Íslendingaþættir Tímans - 23.03.1972, Side 19

Bj arni H. Jónsson
frá Þúfu
sjálfur heildverzlun og átti vinsældum
að fagna. Hann var ötull maður og
vann allt sjálfur. Sölumannshæfileika
hafði hann mikla, var glöggskyggn a
vörur, hvað seljanlegt væri og hvað
ekki, talaði fjörlega við viðskiptavini
og stóð vel i skilum. Hann lét sér nægja
eigin afsköst enda mikilvirkur, og
dugðu þau til að sjá farborða góðu og
tildurslausu heimili. Hinn 21. febr.
1948 kvæntist hann eftirlifandi konu
sinni Margréti Sigurðardóttur frá
Enni við Blönduós. Saman stóðu þau i
sæld og þraut unz dauðinn skildi.
Fagurt var heimili þeirra, og þau
höfðingjar heim að sækja. Þar áttum
vér ógleymanlegar stundir. Eftir að
heilsa eiginmannsins bilaði, var konan
einnig hans önnur hönd við atvinnu-
reksturinn. Þau eignuðust tvo syni:
Sigurð læknanema, og er hann kvæn-
tur Ólöfu Jónsdóttur. Þau eiga dóttur,
sem Margrét heitir. Yngri
sonurinn er Gunnar Helgi nemi i 6.
bekk Verzlunarskólans. Þakklátur var
Hálfdán fyrir heimilishamingju sina
og barnalán.
Hálfdán var félagslyndur maður og
sér i lagi mikið fyrir söng og aðra tón-
list. Sjálfur var hann raddmaður
mikill og fljótur að læra lög. Heima á
Stokkseyri hafði hann ungur lært á
harmónium. Seinna meir eignaðist
hann pianó, og var það eftirlætisgripur
hans á heimiiinu Og slikt var næmi
hans, að stundum þegar hann heyrði
nýtt lag i útvarpi og byrjunin hreif
hann, settist hann við hljóðfarið og lék
með jafnótt og hann heyrði það. Ef
hann hefði helgað sig tónlist, mundi
hann að öllum likindum hafa komizt
langt á þeirri braut. 1 Karlakór Reyk-
javikur söng hann i mörg ár og fór rheð
honum ferðir til útlanda, 1935 til
Norðurlanda og 1937 til Þýzkalands og
Austurrikis. Seinna var hann i Tón-
listarfélagskórnum og i för hans til
Kaupmannahafnar og viðar 1948. Um
30 ára skeið söng Hálfdán i kór
Frikirkjunnar i Rvik og var formaður
hans langa lengi. Ekki mun það of-
mæit, þó að sagt sé, að söngur hafi
verið yndi hans og eftirlæti og rauður
þráður i lifi hans. Ætla má, að fólk
syngi naumsat til langframa i kirkju
kór, án þess að það sé gert talsvert af
innri hvöt. Að visu hefur i seinni tið
verið greidd þóknun fyrir það, en varla
svo mikil, að hún geti verið aðal
hvatinn til þess, og áreiðanlega ekki,
hvað Hálfdán snerti. Staðreynd er, að
hann lét ýmislegt og arðbærara tiðum,
sitja á hakanum til að geta sungið i
þjónustu kirkju sinnar við hjóna-
vigslur og aðrar athafnir.
1 einni sögu Krists er getið um menn,
sem ekkert skeyttu um brúðkaup, sem
Fæddur 19. nóvember 1908.
Dáinn 19. febrúar 1972.
Það hefur verið glaðasólskin og
breiskjuþurrkur allan morguninn.
Fullorðna fólkið, sem fór á fætur fyrir
allar aldir, fær sér blund eftir hádegis-
matinn, en það er þá enn föst venja um
sláttinn. A meðan það nýtur þeirrar
hvildarstundar, hittast fjórir drengir
við lygnan lækjarhyl á milli bæjanna
til að sigla þar litilli skútu, og um
stund verður hylurinn að björtu úthafi,
sem skilur lönd og álfur.
