Íslendingaþættir Tímans - 23.03.1972, Qupperneq 6

Jóhann G. Sigfússon
Haustlitirnir fá skýrari blæ, og
straumur timans fellur með þyngri nið
eftir þvi sem árum fjölgar að baki.
Hugurinn hljóðnar i hvert sinn, er kær
vinur — þátttakandi i gleði, leik og
starfi bernsku — og æskuára, hverfur
til hvilu.
Skógurinn gisnar i hvert sinn, er
gustur dauðans fer um hann. Strengir
hörpunnar, sem ómuðu svo sætlega á
sumri lifsins, þagna, þegar húm
haustsins feliur fyrir. Þó vakir
endurómur þeirra i minningunni og
veitir þann yl, sem enginn vetur fær
eytt. —
Jóhann G. Sigfússon, sem þessi sið-
búna kveðja er tileinkuð var fæddur
18. nóvember 1904 að Grjótárgerði i
Fnjóskadal. Foreldrar hans voru
hjónin Aðalbjörg Hallgrimsdóttir og
Sigfús Daviðsson. Aðalbjörg mun ung
hafa flutzt frá Akureyri austur i Fn-
jóskadal, en Sigfús, sem var af Reyk-
jaætt, ól allan aldur sinn i Fram —
Fnjóskadal. Þau Sigfús og Aðalbjörg
voru grandvör til orðs og æðis, enda
vel kynnt. Eins og margir á þeirri tið
bjuggu þau við þröngan kost, fyrst i
húsmennsku og siðar á fremur kosta-
var flutt i útvarp, en Sigurði var létt
um stil og sögur hans mjög læsilegar.
Var greinilegt, að hann hefði viljað
hasla sér frekari völl sem rithöfundur,
ef tækifæri hefðu leyft.
Hin siðari ár bjuggu þau Sigurður og
Jóhanna lengstaf hjá dóttur sinni Ingi-
björgu og Baldri manni hennar. Eftir
að Jóhanna lézt, hrakaði heilsu
Sigurðar ört og dvaldist hann oft i
sjúkrahúsum. 1 sjúkleika hans önnuð-
ust þau Ingibjörg og Baldur hann af
stakri alúð og þolgæði og veittu honum
alla þá aðhlynningu, sem kostur var.
Sigurður Heiðdal var glæsimenni i
sjón, glaðsinna gleðimaður og góður
ræðumaður. Er hann talaði á fundum
var ævinlega tekið eftir þvi, sem
Sigurðurhafði til mála að leggja, enda
var rómurinn sterkur og framsögnin
skýr. Sigurður var vinsæll og vina-
margur og hann skilur eftir sig skýra
mynd i hugum þeirra, sem hann
þekktu.
Þór Magnússon.
litilli jörð, sem bar ekki mikla áhöfn,
né kallaði á stór umsvif. Þó átti hún
sinn auð til handa þeim, sem þar uxu
úr grasi. Sérhvers manns Berurjóður
ber I sér sina töfra honum til handa,
þótt þeim, sem fjær standa kunni að
finnast þar fátt um föng.
Vist var, að Jóhann og bróðir hans,
Hallgrimur, sem var eldri að árum,
báru hið hlýjasta þel til býlisins við
heiðarræturnar, þar sem þeir lifðu sin
vordægur og bárust inn I sumar-
önnina. Þeir bræður bjuggu I Grjótár-
gerði með foreldrum sinum og sýndu
þeim alla tið hlýja alúð og ræktarsemi,
enda að eðlisfari einstakir tryggða-
menn. Við andlát Sigfúsar ^825 tóku
bræðurnir við búi með móður sinni, en
hún lézt tiu árum siðar. Höfðu þau
Grjótárgerðishjón bæði átt við heilsu-
brest að striða undir ævilokin.
Vorið 1937 fluttu þeir bræður frá
Grjótárgerði að prestssetrinu Hálsi i
sömu sveit. Var Hallgrimur þá giftur
ágætri konu, Rósu Stefánsdóttur frá
Þórðarstöðum. Búsetan á Hálsi varð
aðeins eitt ár. Aftur var flutt fram i
dalinn----að Illugastöðum, góðri jörð
og kirkjustað og búið i ellefu ár, eða til
ársins 1949 að horfið var til Akureyrar,
þar sem dvalið var siðan.
Er i kaupstaðinn kom, fékk Jóhann
starf hjá Kaupfélagi Eyfirðinga, sem
hann rækti til æviloka af sömu alúð og
trúmennsku og bústörfin áður. Svo
trúr var hann i sinum verkahring,
hver sem hann var,að þar ámáttihann
ekki vita minnsta bletteða hruKKu. Við
verkalok var skjöldur hans svo san-
narlega fagurskyggður. Heiðarleiki
Jóhanns og trúföst vinátta fékk i engu
brugðizt og lengi fram eftir ævi var
hann hinn vorglaði æskumaður, sem
kom þeim, er áttu með honum leið i
það skap að birtu brá fyrir sjónir.
Seinna þyngdi yfir, þegar að fór
rökkur erfiðari aðstæðna, heilsu-
brestur og þverrandi starfsorka. En
söm var trúfesti hans I skylduönn,
samur hugur hans til vina og sam-
ferðafólks, og til heimahaga, sem
alltaf áttu næman streng djúpt i br-
jósti hans. Jóhann var barnavinur
mikill og að honum löðuðust öll börn,
sem áttu með honum leið um lengri
eða skemmri veg. Þá var hann einnig
vinur og málsvari málleysingjanna og
fór manna bezt meö allan búpening,
sem hann hafði undir höndum. Sér-
stakar mætur hafði Jóhann á hestum
og átti oftar en hitt létta reiðhesta á
þeim árum, sem búskapurinn var
stundaður. Jóhann var maður söng-
elskur og söngvinn. Undi hann sér
jafnan vel i riki tónanna og átti orðið
nokkurt safn af völdum hljómplötum,
sem honum var nautn i að hlýða á, er
tóm gafst frá dægurönnum. Anægju
hafði hann og af bóklestri er færi gafst,
og átti hið snyrtilegasta safn góðra
bóka. Snyrtimennska og reglusemi
voru snarir þættir i eðli hans. Hann gat
ekki, fremur en bróðir hans,
Hallgrimur, kastað höndum að neinu,
né vitað nokkurn hlut i óreiðu. Mun
þetta ættarfylgja — allrik.
Jóhann Sigfússon lézt hann 5. okt.
s.l. Hafði heilsa hans farið hnignandi
um nokkurn tima, en þó kom kallið
raunar að óvörum. Það bar að með sk-
jótum hætti. Jóhann var ferðamaður
góður og hafði löngum verið skjótur i
heimanbúnaði og fljótur i för. Nú bar
ekki útaf að lyktum. Hann beið ekki
lengi byrjar yfir hafið, sem heimana
skilur. Við vinir og frændlið, sem eftir
stöndum á strönd timans, fram við
„eilifðar útsæ”, eygjum geislarák i
gegn um tóm og söknuð — minninguna
um góðan dreng, sem var trúr til
hinztu stundar. Fögur eru fyrirheit um
laun slikum til handa. —
Með hverju ári, sem liður vex lauf-
fall skógarins, en á nýju vori breytist
það I brum þess gróðrar, sem aldrei
fölnar. —
Vertu sæll, vinur og frændi. —
Hönd er yfir hafið rétt,
horft mun þar á sólskinsblett.
Jórunn ólafsdóttir
frá Sörlastöðum.
6
islendingaþættir