Íslendingaþættir Tímans - 18.05.1974, Side 3

Dísa Magnúsdóttir
ljósmóðir
Hún Dísa Magnúsdóttir ljósmóðir
var of ung til að deyja aðeins 41 árs,
átti 4 börn, öll á bernsku- og unglings-
árum og þá segir sig sjálft hve mörg
verkefni voru óunnin. Við stöndum
uppi ráðþrota og spyrjum, hvers
vegna?
En hvað getum við gjört? Læknar og
hjúkrunarlið gjörðu sitt ýtrasta, en
enginn mannlegur máttur getur stöðv-
að, þegar kallið kemur, þá „kaupir sig
enginn fri.”
Hún átti við mikla vanheilsu að
striða síðastliðið ár og ef til vill lengur.
Gekk undir tvo uppskurði. Annan sið-
astliðið sumar, en hinn siðari i október
siðastliðið haust 1973. Hún komst á
fætur eftir báða uppskurðina og var
maður að vona, að nú væri batavon, en
það var þó aðeins um stundarsakir.
Hún komst þó heim til eiginmanns og
barna i bæði skiptin.
Disa Ragnheiður Magnúsdóttir
fæddist á Kinnarstöðum i Reykhóla-
sveit, ein af stórum systkinahópi. For-
eldrar hennar voru þau hjónin Ingi-
björg Pálsdóttir og Magnús Sigurðs-
son. Disa var ung þegar hún missti
föður sinn, en varð þess láns aðnjót-
andi að alast upp með góðri móður og
ágætum ráðsmanni hennar, Friðbirni
Guðjónssyni. Disa giftist eftirlifandi
eiginmanni sinum, Sigurgeiri Tómas-
syni á Reykhólum, árið 1955, og hafa
þau búið þar siðan. Börn þeirra eru:
Tómas 17 ára, Magnús 16 ára, Valgeir
12 ára og Egill 8 ára, allir efnis- og
myndardrengir, prúðir og auðsjáan-
lega vel upp aldir, enda var vakað yfir
hverju fótmáli þeirra, eins og vera bar
af góðri móður (mættu aðrar mæður
þar af læra). Það var hennar heitasta
ósk og þrá, að þeir yrðu allir nýtir og
góðir menn.
Ég kynntist henni litið i ljósmóður-
starfinu, en ég veit þó, að hún stóð þar
i sinni stöðu eins og vera bar.
Hún hafði fastmótaða og heilsteypta
skapgerð, var hreinskilin og þoldi illa
allt slúður og baknag, sem of viða læð-
ist að. Hún mátti ekkert aumt sjá og
islendingaþættir
átti bágt með að sjá aðra beitta órétti.
Hún vildi ganga beina braut i sátt við
guð og menn. Og huggun er það i
harmi, þeim nánustu og öðrum vinum
hennar, sem sakna hennar svo mjög,
að eiga svo bjartar minningar um
hana. Og nú er þessi styrka stoð heim-
ilisins horfin, eiginkonan og móðirin,
og vona ég og veit, að guð leggur likn
með þraut þótt það stóra skarð verði
seint uppfyílt.
Ingibjörg móðir Disu lézt fyrir tæpu
ári, i fyrra vetur, og ein systir Disu
lézt ung. Hvila þær ásamt föður Disu
hér i kirkjugarðinum á Stað. Var Disa
lögð við hlið þeirra eftir eigin ósk.
A aðfangadag jóla siðastliðinn komu
þau hjónin Disa og Sigurgeir út i
kirkjugarð með ljós á leiðin þeirra og
þá var hún sárþjáð og við rúmið. Svo
mjög unni hún þessum helga reit. Milli
jóla og nýárs var hún svo flutt fárveik i
flugvél suður á Landsspitalann og
varð það hennar hinzta lega. Hún bar
veikindi sin með einstakri hugarró,
eins og vænta mátti, allt til hinztu
stundar. Eins eftir að hún vissi að
hverju stefndi, i þeirri góðu trú, að guð
verndaði heimili hennar.
Ég á bágt með að trúa þvi, að hún
Disa á Mávavatni (en svo hét býli
þeirra á Reykhólum) sé dáin, en mað-
ur verður svo oft að horfast i augu við
staðreyndir, hvort sem manni likar
betur eða verr. Þegar ég heyrði lát
hennar, varð mér fyrst fyrir að gripa
það, sem hefur reynzt mér bezt gegn-
um árin, en það er — guðs orðið —. Ég
dró mér ritningargrein og vildi fá svar
við þessari frétt. Svarið, sem ég fékk,
var þetta:
,',Svo er þá nú engin fyrirdæming
fyrir þá, sem tilheyra Kristi Jesú, þvi‘
að lögmál lifsins anda hefir fyrir sam-
félagið við Krist Jesúm frelsaði frá
lögmáli syndarinnar og dauðans.”
Rómv.br. 8. 1—2 v.
Þessa kveðju vil ég senda eigin-
manni, börnum, systkinum, fósturföð-
ur, tengdaforeldrum og öðrum ná-
komnum ættingjum og vinum hinnar
látnu.
Að endingu þakka ég henni fölskva-
lausa tryggð og vináttu mér og minum
til handa.
Far þú i friði.
Friður guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Unnur Guðmundsdóttir
f
Það er litt skyggnu auga torráðin
gáta hvers vegna fólk i broddi lifsins
hlýtur þau örlög að þjást og deyja.
Hverfa frá óleystum verkefnum. Með-
an aðrir biða sins tima i hárri elli, oft
það illa farnir, að hvildin er þeim kær-
asta lausnin.
Það hefur jafnan verið svo, að
sviptibyljir mannlegrar tilveru eru ut-
an þess sjónmáls, er þekking vor nær
til. Hversdagslega gleymist oft,
hversu lifið er skammt og stigið tæpt
milli fjörs.og feigðar. Þegar svo nærri
er höggvið, að þytur sigðarinnar hvin
við hlustir, verður manni það ósjálf-
rátt að hrökkva við. Þessar óræðu
leikfléttur lifs og dauða leita sterkt á •
hugann.
Þann veg fer mér, er ég stend and-
spænis þeirri staðreynd, að frú Disa
Ragnheiður Magnúsdóttir er látin. —
Hún lézt á Landsspitalanum þann 3.
febrúar siðastliðinn.
Disa Ragnheiður var fædd á Kinnar-
stöðum i Reykhólahreppi 5. ágúst,
1932. Foreldrar hennar voru þau Ingi-
björg Pálsdóttir, Gislasonar Berufirði
og Magnús Sigurðsson, Sigurðssonar
Múla i Þorskafirði i sömu sveit. Ingi-
björg, móðir Disu, missti mann sinn
frá sjö börnum, öllum i ómegð og það
yngsta i reifum.
Ég hefi áður að nokkru minnst Ingi-
bjargar og hetjuskapar hennar og skal
það ekki endurtekið hér.
Disa ólst upp hjá móður sinni i stór-
um og mannvænlegum systkinahópi
við takmarkaðan hlut veraldarauðs,
en gnægtir móðurkærleika. Þær
mæðgur voru tengdar sterkum bönd-
um vináttu og gagnkvæmrar virðing-
3