Íslendingaþættir Tímans - 23.03.1972, Page 8

\
V
Guðrún Hallson
frá Eriksdale
þar. Voriö 1921 kvæntist hann heitmey
sinni, Kristínu Sigurðardóttur. Bjuggu
þau þar svo allan sinn búskap til ársins
1963, er elzti sonur þeirra, Jón, tók við
jörð og búi, en árið 1966 seldi Jón jörð-
ina Sigurjóni Sigurössyni og Sigur-
björgu Vigfúsdóttur, bróðurdóttur
Gunnars, og fluttust til Hafnarfjarðar,
en gömlu hjónin dvöldust áfram á
Borgarfelli. Vorið 1967 missti Gunnar
konu sina. Var hann þá farinn að
heilsu og vinnuþrek farið að mestu.
Atti þó heima á Borgarfelli og dvaldist
að mestu leyti þar, unz heilsan bilaði
alveg. A sjúkrahúsinu á Selfossi
dvaldist hann nú siðast á annað ár.
Þar andaðist hann laugardaginn 4.
september, tæpra 85 ára að aldri.
Gunnar var félagssinnaður maður,
var einn af stofnendum ungmenna-
félagsins Bláfjalls og starfaði þar af
miklum dugnaði alla tið, á meðan það
félag starfaði, enda gerður þar að
heiðursfélaga. Söngmaður var hann
eóður. oe söne alltaf i Grafarkirkiu oe
byrjaði á þvi mjög ungur.
Ég held að Gunnar hafi aldrei getaö
hugsað sér annað lifsstarf en sveita-
störf, sérstaklega féll honum vel að
hugsa um sauðfé, enda vandist hann
ungur við það. Smalamennskur og
fjallferðir held ég honum hafi verið
kærar, og þá held ég honum hafi liðið
bezt, enda fór hann margar eftirleitar-
ferðir eins og aðrir fleiri, og bjargaði
þá margri sauðkindinni. Það var
skemmtilegt fyrir unga stráka, þegar
þeir fóru sina fyrstu ferð á afrétt,að
lenda i leit með Gunnari. Hann sagði
þeim skýrt og vel til hvernig ætti að
standa aö þvi að smala, og var kátur
og léttur við þá.
Ég minnist þess, þegar ég kom siö-
ast til hans á siúkrahúsið: bá fann ée
að hann þekkti mig ekki. Þá tók
ég það ráð að minnast á atvik, sem
kom fyrir okkur á afrétti. Þá var hann
fljótur að átta sig, og ræddi þá við mig
um gamlar minningar á viö og dreif
úr þeim ferðum. Gunnar var mjög viö-
ræðugóður maður og sagði skemmti-
lega frá. Ég á margar góðar minning-
ar frá samverustundum okkar, sem
geymast en ekki gleymast.
Ég hef áður skrifað umKristinu konu
hans og visa til þess, en endurtek að-
eins nöfn barna þeirra. Börn þeirra
eru f imm: Jón, búsettur i Hafnarfirði,
Oddný Sigurrós húsfrú i Skaftárdal,
Kristmundur bifreiðarstjóri búsettur i
Vik, Sumaríiði búsettur i Keflavik, Jón
Elimar húsasmiður búsettur i Vik.
Gunnar var jarðaður við Grafar-
kirkju og hans jarönesku leifar lagðar
við hlið hans góðu konu.
I lok þessara fáu minningarorða
þakka ég vini minum og fyrrverandi
sveitunga Gunnari Sæmundssyni fyrir
traustar og skemmtilegar samveru-
Sornúm hans og öðrum ættingjum
og v'murn senði ég hugheilar samúðar-
kveðjur.
Vigfús Gcstsson.
Frú Guðrún Hallson, kona Ólafs
Hallssonar fyrrum kaupmanns i
Eriksdale, andaðist daginn fyrir þor-
láksmessu á þessum vetri að Selkirk i
Manitóba. Með heinni er til moldar
hnigin kona, sem naut mikillar
virðingar meðal allra, sem kýnntust
henn. Ættbálkur Guðrúnar á ser horn-
steina i þremur eða fjórum þjóð-
löndum, og vinahópur hennar gerðist
æ stærri með hverju árinu. Þegar þess
er gætt, aö Guðrún var frændrækin
með afbrigðum og vinföst, verður ekki
i efa dregið, að við fráfall henn nái
heilbrigð sorgin, sem alltaf hlýtur að
fylgja brottför góðs fólks, langt út yfir
raðir nánustu skyldmenna og sifjaliðs.
