Íslendingaþættir Tímans - 24.05.1980, Qupperneq 6

harmurihjarta,enþakklæti& er þó mikiB.
Þakklæti til góörar konu, sem nú kveöur
eftir erilsaman en árangursrikan starfs-
dag.
Ingibjörg Þorvalsdóttir.
+
28. mars s.l. var til moldar borin frá
Dómkirkjunni stjúpmóöir min, Júlíana
Oddsdóttir, sem andaöisthinn 19. marz sl.
eftir langvarandi veikindi, sem hún átti
viö aö stríBa, einkum sIBustu árin.
Foreldrar hennar voru hjónin Oddur
Valentlnusson hafnsögumaBur I Stykkis-
hólmi og kona hans Guörún Hallgríms-
dóttir. ólst Júliana upp I fööurhúsum á-
samt stórum systkinahópi þar til hún
hleypti heimdraganum, ung aö árum, og
gerBist starfsstúlka hjá Guörúnu Schev-
ing, sem rak matsölu I húsi ömmubróöur
mins I Bankastræti 7. Sú matsala var vel
þekkt fyrir góöa þjónustu hér i höfuBborg-
inni.
Þetta var á þeim árum þegar heims-
kreppan réö rikjum og þau þægindi, sem
nú þykja sjálfsögö voru þær hillingar,
sem aöeins var hægt aö láta sig dreyma
um. Þaö var þó ekki til aö hindra þaö, aö
ástvinir tengdust tryggöarböndum meö
áræöni og bjartsýni aö leiöarljósi. Gekk
faöir minn, Magnús Guöbrandsson og
stjúpmóöir min Júllana Oddsdótir, sem
nú er kvödd, i hjónaband, og ég sem ung-
bam var tekinn inn á heimili þeirra eftir
aö hafa dvalizt nokkurn tlma i annarra
höndum. Þvl er mér efst I huga á þessari
kveöjustund, aö færa innilegar þakkir
stjúpmóöur minni fyrir þaö aö ala mig
upp og leiöbeina framhjá skerjum og boö-
um þessa haröa heims.
Þaö er margs aö minnast en þó fer fyrir
ofan garö og neöan, þegar grannt er skoö-
aö, og litiö til baka yfir liöna tiö, þegar ég
dvaldist á heimili stjúpmóöur minnar og
fööur. Mér er i fersku minni sá mikli
dugnáöur og ósérhllfni sem stjúpmóöir
min sýndi þegar á þurfti aö halda og flest
þurfti aö láta á móti sér til aö láta endana
ná saman i heimilishaldi fjölskyldunnar.
Þvi miöur atvikaöist þaö svo aö á þvl ævi-
skeiöi stjúpu minnar, þegar sagt er aö allt
sé fertugum fært, þá fór heilsu hennar
mjög aö hraka. Gekk hún aldrei heil til
skógar upp frá þvl. En enga hetju meiri
en hún var hef ég þekkt, sem bar eins vel
sln veikindi Ihljóöi, en ekki á torg. Veit ég
þó aö faöir minn og hennar nánustu kom-
ust ekki hjá þvl aö sjá þaö svo glöggt.
Þó heilsuleysi væri þrándur I götu
stjúpmóöur minnar og þar af leiöandi erf-
itt aö gera sér dagamun og taka þátt I
gleöskap góöra vina, þá vildi hún ekki
draga neitt niöur meö þvl aö skerast úr
leik. Kom þaö stöku sinnum fyrir aö ferö-
ast var til framandi landa, þegar vel hent-
aöiog var þaö bæöi henni og fööur mínum
til eftirminnilegrar ánægju. Ég minnist
margra ánægjustunda, þegar tekiö var I
spil endrum og eins, þvi haföi stjúpa mln
gaman af, ekki slöur en faöir minn og þá
6
komu fram hinir góöu eiginleikar hennar
sem hún var gædd, aö vera hæversk og
þolinmóö, hvort sem spil tapaöist eöa sig-
ur var I höfn.
Ég sagöi i upphafi þessarar stuttu
minningargreinar aö margs væri aö
minnast á þessari kveöjustund. — En ég
tel mig ekki þess megnugan aö koma þvl
öllu til skila, svo aö skammlaust sé og
veröur aö fyrirgefa mér þaö. Þó skal ég
ekki gleyma aö minnast á þaö, aö stjúp-
móöir mln var ósérhlifin I starfi fyrir
Thorvaldsensfélagiö I um 15 ár, sem hún
átti sæti I stjórn þess og geröi allt til þess
aö sá félagsskapur blómgaöist sem bezt.
Stjúpu minni þakka ég fyrir allt og allt
og mun minnast hennar fyrir svo ótal
margt sem hún geröi fyrir mig. Ég mun
minnast þess hve styrk hún var siöustu
stundir lifs sins.
Ég las I einu dagblaöanna I dag aö lóan
væri komin. — Þaö er ábending til okkar
um aö sumariö sé i nánd. Ég veit aö Júli-
ana stjúpa min sér fallegri fugla og bjart-
ari nætur þar sem hún dvelur.
Góöur Guö styrki aldraöan fööur minn I
þeiri miklusorg sem hann hefur oröið fyr-
ir viö fráfall eiginkonu sinnar, eftir meira
en hálfrar aldar hjónaband, sem aldrei
bar skugga á.
