Heimilistíminn - 14.11.1974, Síða 18

Langir dagarnir
eru henni kvöl
AAargar konur þrá að lifa eins og hún, en hún er ekki
hamingjusöm. Börnin eru farin og henni finnst lífið tilgangslaust.
Hræðslan og einmannakenndin aukast með hverjum deginum...
DAGURINN hefst seint. Eiginlega hefst
hann þó snemraa meö þvi aö hún vaknar
og vekur Eirik. Sjálfur hefur hann vaniö
sig á aö fara á fætur og búa til morgun-
matinn. Hún liggur kyrr i rúminu.
Sú var tiöin, aö hún fór lika á fætur. Það
var þegar börnin voru litil, en það er langt
siöan. Nú er hún 45 ára.
Venjulega sofnar hún aftur, þó aö hún
sé I rauninni búin aö sofa nóg. En þvi
lengur sem hún sefur, þeim mun styttri
verður dagurinn.
Hún vaknar klukkan tiu, liggur og
hlustar á hljóðin aö utan og hugsar um,
hvernig þaö væri aö vera sjálf ein af þeim,
sem skapa þessi vinnuhljóö. Svo fer hún i
baö, og gefur sér góöan tima. Hún boröar
svolitinn mat, hægt og rólega og les blaðið
vandlega. Hún hefur nægan tima og þaö
er mikilvægt að fylgjast meö, en staöna
ekki.
Þá er þaö ibúöin. Það þarf aö laga til
og hún dundar viö aö ryksuga, þurrkar
lengi af og tekur löng hlé inn á milli. Fær
sér sigarettu og hlustar svolitiö á
útvarpiö. 1 fréttunum er sagt frá slysum,
stjórnmálum og framandi fölki, en hún
hlustar með athygli á þaö allt, þó þaö
komi henni ekkert viö.
Bráölega þarf hún út aö verzla og lagar
sig vandlega til áöur. Hún er óróleg. Þaö
er undarlegt að þurfa út og vera allt I einu
umkringd fólki. Hún, sem er svo míkiö
ein. Þaö er alltaf svo loftlaust I stóru
verzluninni, en þaö er ekki um neitt
annað aö ræöa hér. Hana svimar svolitið
viö tilhugsunina.
Hún verzlar. Þaö er ekki mikiö, sem
þarf til heimilishalds handa tveimur. Það
var annaö, þegar börnin voru litil. Þá
haföi hún ekki tlma til aö velta fyrir sér
löngum biðrööum og slæmu lofti. Þá haföi
hún aldrei nógan tima.
Núhefur hún allt of mikinn tíma. Hún er
fljót aö velja vörurnar, þvi hún veit
nákvæmlega hvaö hún ætlar aö fá.
Biðrööin er sem betur fer ekki löng i dag.
Hún fiýtir sér út og flýtir sér heim.
Heim til hvers? Siðdegisins, þar sem hún
situr meö drykk I glasi og hugsar svolltiö,
les kannski eitthvaö.
Eirikur er vanur að segja henni aö
eignast einhver áhugamál. En þaö er ekki
svo einfalt. Sumt fólk hefur bara
áhugamál, án þess aö leita þeirra. Þaö
fólk hefur áhuga á aö leita þeirra. Þaö
fólk hefur áhuga á að hannyröa, lesa eöa
baka. En hún sjálf?
Aúðvitað finnst henni gaman aö lesa og
hún er búin aö læra aö hekla. En þaö er
baraekki nóg fyrir heilan dag. Hún er
heldur ekki sú manngerö, sem stundar
heimsóknir.
Hún hugsar um móöur slna. Fimm börn
átti hún og fjöldann allan af vandamálum,
en enga peninga. Var hún þó ekki alltaf
glöö? Hún haföi eitthvaö aö gera, leysa
vandamál, útvega peninga. Þaö var þó
eitthvaö.
Velferöin er ekki alltaf til bóta. Með
henni koma þessir löngu, daufu dagar,
sem viröast aldrei ætla að taka enda.
Búa til mat handa tveimur, biöa eftir
Eiriki. Biöa eftir kvöldinu, sjónvarpinu og-
hekldótinu. Biöa, meö allar hugsanirnar
um lifiö og einmanaleikann aö félags-
skap.
Stundum reynir hún aö tala viö Eirik.
En Eirikur er þreyttur og þá fer svo
margt I taugarnar á honum. Þá verður
þaö aldrei að neinu, nema spurningu um
hvernig hafi gengiö i vinnunni i dag og
slðan þögn, þvi Eirlkur vill alltaf horfa á
sjónvarpib.
Svo hátta þau og liggja hvort viö annars
hliö. Þá veltir hún þvi fyrir sér, hvort
hann sé aldrei einmana I þessari
svokölluöu sambúö. En hún spyr hann
ekki, þaö er of seint. Vaninn hefur tekiö
völdin fyrir löngu.
Vinna. Auövitaö gæti hún fengiö sér
vinnu. Eirikur bannar henni þaö ekki, þó
að hann segi, aö þau hafi ekkert meira
upp úr þvl fjárhagslega. Hvað ætti hún
svo sem aö gera? Hún hefur enga mennt-
un.
Hún viðurkennir að hún er hrædd.
Hrædd viö að duga ekki til neins. Þess
vegna verður dagurinn á morgun alveg
eins og dagurinn I gær. Og næsti og
næsti...
Ef einhvers staöar væri til staöur.
Staöur handa konum eins og henni. Þar
sem einhver gæti sagt henni eitthvað um
möguleika hennar, ef einhverjir væru.
Svona einhvers konar tengiliöur viö at-
vinnulifiö. Þar sem hún gæti talað viö ein-
hvern um einmanaleikann, óttann,
öryggisleysiö. Talað um allar þær
hugsanir, sem hún losnar aldrei viö. Ef
þannig staöur væri til, gæti dagurinn á
morgun oröiö svolitiö betri en dagurinn i
dag.
18