Íslendingaþættir Tímans - 23.03.1972, Side 20

yfir öllum minningum, sem þeim
bernskudögum eru tengdar.
Bjarni Jónsson var fæddur að Þúfu,
þann 19. nóv. 1908, elzti sonur þeirra
hjóna, Guðrúnar Bjarnadóttur og Jóns
Bjarnasonar, sem hófu þar búskap það
sama ár. Guðrún lézt árið 1952. Þá
voru aðeins tvö systkinanna eftir
heima á Þúfu, Bjarni og yngsta systir-
in, Ásta, og árið eftir að Guðrún lézt,
seldi Jón jörð og bú i hendur þessum
elzta syni sinum, en Ásta gerðist bú-
stýra hans. Hjá þeim lézt Jón árið 1967
hálfniræður að aldri. Bjarni hafði átt
við heilsubrest að striða um nokkurt
skeið, og svo fór, að hann sá sér ekki
annað fært að bregða búi, og fluttust
þau systkinin Asta og hann, þá til
Reykjavikur. Varð Bjarni siðan oft að
dveljast að Reykjalundi og siðan
Vífilsstöðum vegna sjúkdóms síns, unz
hann lézt þann 19. febrúar að Vifils-
stöðum.
Þannig er ævisaga Bjarna i fáum
orðum, hvað atburði snertir. Af þeim
verður þó litið ráðið hver maður hann
var. 1 rauninni er óþarft að hafa mörg
eða fjálg orö um þaö, enda mundi það
honum ekki að skapi. Dagfarsprúðari
og grandvarari maður i orði og verki
varð naumast fundinn. Eljumaður var
hann við öll störf með afbrigðum,
smekkvis og lagvirkur. Hann var fé
lagslyndur i eðli sinu hafði yndi af söng
og virkur þátttakandi bæði i ung-
mennafélagi hreppsins og karlakór
þeirra Kjósarmanna. Þó hann væri
hlédrægur að elisfari, gat hann verið
gamansamur i svörum — en aldrei
glettinn á annarra kostnað, og aldrei
heyrðist hann mæla styggðaryrði við
eða um nokkurn mann. Sjúkdóm sinn
bar hann með þolimæði og æðruleysi
og þó að það hafi áreiðanlega verið
honum þungbær ákvörðun \4ð að
bregða búi og kveðja æskubyggð sina,
hafði hann ekki hátt um það fremur en
annað.
Um leið og ég kveð þennan gamla
leikbróður minn hinztu kveðju, færi ég
honum innilegustu þakkir fyrir alla
vináttu hans, tryggð og hjálpsemi,
bæði við foreldra sina og systkini min,
alla tið, sem aldrei brást þegar á reið.
Vil ég sérstaklega þakka honum hjálp-
semi hans alla, þegar bróðir minn
varð að þola erfið veikindi, og eins við
heimili hans við andlát hans. Þá kom
þaö i ljós eins og alltaf, hve góður
granni og mikill drengskaparmaður
Bjarni var. Betri nágrannar en hann,
foreldrar hans og systkini, hygg ég að
hafi verið vandfundnir.
Loftur Guðmundson.
,,Þér eruð ljós heimsins: borg sem
stendur uppi á fjalli, fær ekki dulizt.
Ekki kveikja menn heldur ljós og setja
það undir mæliker, heldur á ljósastik-
una: og þá lýsir það öllum, sem eru i
húsinu.” (Matth.)
Hvers leitum við með tilveru okkar i
heimi sorgar og gleði, vissu og efa-
semdar þeim heimi er jarðneskur
likami hefur búið okkur?
Mennirnir eru sem kvistir i borði.
Borðið er heimurinn, og þegar þungi
hversdagsins hvilir á borðinu, munu
kvistirnir axla byrðarnar i sam-
einingu. Einn kvistur fúnar og fellur
úr grópi sinu, eneftir er tóm. Tómið er
fyllt upp með óþekktu efni, framtiö-
inni, en aðeins minningin lifir um hinn
fallna kvist.
Ævi Bjarna var ævi bóndans, bú-
mannsins. Búmaðurinn á aldrei fri,
hann má og vill ekki láta sér liða verk
úr hendi, heldur berst gegn ofurefli
timans, gegn umhverfinu, gegn veðra-
brigðum og sviptibyljum mannlifsins.
Hans þörf er að ljúka hverju verki sem
fyrst og byrja á öðru, þvi hann veit að
einn dagur er þeim skúm i hafróti og
eitt verk sem loftbóla i skúminu. Erfiði
dagsins i dag iþyngir ekki önnum
morgundagsins. Umhverfið skapar
búmanninn og mótar og fellir að þörf
heimsins. 1 sveita sins andlits yrkir
hann jörðina og fagnar hverjum
sprota, sem af fræi vex. Hann marg-
faldar bústofn sinn og lifir og hrærist
meðal tryggra vina sinna, dýranna.
Sameinar hug sinn hugum hins iðandi
lifs, styrkleika verkfæranna i höndum
sér og aflþörf vélanna við hlið sér.
Sviptivindar mannlifsins með tilkomu
dauða og sorgar, fæðingum og fjölgun
mannkynsins, unnum afrekum
hraustra meðbræðra og sjúkleika og
örbirgð samherjanna, lykjast um hann
eins og aðra þegna þjóðfélagsins.
Það þarf styrkan kvist til að stand-
ast allt slikt álag umheimsins. Slikur
kvistur var Bjarni heimili sinu og
meðbræðrum.
Handleiðsla hans var mér til
þroska, eins og öðrum ungum og öldn-
um, sem dvöldust um lengri eða
skemmri tima á Þúfu, jörðinni, sem
hann yrkti og virti. Boð hans og bönn
voru þörf áminning um tilveru sam-
vinnuþjóðfélags og hvöttu til vinnu
fyrir okkur, fyrir samfélagsheildina.
Af verklagni og starfsháttum Bjarna
öðluðumst við þekkingu og þroska til
skilnings og á ómenta-legum auðæfum
móður náttúru. Bjarni reisti mér sem
öðrum styrka stoð undir mótun verka
og hugsana um alla framtið. Þá stoö
þakka ég þér og við öll við lausri þina
úr borði heimsins. Eg veit að þú mætir
okkur styrkur og traustur sem fyrr,
þegar fúna viðjar i tilvist okkar hér.
Slik er minning min um þig, fóstri
minn. Skarð þitt í borði heimsins er
stórt. Mikil minning er um mætan
mann. Megi hönd Guðs leggja blessun-
sina yfir þig og minningu mina og
okkar allra.
„Þannig lýsi ljós yðar mönnunum,
sem til þess að þeir sjái góðverk yðar
og vegsami föður yöar, sem er i himn-
unum. (Matth.)
Þorsteinn Veturliðason
20
islendingaþættir