Íslendingaþættir Tímans - 23.03.1972, Qupperneq 15

Jóhannes Arnljóts Sigurðsson
Fæddur lO.des. 1931.
Dáinn 17.des. 1971.
Þau atvik geta komið fyrir i lifinu,
að við stöndum ráðþrota harmi slegin,
og spyrjum: Af hverju þarf þetta að
gerast? Hver er tilgangurinn?” Svör
fást engin, því að vegir Guðs eru og
verða órannsakanlegir. Jóhannes Arn-
ljóts Sigurðsson bóndi að Hafnarnesi,
Hornafirði, lézt þann 17.desember s.l.
rétt fertugur að aldri. Viku áöur þann
lO.desember, hafði hann haldið hátið-
legt afmæli sitt og virtist þá heilbrigð-
ur og hress með fjölskyldu sinni og
góðum vinum á heimili sinu, og var
ekki vitað að hann kenndi sér nokkurs
meins, en Jóhannes var einn þeirra
manna, sem leggja meiri áherzlu á að
létta öðrum byrðarnar, ef þeir finna að
erfiðleikar steðja að, heldur en að
hugsa um sjálfan sig, og þótt hann
væri hverjum manni alúðlegri og vildi
öllum gott gera, þá flikaði hann ekki
eigin tilfinningum, og hefði sizt af öllu
velt eigin áhyggjum yfir -á annarra
herðar.
Jóhannes var fæddur á Kambfelli i
Eyjafirði, lO.desember 1931, sonur
hjónanna Jóhönnu Jóhannesdóttur og
Sigurðar Arnljótssonar, og var hann
fjórði i röðinni af tiu börnum þeirra
hjóna. Foreldrar hans fluttu búferlum
úr Eyjafirði til Skagafjarðar og ólst
Jóhannes þar upp hjá þeim til tiu ara
aldurs, en þá gerðist sá hörmulegi at-
burður, að móðir hans dó, aðeins 38
ára að aldri, og þarf ekki að lýsa, hvert
áfall það var fyrir eftirlifandi eigin-
mann og börnin tiu.
Næstu árin var Jóhannes i skjóli
ömmu sinnar, Þrúðar Guðmunds-
dóttur, sem var hin mætasta kona,
bráðgreind og dugleg, enda trúlegt, að
sú lifsskoðun, sem Jóhannes kynntist
hjá henni á þroskaárum hans, hafi
reynzt honum gott veganesti á lifsleið-
inni, enda mat hann ömmu sina
mikils, og af verðleikum.
Ungur að árum fór Jóhannes að
vinna hin ýmsu störf, fyrst i Skaga-
firöi, og siðan næstu árin á suðurlandi.
Var hann hvarvetna vinsæll, og virtur
fyrirdugnað og drengilega framkomu.
Siðan liggur leið hans austur til Horna-
fjarðar, og urðu það mikil gæfuspor,
þvi að þar kynntist hann eigin
konu sinni, hinni ágætustu stúlku,
Eddu, dóttur hjónánna Margrétar
Aðalsteinsdóttur og Jóns Ófeigssonar i
Hafnarnesi.
Ungu hjónin hófu búskap i Hafnar-
Guðríður Þórarinsdóttir
frá Drumboddsstöðum
Villur slæddust inn i minningarljóð um
Guðriði Þórarinsdóttur frá Drumb-
oddsstööum og birtum við ljóðiö þvi
aftur.
Mig langar, kæra frænka
að þakka þér,
þá vináttu,
er auðsýndirðu mér.
Þinn máttur var
þín fölskvalausa tryggð
og þráin að mega
grátinn huga sefa.
Hver unni heitar
sinni heimabyggð?-
Hér er sú byggð
barnsauga þitt leit,
sú byggð er aldrel
vonum þínum brást.
Þú hefur lokið
langri gönguferð,
lúnum er hvíldin
kær og mikilsverð.
Hinztu hvílu
býr þér byggðin kær,
Hver reyndi meira
öðrum gleði að gefa?
Það er svo gott
að fá að fara heim.
og finna aftur
glaðra daga’hréim.
Mega um eilífð
una í þeirri sveit.
sem ungri gaf þér
anda sinn og ást.
að briósti vefur
þreytta barnið sitt.
Og móðir jörð.
þó hylji hvítur snær,
hlýju vermir
legurúmið þitt.
Við kveðjum þig,
hver kveðiustund er sár,
kannski falla áf
hvörmum okkar tár.
Þá er svo gott
að fá að fara heim,
fyrir þann,
sem líður sára raun.
Og sveitin kæra
höndum tekur tveim
tryggum vini,
það eru sigurlaun.
Gamall sveitungi,
Gróa Jóliannsdóttir,
Galtarholti, Mýr.
15
islendingaþættir