Íslendingaþættir Tímans - 23.03.1972, Síða 9

Elín Sigríður Benediktsdóttir
Merki
{. 20.okt. 1938.
d. 18.feb. 1972.
Skjótt dregur ský fyrir sólu.
Andlátsfregn Sigriðar mágkonu
minnar kom yfir okkur vini hennar
sem reiðarslag. Að visu vissum við að
hún gekk ekki heil til skógar, en að
dauðinn væri á næst grösunij kom
okkur ekki i hug.
Elin Sigriður er fædd að Hvanná i
Jökuldal. Foreldrar hennar voru
sæmdarhjónin Lilja Magnúsdóttir og
Benedikt Jónsson. Þau bjuggu félags-
búi móti Einari hreppstjóra bróður
Benediksts og Kristjönu konu hans.
Þar ólst Sigriður upp i hópi systkina
og frændsystkina.
Rómað var hversu góður andi rikti á
þessu stóra og fjölmenna heimili, þar
sem húsfreyjurnar höfðu þann félags-
þroska,að aldrei brá skugga á sambúð
þeirra.
Aðeins tólf ára gömul missti
Sigriður föður sinn. Það var henni
þung sorg, þvi að með þeim feðginum
hafði verið mjög kært.
Móðir hennar hélt áfram i sama
formi og áður með aðstoð mágs sins og
barna sinna, eftir þvi sem þau komust
á legg og gafst timi frá skólanámi.
Ung giftist Sigriður Ola Stefánssyni
bónda Merki, sömu sveit.
Mikil viðbrigði hafa það verið fyrir
hina ungu stúlku að flytjast frá Hvann-
á , sem er i þjóðbraut, að Merki, fá-
mennu og afskekktu heimili. En hún
virtist ekki setja það fyrir sig, enda
fékk hún fljótlega nóg að starfa er
börnin komu, en þau urðu fimm áður
en hún náði þritugu.
Sigriöur var góðum gáfum gædd,
bæði i andlegu og verklegu sviði.
Það var áberandi i fari hennar, hve
létt hún átti með að koma fyrir sig orði,
og sagði hun meiningu sina, hver sem
áti i hlut.
Bréf frá Sigriöi mágkonu minni voru
mér ætið kærkomin. Þau voru skrifuð
með finlegri, fagurri rithönd. A fjör-
legu, góðu máli.sagði hún mér ' al-
mennar fréttir heiman úr minum
æskustöðvum og af mannlifinu þar.
Sigriður hafði vakandi áhuga á
málum samfélagsins, og hefði vafa-
laust komið til með að taka virkan þátt
i þeinijhefði henni enzt aldur.
En nú , þegar hún er öll, verður mér
hugsað til bróðurbarnanna minna
fimm, sem hafa mætt þvi mótlæti, sem
ekkert fær að fullu bætt, móðurmissi á
unga aldri.
Eg vænti þess, að bróöir minn og
aðrir ástvinir Sigriöarláti ekki sorgina
buga sig, heldur reyni að bæta börnum
hennar, að svo miklu leyti, sem hægt
er, þeirra mikla missi, og huggi sig við
það, að enn lifir hún meðal okkar i
börnum sinum og minningum okkar,
sem þekktum hana.
Ég þakka henni kynnin.
Ásgerður Stefánsdóttir.
ELSKU Sigga min! Ég mun ekki
skrifa æviminningu þina. Ég vona að
einhver geri það, sem er mér færari.
Aðeins langar mig til að kveðja þig
með örfáum orðum nú, þegar þú hefur
lagt upp, öllum að óvörum , i hina
miklu langferð, sem enginn á aftur-
kvæmt úr. Ég segi að óvörum, þvi að
þótt allir vissu, sem til þekktu, að þú
gekkst með ólæknandi sjúkdóm, sem
nú dró til til dauða, þá varst þú sú
manneskja, sem fáum eða engum datt
i hug að mundir falla svo fljótt. Dauð-
inn virtist ekki vera fjær neinni ann-
arri manneskju en einmitt þér. Lífs-
orkan og kjarkurinn voru svo óvenju-
lega mikil, að manni fannst þú mundir
geta yfirunniö allan vanda. Ég hefi
þekkt þig frá fæöingu, þvi þú varst ein
i niu barna hópnum, sem ólst upp hér á
Hvanná. Og þótt þið væruð ekki syst-
kini að skyldleika, held ég að systkina-
tengslin hafi ekki verið minni en þótt
svo hefði verið. Og þau tengsl vona ég
að haldist enn, þótt nú sé hópurinn
tvistraður á mismunandi staði og
stéttir, eins og gengur, þegar fólk
verður fullorðið. Og nú þegar fyrsta
skarðið er höggvið i hópinn finnst mér
að eitt barnanna minna hafi fallið. Það
kom fljótt i ljós hjá þér sem barni,
hvað kappsöm þú varst að fylgja hin-
um eldri og vera ekki eftirbátur þeirra
leikjumykkar. Og ekki varst þú gömul
þegar þú vissir deili á búsáhöldunum,
og ga*t visað á og sagt til um ýmislegt,
jafnvel þeim fullorðnu. Ég man að
þetta undraðist aðkomufólk, sem
stundum dvaldist hér eitthvaö. Og ekki
bar minna á viðbragðsflýti þinum,
þegar eitthvað þurfti að senda. Alltaf
var það Sigga, sem fyrst hljóp þegar
kallað var. Eða kappið að ljúka við,
þegar byrjað var á einhverju. Hann er
til vitnis um það altarisdúkurinn i
kirkjunni okkar, sem þú saumaðir
fimmtán ára, og unnir þér engrar
hvildar, fyrr en siðasta sporið var
saumað. Og svo þegar þú, barnung,
stofnaðir þitt eigið heimili var það með
sama myndarskapnum og reisninni,
þrátt fyrir að fljótlega ágerðist sjúk-
leiki þinn. Þú varst lika heppin að
eignast góðan mann, sem létti þér bú-
störfin liklega mörgum eiginmönnum
fremur. Og nú er það þessi góði mað-
ur, sem allt hvilir á. Nú verður hann i
sorg sinni að annast og hugga blessuð
börnin ykkar fimm, og létta þeim
móðurmissinn.
Já, góða, glaða, duglega Sigga min,
það er gott að eiga minningar um þig,
þig, sem alltaf sindraðir af kátinu og
fjöri og áhuga, hvar sem þig var að
hitta. Og hugrekki og æöruleysi þótt
eitthvaðbjátaði á. En eftirminnilegust
og hugstæðust verður mér minningin
um þig, þegar þú kvaddir mig siðast
með ljómandi bros á andlitinu, þótt þú
værir svo sárþjáð að þú máttir ekki
mæla, og eftir rúman hálftima varst
þú skilin við.Ég veit,:að erþú komst að
islendingaþættir
9