Íslendingaþættir Tímans - 12.08.1977, Blaðsíða 14

slátt manna fyrst. Hann kom sér
snemma upp go'öri súgþurrkun og hey
verkun þar bar af þvi, sem almenni
gerist hér, enda kjarnfóðurgjöf litil
Þá er vert aö geta þess aö hann smiö
aöi sér trésmföavélar af ýmsu tagi
sem dugöu honum vel. Vel má vera, at
frágangi á sumu af þessu hafi í hits
sköpunargleðinnar oröiö eitthvaf
áfátt, en aldrei skorti útsjón eöa fram
tak til þess aö endurbæta þaö sem af
laga fór.
Enn er ógetiö hinnar þrotlausu ann
ar, sm Sumarliöi haföi vegna sveit
unga sinna og annarra nágranna vif
ýmislegar smiöar og viögeröir. Hanr
stóö fyrir byggingu nokkurra Ibúöar
húsa, auk þess aö smiöa alls konar
hluti frá húsgögnum til heyvagna og
heyblásara, sem hann smiöaöi marga
A timum vinrafstöövanna eyddi hanr
mörgum stundum I viðgeröir á þeim
og þannig mætti endalaust telja. Mér
var þaö alltaf hulin ráögata, hvernig
Sumarliöi kom öllu I verk, sem raun
bar vitni. En hvort tveggja var, af
hann var hraðvirkur og notaöi timanr
vel. Svo hefur Signý sagt mér, aö þaf
hafi ekki veriö ótitt, aö hann hafi farif
til smfða eöa sláttar, þegar hún gekk
til náöa.
Þaö var ekki fyrr en Sumarliöi var
kominn á efri ár, aö sveitungar hans
geröu sér þess grein, hve ágætur
starfskraftur hann var i félagsmálum.
Trúlega er ástæöan sú, aö hann sótti
litt eöa ekki almenna mannfundi fram
eftir ævi. Hefur eflaust taliö timanum
betur variö til annars. En á seinni ár-
um var hann kosinn til nokkurra fé-
lagsstarfa,ístjórn ræktunarsambands
o.fl. Ég tel mig geta boriö um þaö
vitni, aö allt slíkt leysti hann af hendi
svo vel, að athygli vakti. Braut hann
þá oft upp á nýjum aöferðum eöa leið-
um og hinar skapandi gáfur hans nutu
sin þá vel.
Sumarliöi var meöalmaöur á hæö og
grannvaxinn jafnan. Var ekki hægt aö
Imynda sér eftir útliti hans, aö vinnu-
þrek hans væri meö slikum ólfkindum,
sem þaö var. Hann var vel farinn I
andliti, nokkuö skarpur á brún, hárií
mikiö, dökkt og hrokkiö. Hann var
léttur I máli jafnan, lá stundum hátt
rómur og var, sérstaklega á yngri ár-
um, talinn bersögull nokkuö. En þótt
hann segöi mönnum stundum til synd-
anna, fór því fjarri, aö hann eignaöist
nokkra óvildarmenn. Allir vissu aö
honum gekk gott eitt til.
Um Gróustaðaheimilið væri veröugt
aö skrifa lengra mál, en hér veröur
gert. Þaö hefur ómælda þýöingu fyr-
hvert sveitarfélag, aö hafa innan sinna
vébanda slikt reglu- og fyrirmyndar-
heimili. Gesturinn skynjaöi strax
hlýju og öryggi heimilisins um leiö og
komiö var inn úr dyrunum. Þar leiö
öllum vel.Sífelldurerill.var I kringum
þá Sumarliöa og Jón tengdason hans
vegna smíöa og viögeröa, og allir uröu
aö koma f bæinn og þiggja mat eöa
kaffi. Mátti meö sanni segja, aö þar
væri skáli um þjóöbraut þvera. Ætla
ég, aöég hafi hvergi þegiö fleiri bita og
sopa af vandalausu fólki en þar. Sum-
ardvalarbörn, sem verið hafa á Gróu-
stöðum, hafa tengzt fjölskyldunni
órofaböndum.
Þaö var fyrir nokkrum árum, aö
gestir voru á Gróustööum, sem út af
fyrir sig sætir ekki tiöindum. Rætt var
um ýmsa hluti í gamni og alvöru. Þar
kom tali fólks, aö aökomukona segir:
„Ast, hvaö er þaö.” Húsfreyjan á
Gróustööum svaraöi: „Ekki get ég
svarað þvi, en hitt get ég sagt, aö mér
finnst ég heföi engan mann getaö átl
nema Sumarliða minn.” Gestkonan
anzaöi aö bragöi: „Þiö eruö nú lika
sköpuö hvort fyrir annaö.” Þvi get ég
þessara oröaskipta hér, aö þau segja
mikla og gæfurika sögu.
