Íslendingaþættir Tímans - 23.03.1972, Blaðsíða 7

Gunnar Sæmundsson
frá Borgarfelli
Minir vinir fara fjöld,
feigöin þessa heimtar köld.
Ég kem á eftir, kannski i kvöld
með kiofinn hjálm og rofinn skjöld.
Þessi orð hins fræga alþýðuskálds
flugu mér i hug. er vinur minn hringdi
til min og sagði mér andlát vinar mins,
Gunnars á Borgarfelli. En gott er
þreyttum að hvilast.
Gunnar fæddist á Borgarfelli i Skaft-
ártungu 23. september 1886, sonur
hjónanna Sæmundar Jónssonar hrepp-
stjóra og seinni konu hans Kristinar
Vigfúsdóttur Bótólfssonar hreppstjóra
á Flögu. Sæmundur var sonur Jóns
Björnssonar bónda á Búlandi og bróðir
Runólfs Jónssonar hreppstjóra i Holti
á Siðu. Þau hjón eignuðust sjö börn.
Var Gunnar næstyngsta barn þeirra,
auk fjögurra hálfsystkina. Nú er allur
þessi systkinahópur horfinn af jarð-
vistarsviðinu, utan yngsta barn þeirra
hjóna, Sigurbjörg, nú ekkja á Götum i
Mýrdal. Er nú orðinn stór sá frænd-
garður, dreifður um allt Suðurland og
viðar, en stærstur er hann samt enn i
Skaftafellssýslu. Gunnar ólst upp hjá
foreldrum sinum á Borgarfelli, og
vann ásamt systkinum sinum að búi
þeirra á meðan faðir hans lifði. Þar
var alltaf traustur búskapur. Sæ-
mundur faðir hans var sérstaklega
hygginn maður, sá sér og sinum alltaf
vel borgið. Siðar, er faðir hans dó,
bjuggu þau systkinin að nokkru leyti
félagsbúi, það er að segja þau fjögur,
sem þá voru eftir heima, fram til 1918,
er Katla gaus og spúði svo miklu af
sandi og ösku yfir sveitina, og þó sér-
staklega yfir Norður-Tunguna, að
óbyggilegt mátti telja.
Vorið 1919 varð Gunnar þvi að leita
sér atvinnu og fór til Reykjavikur og
vann þar við vegagerð það sumar og
stundaði þar ýmsa vinnu um veturinn.
Aftur lá leið hans að Borgarfelli, og
bvrjaði hann á sjálfstæðum búskap
Sigurður Elías Guðmundsson
Pétursey, Mýrdal
F. 28. febrúar 1900. D. 28. janúar 1972.
Það er svo bjart um æskumannsins brá
og andinn flýgur gegnum rúm og tima.
Þvi heilbrigð sálin hlaðin von og þrá
við hugðarefni leikur sér að glima.
1 þeirri glimu þekkist mannsins dáð
ef þolið dafnar, eflast þættir fleiri.
1 eldraun lifsins ætið finnast ráð,
en orðstir mannsins verður stærri og meiri.
Þinn orðstir vinur, ættarmótið bar,
i önnum dagsins hvorki veill ná hálfur.
Þin unun var að erja slægjurnar
i orkuverin gekkstu jafnan sjálfur.
Þá hygginn bóndi hlýtur verkalaun
á heiðum dögum nýtur þess að vera.
Og þótt á stundum þung sé búmanns raun
er þakkarvert að hafa nóg að gera.
Og kona hver, sem byrðar sinar ber
við bóndans hlið á lofstir heillar þjóðar.
Með kærleikshendi kulda ranninn ver,
þær konur eru framtið landsins góðar.
Ég samúð mina sendi heim að Ey,
um sólarlöndin hafin er nú ganga.
A Drottins akri dafnar gleymmérei,
en dögg og svali ieikur þar um vanga.
Einar J. Eyjólfsson.
íslendingaþættir
7