Íslendingaþættir Tímans - 11.05.1972, Blaðsíða 15

Trausti Ingvarsson
norður frá, og rifja upp um leið gaml
ar og góðar minningar frá leik okkar.
Margir voru spenntir fyrir þessari
ferð, en þegar á reyndi, var enginn
reiðubúinn að standa við heitið nema
Einar Ólason og undirritaður, en við
fórum til Dalvíkur og nutum vel
þeirrar stundar, er við horfðum á
þennan gamalkunna, vinsæla sjónleik
og hittum siðar ögmund og Sigurð i
Dal að leikslokum.
Mörg viðvik lagði Einar á sig fyrir
leikfélagið, og þótt hann væri ekki oft-
ar á meðal leikenda, voru störf hans
þar ómetanleg og skulu hér þökkuð.
Ég vil lika minnast á Ferðafélagið,
sem hann vann sérstaklega mikið
fyrir. En einmitt i tengslum við það,
hygg ég,að hann hafi notið bezt þeirra
fristunda, sem hann átti. Hann vann
ötullega að þvi brautryðjendastarfi,
sem þegar hefur verið leyst af hendi i
sambandi við könnun á vinsælum
ferðaleiðum um óbyggðir Austurlands
og byggingu þriggja sæluhUsa, og ég
fullyrði, að hann var á meðal þeirra,
sem fremstir stóðu þar, og flestum
kunnugri á þeim slóðum. Ég var
ferðafélagi Einars i einni slikri ferð.
bá varð mér ljóst, hve rikur og ein-
lægur sá áhugi hans var, er að þessum
málum sneri.
beir, sem voru með honum i veiði-
ferðum, vissu einnig vel hve hann naut
þess að ganga með stöng meðfram
fallegri veiðiá, en i þvi efni var hann
einnig meðai fremstu áhugamanna.
Hvers konar rányrkja var Einari mjög
fjarri skapi, enda vann hann drengi-
lega að ræktun veiðivatna og auknum
skilningi á þeim málum. Okkur er ef-
laust öllum ofarlega i huga erindi, sem
Einar flutti hér i RótarýklUbbnum fyrr
i vetur, og fjallaði um verndun sögu-
legra minja á æskustöðvum hans.
Væri það sannarlega verðugt verkefni
fyrir RótarýklUbbinn að reyna að
koma þvi áhugamáli Einars i fram-
kvæmd.
bótt Einar Ólason væri mikill unn-
andi islenzkrar náttUru, var starfs-
vettvangur hans á nokkuð öðru sviði.
Góðar gáfur og eðlislægir hæfileikar
skipuðu honum snemma i flokk þeirra
vormanna tslands, sem fyrktir brutu
undir sig þekkingu á þeirri tækni, er á
hans æskuárum boðaði nýja tima. bað
var sannarlega táknrænt, að á sama
tima og austfirzkri æsku voru bUin
betri menntunarskiiyrði með bygg-
ingu rafstöðvar fyrir Eiðaskóla 1934,
var Einar Ólason i flokki þeirra, er það
verk unnu og þar hófst hið eiginiega
lifsstarf hans. Og þótt verkefnin yrðu
siðar meiri og umsvif margþætt, hygg
ég.að rafstöðin á Eiðum hafi alla tið átt
sinn heiðurssess i vitund Einars. Hann
var siðan um árabil nálega eini fag-
islendingaþættir
Fyrsta janUar s.l. barst mér sU
harmafregn, er kom sem reiðarslag
yfir mig, að bezta vin minn og félaga
hefði tekið Ut af togaranum borkeli
Mána, er var á leið á miðin 31. des. sl.
Mér brá ónotalega og átti bágt með aö
trUa þvi, að við hefðum kvaðst i sið-
asta sinn um jólin, hann kátur og glað-
ur að venju. bað koma fyrir þær
stundir i lifinu, að okkur mannlegum
verum eru veitt svo þung högg, að vart
er hægt að risa undir þeim.
Er ég hugsa um vin minn,
Trausta Ingvarsson, þá verður mér
ósjálfrátt hugsað til hans góðu móður
frU Margrétar Sigurðardóttur, og hins
fallega og skemmtilega heimilis, er
hUn hafði bUið sonum sinum að Skip-
holti 10, hér i borg. bar hefur ætið ver-
ið gott að koma, gestrisni og höfðings-
skapur á öllum sviðum. FrU Margrét
lærði rafvirkinn hér um slóðir og alla
jafnan sá, er bar höfuð og herðar yfir
starfsbræður sina, enda voru flestir
þeirra nemendur hans.