Frú Guðrún var fædd og uppalin á
Islandi, og þar gengu þau Ólafur I
heilagt hjónaband árið 1908. A íslandi
var vaggan, en i Kanada varði hún
meginhluta ævinnar, og þar og i
Bandarikjunum eru nú afkomendur
þeirra hjónanna.
Ekki stofnuðu þau Ólafur og Guðrún
til hjúskapar sins af neinum van-
efnum, þvi að hjónaband þeirra náði
meira en sextugsaldri, og var mjög að
orði haft, hversu hliðholl gæfan væri
þeim báðum. Spakmælið segir, aö
,,hver sé sinnar gæfu smiður”, og má
vitna til þeirra orða, þegar rætt er um
Ólaf og Guðrúnu. Vissulega voru þau
lánsöm, en marga þættina i lifsferli
sinum mótuðu þau sjálf með ræktun
eigin hugarfars og mannkosta. Með-
fæddir eiginleikar skipta vitaskuld
miklu máli, og þá einkum hæfileikinn
að geta borið rétt kennsl á þá hluti,
sem gæfuveginn varða, og svo ófýsin
að láta ytra borö og forgengileika villa
sér sýn. Báðir þessir eiginleikar ein-
kenndu Guðrúnu i rfkum mæli, enda
varð hún kvenna ratvisust i lifinu, og
er eftirkomendum vissulega óhætt að
halda i hennar slóð.
Guðrún Hallson var fædd þann 25.
mai árið 1883. Foreldrar hennar voru
þau hjónin Björn ívarsson bóndi á
Vaöi i Skriðdal og Ingibjörg Bjarna-
dóttir frá Viðfirði, ein hinna mörgu
Viðfjarðarsystkina. Henni brá mjög til
upprunans um greind og skilning á
hverju þvi, sem fyrir augu bar, og allt
tal hennar mótaðist af skýrleika i
hugsun. Mikla alúð lagöi Guðrún við
menningu og menntir og gerðist vel
lesin og fjölfróö. Mjög var hún og
framkvæmdasöm og félagslynd, og
lengi munu sveitirnar umhverfis
Eriksdale bera ýmis merki handar
verka hennar. Lengst mun frú Guðr-
únar þó minnzt sem húsfreyju um-
svifamikils heimilis, þar sem gestrisni
og höfðingskapur voru i öndvegi höfð.
1 grein, sem frú Guðrún skrifaði
nokkru fyrir andlát sitt, lét hún þess
getið, að sér hefði veitzt það erfitt að
flytjast brott frá ættmennum og æsku-
stöövum á Islandi. Þau orð sýna enn
ættræknina og trygglyndið, sem fyrr
var getið, en hinu má ekki gleyma, að
vestur i Kanada tókst Guðrúnu að
gróðursetja sina islenzku tryggð og
ættrækni, þannig að i nefndri grein
nefnir hún Eriksdale sem þann staö-
inn, þar sem ljúfast muni að taka sér
hvildina löngu. Þegar Guðrún reit þau
orð, var hvildarinnar ei langt að biöa.
Nú er hún flutt heim að Eriksdale fyrir
fullt og allt. Þar er grafreiturinn, ekki
ýkja stór um sig, en vandlega
ræktaður. En svo er lika hinn reiturinn
eða landspildan, sem hún Guðrún
ræktaði og hlúði að alla ævi sina, én
spildan sú nær langt út fyrir landa-
merkin á Eriksdale. Hún liggur um
Kanada þvert og endilangt, til Banda-
rikjanna og til íslands.
Auk eiginmannsins lifa frú Guðrúnu
börn þeirra hjóna, Ólafur kaupmaður
i Eriksdale, Ingibjörg (Mrs. Harry
McGlynn) i Winnipeg, Kristjana (Mrs.
Bergsteinson) i Californiu, og Gyöa
(Mrs. Ryckman) að Stony Mountain,
Manitoba. Barnabörnin eru 14 að tölu,
og barna-barnabörnin fylla heilan tug.
— H.B.
8
íslendingaþættir