Íslendingaþættir Tímans - 21.09.1972, Qupperneq 8

Guðmundur H.
Stefánsson
frá Stóru-Seylu
Það var árið 1960, sem vegir okkar Mestan hluta þess timabils dvaldist
Guðmundar Stefánssonar mættust
innan veggja Kristneshælis. Þar sá ég
hann og siðast, en hann lézt þann 10.
april s.l. Þar hneig ein af hinum ó-
krýndu hetjum, heill og sannur dreng-
ur með hreinan skjöld — maður, sem
lætur eftir sig ljúfustu minningar i
hugum þeirra, sem áttu með honum
leið.
Það mun hafa verið árið 1948, sem
Guðmundur Stefánsson veiktist af
berklum og fór þá á Kristneshæli.
Fékk hann eftir tveggja ára dvöl þar
þann bata, sem entist honum næstu tiu
árin. En árið 1960 tók sjúkdómurinn
sig upp aftur, og eftir það varð Guð-
mundi ekki auðið að vera utan veggja
sjúkrahúsa nema örskamman tima i
sumarleyfum, þegar bezt lét.
minntist áðan á framúrskarandi gest-
risni þerra ölafar og Guðjóns — og nú
að lokum langar mig til að bæta þvi
við, að fyrir tveimur árum buðu þau
hjón heim öllum systkynum Guðjóns,
tengdafólki, börnum og barnabörnum
— samtals um 70 manns — og var það
„ættarmót” haldið i tilefni af merkis-
afmæli i lifi foreldra Guöjóns, þótt þau
bæði séu löngu látin, en þau voru Þóra
Þorvaldsdóttir og Gisli Jónsson, siðast
búandi á Innri-Skeljabrekku.Þetta var
dásamlegur dagur frá morgni til
kvölds: dagur, sem aldrei gleymist.
Ég minnist þess nú, að um kvöldið,
þegar við vorum að kveðja úti á
hlaðinu á Fossum, þá stóðu þessi
elskulegu hjón — bæði þau eldri og
yngri — á húströppunum. Milt sumar-
rökkrið umvafði allt — allsstaðar
heyrðist hljóma: Hjartans þökk fyrir
yndislegan dag'.... Ég get enn heyrt
það fyrir mér — og ég loka augunum
og hvisla þvi nú inn i eilifðina....
Lóa min! Guð blessi þig og blessi
ástvinum þinum minningarnar um
þig-
Mágkona.
Guðmundur á Kristneshæli, en var
einnig i sjúkrahúsum i Reykjavik og á
Akureyri. Sjúkdómsraunin var hörð,
en henni var mætt með æðruleysi karl
mennskulundar. Undir lokin var þó
þreyta eftir langa þraut mjög tekin að
segja til sin, og mun Guðmundur hafa
verið viðbúinn kallinu frá örlaga-
dómnum — þeim, sem enginn fær sigr-
að.
Þegar fundum okkar Guðmundar
bar siðast saman, duldist mér að visu
ekki, hversu að honum var þrengt, en
þó kom mér ekki i hug á þeirri kveðju-
stund. að við værum að takast i hendur
i hinzta sinni. Þegar andlátsfregn hans
barst hrökk ég við. Ég var ekki við þvi
búin að mæta henni. Það er alltaf áfall,
þegar ósvikinn hlekkur brestur. Allt
verður auðara eftir.
Guðmundur Stefánsson var hljóðlát-
ur maður og hlédrægur. orðvar með
afbrigðum. allra manna lausastur við
að hlutast til um annarra hagi, og svo
fjarri þvi, sem orðið gat, að ota sér
fram. eða seilast til valda og metorða.
Þess konar kapphlaup kom honum
ekki við. 1 kyrrþey nam hann dagsverk
sitt, en af frábærri alúð og elju, svo
lengi sem stætt var. En það segir sig
sjálft, að orðug reynsla muni það hafa
verið þessum dugmikla og vakandi
manni, að verða á miðjum aldri að
hverfa úr sólskini og blæ starfsannar
og starfsgleði inn i skugga fjögurra
veggja — óvigur — og biða þess eins að
orkan brysti til grunns. En hver vissi i
barm hins dula manns? Hann sýndi
ekki undina, sem þar blæddi eftir átök
við ómild örlög.
Sem áður getur stóð hugur Guð-
mundar Stefánssonar ekki til umsvifa
i sviðsljósi. En þó að hann væri hlé-
drægur og fremur fáskiptinn, lét hann
ógjarna hlut sinn, var fastur fyrir og
vék seint frá settu marki. Honum
mátti alltaf treysta. Heiðarleiki hans,
góðvild, trúfesti og skyldurækni var á
þann veg, að hann hlaut að eignast
traust og vinsældir hvar sem hann fór.
Sá maður fyrirfannst ekki, sem ganga
vildi Guðmundi i mót, né gjöra á hluta
hans. Segir það mikið um persónugerð
hans.
Ég taldi mig þekkja Guðmund
Stefánsson talsvert vel eftir liölega
áratugs kynni. Og ég mat hann æ þvi
meir, sem ég kynntist honum betur.
Hann og hans ágæta kona sýndu mér
sanna vináttu, sem seint mun fölskv-
astf fyrir það vil ég þakka af heilum
hug. Þau hjónin báru mikinn vel-
vildarhug til félagsins Sjálfsvarnar i
Kristneshæli og reyndust höfðingjar i
öllum samskiptum við það. Guðmund-
ur var virkur félagi i Sjálfsvörn og hin
siðustu ár gjaldkeri i stjórn félagsins.
Þarf ekki að efast um trúmennsku
Guðmundar i þvi starfi, sem öllum
þeim. er honum voru á hendur falin. Á
ég hinar beztu minningar um sam-
vinnu okkar og vil nú, þegar þessi
ágæti maður er til foldar hniginn, færa
honum alúðarfyllstu þakkir fyrir
störfin og kynnin. Þar bar ekki á hinn
minnsta skugga. Um leið vil ég votta
eiginkonu Guðmundar, Ingibjörgu
Björnsdóttur, innilegustu samúð
mina. Henni mun finnast tóm og rökk-
ur rikja umhverfis og lifið hið næsta
henni hafa misst ljúfan tón úr hörpu
sinni. En mætti það verða henni styrk-
8
islendingaþættir