Þau Sumarliöi og Signý eignuöust
tvö börn. Þau eru: Asgeir, vélstjóri
búsettur f Reykjavík. Kvæntur Fann-
eyju Sumarliöadóttur frá Siglufiröi.
Þau eiga 3 börn.
Þuriöur, húsfreyja á Gróustöðum.
Gift Jóni Friörikssyni. Eiga þrjú börn.
Þau hafa verið búsett á Gróustööum.
Jón stundaöi mikiö viögeröir á vélum
og bílum, en haföi einnig nokkurn bú-
skap. Eftir lát Sumarliöa hefur hann
tekiö viö búskap á Gróustööum, og
heldur þar fyrri háttum og öllu i góðu
horfi.
Friörik sonur Jóns og Þurföar var
afa sinum stoö viö bústörfin slðustu
árin, og virtust mér þeir mjög sam-
hentir og Friörik honum fylgisamur og
eftirlátur.
A slðustu árum sinum kenndi Sum-
arliöi lasleika. Hjartaö var oröiö
þreytt, enda mikiö búiö aö erfiöa.
Hann fékk þó nokkra bót meö hinum
nýju læknisaögeröum (hjartaþræö-
ingu) en heföi vitanlega átt aö
lifa rólegu lifi. Þaö var hins vegar
ekki eftir skaplyndi hans, aö setjast I
helgan stein. Honum gekk aldrei verk
hendi firr, fremur en áöur, og var aö
stækka og endurbæta gripahús sfn
þegar kalliö kom. Hann féll þvi i starf-
inu miöju. Sjálfsagt var þaö honum
meira aö skapi, en aö vera lengi ör-
kumlamaöur.
Sumarliöi var jarösettur aö Garps-
dai 21. september, 1974; aö viöstöddu
meira fjölmenni, en ég minnist aö hafa
séö þar endranær. Voru margir langt
aö komnir. Bar þaö vitni þeim miklu
og almennu vinsældum, sem hann
naut.
Blessuð sé minning Sumarliöa Guö-
mundssonar.
Hans mun lengi minnzt sem eins
bezta sonar þessarar sveitar.
Grímur Arnórsson
Sólveig
Hvannberg
f. 20.8. 1898
d. 20.2. 1977
Það var átakanlega fámennt f Foss-
vogskirkju viö útför Sólveigar, er þar
fór fram þriðjudaginn 1. marz. Vart
munu minningagreinar um hana taka
mikiö rúm í blöðum. Kynni okkar hóf-
ust á þeim tveim árum sem ég var
þjónustustúlka á Grund. Var Sólveig
þá meðal þeirra vistmanna þar sem ég
annaðist að einhverju leyti.
1 safni minninganna um margt gott
vistfólk þar er mér hvaö kærust minn-
ingin um þessa konu. Var þaö máske
meðal annars vegna þess, hversu fáa
hún átti sér nákomna. Hún var alla tfö
ógift og barnlaus. Virtist yfirleitt eiga
fátt náinna skyldmenna. Það var þvi
svo, að þegar hún ei lengur haföi fóta-
vist, en ég farin frá starfi á Grund, þá
var mér ljúft aö koma i heimsókn til
hennar, sem helzt heföi þó átt oftar aö
vera, þvi ég taldi þaö henni fremur til
ánægju, sem það var mér engu siöur.
Og sérstaklega vil ég þakka þ innri
gleöi sem það veitti mér, aö geta, eftir
ósk hennar, heimsótt hana skömmu
fyrir andlátið.
Sólveig var komin frá Stokkseyri.
Fædd þar tveim árum fyrir aldamótin.
Auövitaö ekki á sérstakri fæöingadeild
eins og gjöldi barna nú.
En svo varö þaö hennar siöustu jarö-
vistarár aö hún veröur vistföst á einu
stærsta og fjölmennasta heimili lands-
ins. Ég vil segja fjölmennri fæöinga-
deild, þvf þaöan veröa svo vistaskiptin
sem allra bíöa og engin ætti fyrir aö
kvföa. Þegar við dauöa holdsins, sálin
leysist úr fjötrum jarölífsins, er sem
hver og inn fæöist til eilffs lífs.
Ég kveö svo kæra vinkonu mina og
biö alfööur veita henni alla blessun I
þeim eilifðar heimkynnum.
Sigurrós Kristjánsdóttir
+
14
islendingaþættir