttum, og ánægjulegt
var að heimsækja hann og hans
ágætu konu Hölm Einarsdóttur frá
Fossi í Mýrdal, en þau voru ein-
staklega samhent um, að ge-ra vin-
um sínum dvölina ánægjulega á
sínu vistlega heimili á Leifsgötu
14.
Kæri vinur, ég vil að lokum
þafcka þér fyrir mína hönd og
konu minnar, tryiggð o-g vinsemd
sem þú sýndir okkur o-g okkar
fjölskyldu, og þinni elsk-ulegu eig-
inkonu, dætruim, barnabörnum og
tenigdasyni votta ég einlæga sam-
úð og hluttekningu.
Ljúfar endurminningar um
elskulegan eiginmann o-g föður,
megi verða eftirlifandi fjölskyldu
huggun harmi -gegn.
Jóh. G. Stefánsson.
t
Mörgum verður tregt tun-g-u að
hræra, þegar æskufólk hverfur af
sjónarsviði lífsins og okkur finnst
allt lífsstarfið eftir. Þá setur o-kk-
ur hljóð og við spyrjum: Hvers
vegna þurfi svona að fara?
En þegar aldinn meðbróðir
leg-gst til hinztu hvíldar, þreyttur
af amstri lífsins, þrotinn að kröft-
um, hafandi innt af hendi gott og
gifturíkt starf, sk-ulum við gleðj-
ast, því gott er þreyttum að hvíl-
a-st. Þetta skiulu-m við bafa í hu-ga,
þe-gar vi® kveðjum Þorleif Sigur-
brandsson hinztu kv-eðju.
Ég ætla ekki að rekja ætl eða
uppruna Þorleifs. Hann ólst upp
við sendna sjávarströnd þar sem
úthafsald-an skilaði að landi leik-
föng-um, skeljum og kuðungum,
og það var barnanna bezta yndi
að leika sér í sandinum og láta
ölduna sleikja fætur sína. Komu
þau þá ekki alltaf heim þurr í
fætur-na að leik loknum. Þetta var
þegar Ólafsvík var hafnlaus og
brimið svarraði óhindrað við
s-tröndina.
Þorleifi kynntist ég fyrst hér
í Reykjavík árið 1927, þá fullorðn-
um -manni. Var ha-nn þá búinn að
vera verkstjóri í mörg ár. Á þeim
árum var oft þrön-gt í búi hjá smá-
fuglu-num, ekki sízt hjá þeim, sem
voru að byrja búsk-ap. Ég minnist
þess, hve feginn ég var að fá
vinnu hjá Þorleifi, þótt ek-ki væri
nema hálfan da-g i einu, meðan ég
stu-ndaði lausavinnu, sem kallað
var. Og það sá ég glögglega, að
Þorleifi féll þun-gt að geta ekki
tekið fleiri í vinnu en hann gerði
hverjú sinni. Honu-m blöskraði slík
sóun á sta-rfsikröftum frískra
manna, að láta þá ganga iðjulausa,
en geta e-kki látið þá vin-na að
þjóðþrifamálu-m. En í þessu efni
var oft við ramman reip að draga.
Þorléifur 1 var diagfarsprúður
m-aður, tryggur og traustur og góð
ur heimilisfaðir. Hann var lífsglað
ur að eðlisfari og deildi gleði með
öðru-m, þe-gar það átti við. Hann
var hamin-gjumaður að mínum
dómi, enda sagði hann eitt sinn
við -mig um síðari konu sína:
„Halla mín er mér allt“. Veit ég,
að þar mælti hann af hjartans
grunni, e-nda var sambúð þeirra
mjög til fyrir-myndar. Gott var að
koma á heimili þeirra hjóna og
rabba við þau, eins og alltaf er,
þar sem húsráðendur eru samstillt
ir um að auk-a ánægj-u gesta sinna.
Að endin-gu, Þorleifur min-n:
Innilegar kveðjur og þakkir frá
fjölskyldunum að Ásvalla-götu 10
og Sólbakka, Fossvogi, fyrir þinn
-mikla hlýhug, sem þú sýndir
ávallt, er fundum okkar bar sam-
an. Megir þú innan tíðar sjá geisla
brot af útréttum höndu-m þeirra
sendiboða, sem ávallt eru reiðu-
bú-nir að leiða hverja sál inn í
fö-gnuð herra síras.
Eftirlifandi eiginkonu og börn-
um, svo og öilúm öðrum ástvin-um
hins látna, votta ég in-nilega sam-
úð.
Guðjón Sveinbjörnsson.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
3’