Íslendingaþættir Tímans - 11.05.1972, Blaðsíða 13

Elsku pabbi minn. Það er erfitt að
trúa þvi að þú skulir vera horfinn, en
það er þó huggun að vita, að þú verður
á ströndinni hinum megin, þegar þar
að kemur.
Það er varla hægt að hugsa sér betri
föður en þig. Alltaf varstu rólegur,
traustur og úrræðagóður, hvað sem á
bjátaði. Ekki var ég gömul, þegar ég
elti þig á röndum og reyndi að likjast
þér, og ætlaði jafnvel að verða rafvirki
eins og þú til að geta alltaf verið með
þér. Þú hefur eflaust haft þin galla
eins og aðrir, en kostirnir voru yfir-
gnæfandi. Það var sama,hvað þú varst
spurður um, ævinlega hafðir þú svör á
reiðum höndum og ætið gafstu þér
tima til að leysa úr vanda annarra.
Þú varst mikið fyrir ferðalög, sér-
staklega um óbyggðir landsins. Þá
varstu lika i essinu þinu, alveg eins og
strákur. Þeir voru ófáir staðirnir, sem
þú varst búinn að koma á og oft tókstu
fallegar myndir i þeim ferðum. —
Einnig hafðir þú unun af að safna fall-
egum steinum og jafnan vissir þú nöfn
þeirra og hvar þá var helzt að finna.
Ósjaldan glimdir þú við laxinn og
hafðir gaman af.
Eins varstu viðlesinn og þau voru fá
kvöldin, sem þú varst ekki að lesa og
fáar næturnajjsem þú svafst ekki með
gleraugun á nefinu og ljós logandi.
Mikið yndi hafðir þú af börnum og
það var eins og þau sæktust eftir að
vera hjá þér. Eitt sinn sagðir þú mér
frá litilli stúlku, sem ekki tók annað i
mál, en að kveðja þig með kossi, eftir
að hafa snúizt i kringum þig allan tim-
ann, sem þú varst að vinna heima hjá
henni. Ekki sóttust barnabörnin siður
eftir að vera i fanginu á afa, enda var
ótrúlega mikill timi aflögu fyrir þau.
Þau munu minnast þin ekki siður en
við hin.
Verstu sæll, elsku hjartans pabbi
minn og Guð varðveiti þig.
Þin Ninna.
í
Þegar náinn vinur hverfur skyndi-
lega yfir landamærin eins og stjörnu-
hrap er þvi likt, sem bresti máttarvið-
ur i húsinu.
Skömmu eftir hádegi, laugardaginn
fyrir páska barst mér fregnin að Einar
Ólason á Egilsstöðum hefi látizt af
hjartaslagi þá fyrir skammri stund.
Fregnin var nokkra stund að komast
til fulls inn úr hjúpnum um mitt inni.
Á skirdagskvöld hringdi ég til hans,
— mig vantaði vinargreiða — eins og
stundum hendir og Einar kom þá upp i
huga minn — og var þó ekki um
„klikk” i raftæki að ræða. „Ég kem”
sagði hann og að örstuttri stundu lið-
inni var hann kominn. Hann reiddi
greiðann við mig og á eftir ræddum við
um stund og mitt fólk i eldhúsinu við
kaffisopa, eins og oft áður. Það var létt
yfir Einari þá, eins og jafnan er hann
skrapp til okkar að spjalla, en þó jafn-
velóvenjuléttþetta skirdagskvöld. Við
höfðum uppi áform að fylgjast að árla
á komandi sumri inn undir Vatnajökul
— að Brúarjökli — i auðn og gróður-
vinjar, en umfram allt i friðinn. En
Drottinn ræður. Sú för verður ekki
með þeim hætti er fyrirhugað var.
Einar Ólason var rafvirki að at-
vinnu, löngu búinn að fá meistararétt-
indi. Fyrstu kynni min af honum voru
á þvi sviði. t öllum minum búskap á
Austurlandi hef ég leitað til Einars
þegar rafvirkja hefir vantað, og þau
samskipti eru orðin mikil á meir en 20
árum. Stundum var það e.t.v. viö
rafkerfi i bil, en ekki allt bundið
ströngustu reglum verkaskipting-
ar. Okkar samskipti voru ágæt, ég
held að misklið hafi aldrei komið upp.
A Skriðuklaustri hafði ég um 10 ára
skeið raforku frá disilvélasamstæðu.
Oft þurfti að leita til Einars, þegar ein-
hver bilun varð, stærri eða minni.