Einar Ólason var gæfumaður. baö
verður okkur ennþá ljósara nU, þegar
hann er allur. Hann fékk i vöggugjöf
góðar gáfur og hæfileika til fjölþættra
og vandasamra starfa. A bak við prUÖ
mannlega framkomu hans og eðlis-
læga hlédrægni, var ör og viðkvæm
lund YiáttUrubarnsins, iklædd þeirri
karlmennsku og drengskap, sem skóp
honum traust samferðamanna hans.
Hann var gæfumaður i einkalifi sinu,
átti indæla konu, sem með nærfærni og
mildi skapaði honum og dætrum
þeirra einstaklega friðsælt og hlýlegt
heimili. Og þótt dagleg störf Einars
væru máski hversdagsleg þegar til
lengdar lét, og ekki alltaf nein rósa-
ganga, voru þau samt sem áður sam-
felldur ljósgjafi öðrum til handa.
Einar var nefnilega alltaf að kveikja
ljós. Flest heimili þessa héraðs urðu
björt fyrir handaverk hans. Enginn af
samferðamönnum okkar hefur veitt
eins mikilli birtu Ut á meðal okkar og
hann. Einnig þetta gerði hann að gæfu-
manni.
Við söknum góðs vinar og blessum
minningu hans. RótaryklUbburinn
þakkar honum samfylgdina, og ást-
vinum hans vottum við djUpa samUÖ.
Halldór Sigurðsson,
Miðhúsum.
hefur fórnað sér mjög fyrir syni sina,
og tekizt mjög vel að rækja bæði móð-
ur- og föðurhlutverk, þrátt fyrir að hUn
hefur oft átt við mikil veikindi að
striða og orðið fyrir slysi, er hefur háð
henni hin siðari ár. HUn hefur orðið
fyrir þungum höggum. Mann sinn
missti hUn af völdum siðustu heims-
styrjaldar, er hann fórst i siglingu, og
var þá á bezta aldri. Fyrir fáum árum
tók son hennar, Sigurð, Ut af togara, er
var á veiðum við Grænland. Engin orð
fá megnað að hugga á svona sorgar-
stundum, aðeins timinn einn getur
mildað sárasta söknuðinn, og enginn
getur fyllt skörðin, sem eftir verða.
Mér koma i hug hin fögru orö Einars
Bekediktssonar:
1 svanaliki lyftist moldin hæst.
Hann ljómar fegurst og hann syngur
skærast,
þá angurljóð hans oss i hjartað skera.
NU renna minningarnar um hugunn.
Ég kynntist Tra»sta aðeins 17 ára
gömlum, er við unnum saman i mötu-
neyti Sameinaðra verktaka á Kefla-
vikurflugvelli. Við urðum fljótlega
mjög góðir vinir og bar aldrei skugga
á þá vináttu öll þessi ár. Trausti var
alveg sérstaklega glaðsinna og góður i
sér. Hann var þannig gerður, að hann
vildi allt fyrir alla gera. bótt um tor-
leysta hnUta væri að ræða brást ekki,
að Trausti gæti leyst þá.
Trausti vann margvisleg störf um
dagana, og fór honum allt jafnvel Ur
hendi, hvort sem var til lands eða sjá-
var. En sjórinn seiddi hann ætið til sin.
Hann var á ýmsum bátum og togur-
um. Einnig stundaði hann Utgerð sjálf-
ur um tima. bá var hann i siglingum
erlendis i 2 ár og sigldi viða um lönd,
en kom heim fyrir tæpu ári. Trausti
var hrókur alls fagnaðar í góðra vina
hópi. Hann átti til að vera striðinn, en
það var ailt i gáska, og leiðhonum ekki
vel, ef hann taldi sig hafa sært ein-
hvern, og hætti ekki fyrr en bætt hafði
verið Ur þvi.
Trausti var einn sá trygglyndasti og
bezti vinur, er ég hef eignazt um dag-
ana. Ollum þótti innilega vænt um
hann, er honum kynntust. Hann var
alls staðar mjög vel látinn á öllum
vinnustöðum og hvar, sem hann fór
virtist verða bjartara yfir öllu. bað
mætti orða það svo, að honum fylgdi
15