Það var þessi mynd, sem fyrst kom
þeim var boðið i. „Fór einn á akur sinn
og annar til kaupskapar sins”, stendur
þar. Slik gróðahyggja eða vinnukergja
varekki i Hálfdáni. Vér, sem þekktum
ánægju hans af söng og mannfagnaði,
getum ekki imyndað oss, að þess-
háttar hefði getað komið fyrir hann
þótt kaupsýzla væri hans atvinna og
hann stundaði hana af dugnaði. Til
þess að syngja lengi og af hjarta i kirk-
ju, þarf áreiðanlega vilja til að syngja
sjálfum Drottni lof. Það verður að
syngja eftir efni. Og þetta er efnið,
sem þar er flutt, hvert heldur i tali
eða tónum. ,,Eg vil lofa Urottin meoan
lifi, — lofsyngja Guði minum meðan ég
er til”. Þannig kvað söngvarinn og
sálmaskáldið forna og mesta i
Bibliunni. Undir þetta ætlum vér, að
Hálfdán hafi getað tekið. Og þvi naut
hann bess hin mörgu ár að láta rödd
sina hljóma af palli Frikirkjunnar.
Vér minnumst lika með þakklæti
hinna mörgu glaðværu sumarferða
kórsins undir stjórn Hálfdáns. Þar lék
hann á als oddi og tók lagið úti i guðs-
grænni náttúrunni svo kvað við i
bláfjallageimnum. Og þegar hann tók
til máls við matborð i þessum ferðum,
eins og lika i vetrarfagnaði kórsins
eða i afmælum söngsystra og bræðra,
þá var hann ekki með neina mærð,
heldur var ræða hans skorinorð og
smellin og hæfilega löng. Hann var
maður hispurslaus og hreinlyndur,
stórbrotinn i skapi og sagði sina
meiningu við hvern, sem var, en
einnig sáttfús og mildur. 1 rauninni
mátti hann ekkert aumt sjá og vildi
fram i huga mér, þegar ég frétti að
leikbróðir minn i æsku Bjarni Jónsson
frá Þúfu i Kjós væri látinn. Það var að-
eins naumur kallspölur á milli bæj-
anna, þar sem við báðir fæddumst og
slitum barnsskónum. Við systkinin
vorum þrjú. Þúfusystkinin niu. Ég átti
að heita aldursforsetinn i þeim hópi,
sem annars var svo samrýndur, að
aldursmunur gætti ekki, hvorki að
leiki né annað. Þótt ótrúlegt kunni að
virðast kom aldrei til sundurþykkis
milli þessara tveggja nágranna-
heimila, hvorki þeirra fullorðnu né ok-
ar leiksystkinanna. Það er þvi bjart
öllum gott eitt, þótt öðruvisi færust
honum orð á stundum um hlutina,
menn og málefni, þegar honum sa'r-
naði. Hann átti auðvelt með að blanda
geði við fólk og fann löngum sér og
öðrum eitthvað til ánægju og af-
þreyingar hvar sem hann var staddur.
Fyrir þvi munu og margir, sem með
honum voru á sjúkrahúsi eða
hressingarhæli, og enn eru ofar moldu
minnast hans með hlýjum hug og eftir-
sjá.
Oss öllum, sem með honum störfuðu
og nutum vináttu hans, verður hann
alla tið eftirminnilegur og kær. Vænn
maður og glaður félagi er með honum
genginn. Vér vottum ástvinum hans
eidri og yngri samúð vora.
Vér kveðjum hann með niðurlags-
orðum úr afmælisljóði, er söngbróðir
hans einn orti til hans, þegar hann var
fimmtugur:
„Hjá söngva þjóð ei fyrnast
vinafundir,
sú fegurð á sinn heim með
dægrin löng.
Við hyllum þig og þökkum liðnar
stundir,
og þú skalt lifa — lifa i gleöi
og söng.”
Vér viljum trúa þvi! að i söngkór-
num mikla og hvitklædda hafi Hálf-
dáni Helgasyni verið búinn staður.
Vertu sæll söngbróðir og vinur.
Blessuð sé minning þin.
íslendingaþættir
f
19