Gleymist seint hve fljótur hann var
jafnan að bregða við og koma til aö
bæta úr, sem ég held að honum hafi
ætið tekizt. 40 km vegalengd, sem
hann þurfti að fara hvora leið óx hon-
um ekki i augum — og ekki heldur mis-
jöfn veður eða færð.
Nú bregður mér við og svo er tvi-
mælalaust um marga við sivaxandi
raforkunotkun i sifjölbreyttari tækj-
um. Sérstaklega reyndi Einar að lið-
sinna, þegar mikil þörf kallaöi, hvaö
sem stað og stundu leið.
En fleiri voru okkar samskipti og
miklu nánari á öðrum sviðum. Einar
unni öræfum og fjallaferðir hrifu hug
hans mjög. Hann var einn mesti
áhugamaður austur hér um stofnun
Ferðafélags Fljótsdalshéraðs og
þeirra framkvæmda er forvigismenn
þess beittu sér fyrir, svo sem skálans
i Gæsadal, göngubrúar á Kreppu við
Hvannalindir og Snæfellsskála. Ég var
svo lánsamur að fara tvær hópferðir á
þessar öræfaslóðir, þar sem Einar var
einn aðalforvigismaðurinn. Rólegur,
gætinn og ráðsnjall, og ferðafélagi svo
ágætur, aö á betra varð ekki kosið.
Minningarnar frá þeim feröum verða
ekki metnar til fjár. Og traustið var
ekki sizt sett á Einar sakir gætni hans
og brjóstvitið lýsti sér i 6. og jafnvel 7.
skilningarviti. —
Einar var náttúruunnandi, svo sem
áður segir um öræfatryggö hans. En
hann var einnig sérstakur áhugamaö-
ur fiskiræktar og beitti sér á þvi sviði
mjög hér á Fljótsdalshéraði og aust-
anlands. Mikla gleði og lifsfyllingu
fann hann i þvi að vera með veiði-
stöng, og sérkennilegur hvammur og
klettur við veiðiárnar var þáttur i
þeirri lifsnautn.
Yfir það skal ekki dregið fjöður að i
minni þingmennsku var hann einlægur
og ákveðinn stuðningsmaður og má
vera,að það hafi treyst okkar vináttu
bezt, einkum nú að undanförnu. Það er
skjól i góðum vini og við erum öll þær
félagsverur að þurfa slikt skjól, i mis-
jöfnum veðrum, — skjól, sem likja má
við hús, sem gefur öryggi og frið.
Það er tómleiki i Egilsstaðaþorpi,
þegar Einar er horfinn. Hann var einn
af fyrstu ibúum þess. En vöxtur þorps-
ins varð ekki til að Einar hyrfi i
skugga, heldur óx hann með þorpinu.
Slikur var persónuleiki hans, hæfileik-
ar og mannkostir, og ekki veit ég til að
hann ætti óvildarmenn.
Einar var 58 ára frá þvi 10. janúar
s.l. og var þvi viös fjarri allra hug að
stundin væri komin til brottfarar hans,
— en að lengi enn mættu samtið, vinir
og fjölskylda njóta hæfileika hans og
mannkosta.
Kona Einars er Asgerður Guðjóns-
dóttir, hógvær kona og hlý og var
ástúðlegt að koma til þeirra á heimilið
á Egilsstöðum. Tvær dætur áttu þau,
giftar og búa á Égilsstöðum. Barna-
börnin sakna nú vinar i stað, er Einar
er horfinn.
Við hér á Lagarfelli sendum innilega
samúöarkveðju til Asgerðar konu
hans, dætranna, tengdasona og afa-
barnanna, allra ættingja hans og vina.
Og þér, Einar minn, sendum við
hjónin alúðarkveðju yfir landamærin
og biðjum þér blessunar guðs. Hugur-
inn er meir af þakklæti fyrir hjálpsem-
ina og vináttuna — hún var: heill, sem
er sterkari en hel.
Jónas Pétursson.
f
Það var sem kaldur gustur færi um
er mér barst fréttin um skyndilegt frá-
fall Einars Ólasonar.
Langt um aldur fram hafa bræðurn-
ir tveir frá Þingmúla, sem voru kunn-
ingjar minir og kollegar kvatt. Mitt i
önn dagsins hafði lifsins ljós verið rof-
ið. Austurland hafði misst einn af sin-
um betri sonum. Laugardaginn fyrir
páska var ég viö kennslu i Iðnskóla
Egilsstaða er mér barst simleiðis sú
harmfregn, að Einar ólason væri lát-
inn.
Við sem þar vorum, mitt i þeim
islendingaþættir
13