„Far þú I friði, friöur Guös þig blessi.
Haföu þökk fyrir allt og allt”.
Kristinn Magnússon.
+
Góö kona er gengin, i orösins fyllstu
merkingu, þvi svo sannarlega er mann-
bætandi aö eiga sllkan samferöamann.
Mildi og fórnfýsi, þessir eiginleikar
fylgdu henni á öllu llfsskeiöinu, prúö-
mennska og dugnaöur. Allt, sem hún tók
sér fyrir hendur, var gert á þann veg, aö,
aö eigi varö betur gert. Frú Júliana varö
félagi I Thorvaldsensfélaginu áriö 1954 og
sat 15 ár I stjórn þess. Hún var ákaflega
friösöm og eins og gengur i starfsömu fé-
lagi voru oft sterk skoðanaskipti um mál-
efni og er mér oft minnisstætt, hve ánægö
hún var er búiö var aö koma afgerandi
málum til afgreiöslu, slíkt fólk er oft mikil
kjölfesta I erfiöum málum. Hún sagöi mér
oft, hve góöar stundirhún heföi átt I félag-
inu. Má segja, aö hún hafi veriö meö okk-
ur I störfum allt til dauöadags þrátt fyrir
mikill sjúkleika á siöari áru, hún vildi
ætiö fylgjast meö öllum málum og reyna
aö veröa aö liöi til aö byggja upp þá hjálp-
arstarfsemi er félagiö hefur ætiö gengist
fyrir.
Frú Júliana var mikil húsmóöir og voru
þau hjón afar gestrisin.
Hún var mikil húsprýöi, hvar sem hún
fór og allt hennar húshald var meö mikl-
um glæsibrag. Minnast félagskonur slö-
asta merkisafmælis hennar, hvernig þau
öll, eiginmaður hennar og börn, tóku á
móti þeim og geröu þeim daginn glaöan,
þaö er gott aö eiga slikar minningar um
góöa vini. Félagskonur kveöja frú Júllönu
meö viröingu og þökk og þakka henni
langa samveru og öll hennar störf.
Þær senda eiginmanni hennar, börnum,
fjölskyldum þeirra og systkinum hennar
innilegar kveöjur.
Aö endingu vil ég minnast eins dags, er
viö hjónin áttum meö þeim frú Júiiönu og
Magnúsi á suölægri sólarströnd, þessi
dagur fellur svo vel aö minningu minni
um hana, glæsilegt umhverfi, sólskin og
þessi mikla hlýja, þessi þeyr sem okkar
land er svo fátækt af. Þannig vil ég muna
hana.
Viö Kjartan sendum eiginmanni henn-
ar, börnum og hennar stóra frændagaröi
okkar innilegustu kveöjur.
Unnur Agústsdóttir.
+
Amma hefur fengiö hvildina sem er
sársaukalaus og áreynslulaus, hvlldina
sem nú hefur gefiö henni eilift heilbrigöi.
Endurminningarnar um ömmu eru
birtu og hlýju umvafðar og er ekki dálítill
vottur af gleðitárum innan um öll þau
saknaöartár, sem ómæld hafa falliö hjá
þeim sem þótti vænt um hana? Vega ekki
bjartar endurminningar og hvlld ömmu á
lifinu án mikillar þjáningar upp á móti
sorginni?
Fyrir mér er amma ekki dáin, þvl ég
veit aö hún á eftir aö lifa i mér alla ævi og
vera hjá mér, og ég er afskaplega ham-
ingjusamur yfir öllum þeim kærleik og
allri þeirri ást sem amma gaf mér. Von-
andi get ég gefið mínum börnum og
barnabörnum aöeins litiö brot af því sem
hún gaf mér, þaö væri samt mikiö.
Ég er glaöur yfir þeim stundum, sem ég
átti meö ömmu núna eftir áramót, þegar
hún lá á Landakotsspltalanum I einni af
slnum mörgu sjúkralegum. Viljastyrkur-
inn geröi hana hressa, þó oft væri hún
mikiö veik, alltaf tók hún brosandi á móti
mér og tók svo upp konfektkassann eöa
brjóstsykurpokann til aö gefa. Ef ég kom
á matmálstíma, þá baö hún hjúkrunar-
konurnar um hnif og gaffal fyrir mig, svo
hún gæti gefiö mér af sinum matar-
skammti, en fljótlega haföi hún fengiö
annan skammt, svo ég fengi nú ábyggi'
lega nóg aö boröa og færi ekki svangur I
burtu frá henni.
Svona var amma.
Annars veröur ömmu ekki lýst meö
neinum setningum, þó aö mörg og falleg
lýsingarorö væru notuð.
Ahrifin sem hún haföi bæöi á börn og
fulloröna voru sllk aö hvorki var hægt aö
veröa viö hana reiöur eöa sár og aldrei
mælti hún styggöaryröi viö aöra, en þagöi
og vildi eyöa þeim ef viö hana var komiö-
Núna þegar amma hefur fengiö hvlld-
ina góöu, veröur mér oft hugsaö hlýlega
til lopapeysanna, sem hún prjónaöi svo oft
á mig og hlýjuöu mér um allan kropp-
Þegar ég fer I iopann eöa I ullarvettling-
ana, sem voru hennar siöasta jólagjöf til
min, þá finnast mér þessir Wutir vera
Islendingaþættir