Heimilistíminn - 14.11.1974, Side 6

Lambið
fór líka í
sumarleyfí
Það siðastnefnda stafar liklega af þvi,
að hann hafði lifandi áhuga á öllum, sem
hann hitti. Stundum var áhuginn jafnvel
svo mikill, að fólk fór hjá áer. Þegar
Georg konungur IV. lyfti glasi til heiðurs
honum, greip Scott glasið á eftir og lædd-
ist með það burtu, vafið innan I jakkann
sinn. Þá hitti hann annan rithöfund fyrir
utan og hafði svo mikinn áhuga á honum,
að hann settist niður til að spjalla við
hann, án þess að gæta að sér. Hann spratt
upp aftur með hljóðum, þvi hann hafði
sezt á glas konungs og brotið það.
Vinátta var Scott mikils virði og það átti
eftir að koma honum illa. Lengi hafði
hann átt hluta i prentverki einu, sem
gamall skólabróðir hans, James Ballan-
tyne, rak. En fyrirtækið gekk illa og loks
lýsti Ballantyne sig gjaldþrota. Scott
hefði getað gert slikt hið sama, eins og
venja var i slikum tilfellum, en maður I
hans stöðu gat ekki viðurkennt, að hann
gæti ekki greitt skuldir fyrirtækisins og
þvi tók hann á sig skuldabyrðina, sem þá
nam 130 þúsund pundum og eyddi allri
ævinni til að greiða hana upp.
Skriftir höfðu alltaf verið tómstunda-
starf Scotts, en eftir þetta varð hann að
skrifa til að lifa. Hann sat dögum saman i
örvæntingu og bækurnr flæddu úr penna
hans. Fólk fylgdist áhyggjufullt með
þessu bókaflóði, fullt samúðar, en gat
ekki aðhafzt.
„Höfundur Wawerley” er gjaldþrota,
sagði einhver. „Allir, sem hann hefur
veitt ánægju með bókum sinum, skulu
gefa honum sixpence og hann vaknar að
morgni, auðugri en Rotschild.
Sennilega hefðu allir aðdáendur Scott
gefið honum sixpence með ánægju til að
leysa hann úr skuldunum. Að minnsta
kosti voru auðugir vinir hans nógu ákafir i
að bjóða honum aðstoð. En hann neitaði
öllu. Þetta var einkaskuld og heiðursmað-
ur átti að greiða slíkar skuldir sjálfur.
Hálflamaður og örvæntingarfullur sat
Scott og skrifaði á Abbottsford. Kona hans
var dáin og með honum I höllinni voru að-
eins þjónn og ekill, sem beitti hestunum
fyrir plóginn ef svo vildi verkast. Allt sem
Scott hugsaði orðið um, var að greiða
skuldina, áður en hann dæi.
Það munaði ekki miklu. Og hann vissi
ekki betur en að honum hefði tekizt það.
Dag einn árið 1832 bað hann um að verða
borinn að skrifborðinu. En það var ekki til
neins, hann gat ekki lengur haldið á penn-
anum. Tárin streymdu niður andlit hans,
er hann sagði: „Vinir, berið mig i rúmiö.
Þaö er eini staðurinn sem eftir er”. Hann
lézt um nóttina.
Undir það siðasta var hugmyndaflug
Scotts farið að hlaupa meö hann I gönur i
sögunum og verk hans voru aðeins skugg-
inn af þvi sem þau höfðu áður verið. En til
hins siðasta var hann hógvær, heiðarleg-
ur, hreinskilinn og dáður.
„Herramaðurinn”, eins og það var orð-
að, „lifði snillinginn af”.
6
BÆÐI starfsfólkið og farþegarnir I einni
af lestunum til baðstandarbæjarins Poole
á suðurströnd Bretlands rak upp stór
augu siðla I sumar. Lamb var með sem
farþegi. Það kúrði þarna I rimlakassa en
fór að gerast órólegt, þegar á ferðina leið.
Loks þegar lestin nam staðar I Poole,
eftir mörg hundruð kilómetra ferðalag,
átti starfsfók stöövarinnar fullt i fangi
með að halda lambinu rólegu, þangað til
þvl var hleypt út úr kassanum. Á stöðvar-
pallinum hljóp það ljómandi af gleði til
móts við roskinn mann og endurfundirnir
voru hjartnæmir. Lambið og húsbóndi
þess voru saman á ný.
Frank Georges, sem á heima i Walstall
I Staffordshire, haföi nokkrum mánuðum
áður keypt lambið á markaði I heimabæn-
um, vegna þess að honum fannst leitt til
þessaðvita, að það lyki ævinni sem kótel-
ettur og lærisneiðar. Þá var lambið, sem
Frank skirði „Lucky” aðeins nokkurra
vikna. Hann mataði það og þau urðu óað-
skiljanleg.
En nokkrum dögum eftir að Frank var
farinn I sumarleyfi og „Lucky” var I
gæzlu hjá vinafólki hans, fór lambiö að
þrá húsbónda sinn ákaft. Það setti upp
sorgarsvip og neitaöi að éta nokkuö.
Fósturforeldrarnir fundu ekki annað
ráð en senda lambið llka I sumarleyfi til
Poole. Þau keyptu lestarmiöa og hringdu
til Franks og sögðu honum, að lambið
væri á leiðinni og hann gæti hitt það á
brautarstöðinni.
Allt sumarleyfið gengu slðan Frank og
Lucky um baðströndina, öllum feröa-
mönnum til mikillar undrunar og þeim
yngri til óblandinnar ánægju, þvl Lucky
hafði ekkert á móti þvi að leika við börnin
og lofa þeim að gefa sér að drekka.