Heimilistíminn - 14.11.1974, Blaðsíða 34

dropa, kammertónlist og Kamsjaktaskaga.
— Koma ekki bráðum einhver orð sem byrja
á S eða R? spurði Bastian loksins.
— Nei, svaraði bókaormurinn úrillur. —Það
eru félagar mínir, sem sjá um þau. Kerta-
stjaki, kennslukona...
Bastian stakk löppunum i eyrun og reyndi
aftur að sofna. En það er erfitt að sofna með
lappirnar i eyrunum svo hann tók þær út aftur.
Þá var bókaormurinn kominn að Konstantin-
ópel.
— Viltu endurtaka þetta orð, sagði Bastian
og geyspaði. I
— Alveg sjálfsagt, svaraði bókaormurinn
óstyrkur.
— Gerðu það þá, sagði Bastian striðnislega.
— Komm, komm, æ, komstu ! pinulitið.
— Nei, það var ekki svona, sagði Bastian. —
Það var kúnst, — kúnst.... piniriið.
— Nei, það er bandvitlaust, hóstaði bóka-
ormurinn, þvi honum hafði svelgzt á þessu erf-
iða orði. — Hvað i ósköpunum á ég nú að gera.
— Taktu þér fri, sagði Bastian. Þú ert orðinn
allt of þreyttur. Ef ég væri i þinum sporum,
færi ég i verkfall.
— Já, ég held, að ég geri það bara og það
strax!
— Góð hugmynd, sagði Bastian, sem nú fékk
loksins frið. Hann lagðist út af og steinsofnaði á
stundinni.
EN Bastian fékk ekki að sofa lengi. Einhvern-
tima um miðnættið vakti hann rödd, sem
sagði: — Hæ, Kowsky! Komdu og segðu mér
eitthvað heimskulegt, sem ég get hlegið að.
Mér leiðist svo að ég get ekki sofið. Auðvitað
var þetta Sheherasade.
— Láttu mig vera, sagði Bastian og sneri sér
syfjaður á hina hliðina.—Þegiðu eða ég kalla á
fólkið þitt.
En Sheherasade hélt áfram að biðja og nú
tók hún upp aðra aðferð. — Elsku Sebastian,
mjálmaði hún. — Hvernig geturðu verið svona
vondur? Ég er svo einmana og liður svo skelf-
ing illa. Komdu til min.
Bastian gerði sér grein fyrir, að hann fengi
ekki að vera i friði, svo það var eins gott fyrir
hann að fara strax niður úr hillunni. Þegar
hann var kominn, breytti Sheherasade strax
um bardagaaðferð.
Látum okkur nú sjá, sagði hún. — Um hvað
vorum við nú að rifast siðast? Já, það voru
þessar heimskulegu kýr með ljónafætur.
— Hvenær er borðaður náttverður i þessu
húsi? spurði Bastian. — Ég meina bara sild og
svoleiðis snarl.
— Við vorum ekki að tala um það, hvæsti
Seherasade.
— Góða nótt! sagði þá Bastian. Hann stökk
aftur upp í hilluna og lagðist á bak við alfræði-
bókina. En þá byrjaði Sheherasade að mjálma.
— Elsku Sebastian. Komdu nú og fáðu þér
portúgalska sardinu i olivuoliu.
— Eina? spurði Bastian i syfjulegum tón.
— Tvær,svaraði Sheherasade.
— Þrjár! stakk Bastian upp á.
— Allt i lagi, sagði Seherasade, en dillaði
rófunni svolitið órólega. — Þú færð þrjár
sardinur, en þá verðurðu líka að flýta þér.
Þá flýtti Bastian sér. Þau fóru fram i eldhús-
ið. — Þær eru i krukkunni uppi á háa skápnum,
sagði Sheherasade. — Ég veit bara ekki,
hvernig við eigum að ná i þær.
En Bastian velti þvi ekkert fyrir sér, hann
tók bara undir sig stökk upp á skápinn.
— Mikið stekkurðu fallega, sagði Shehera-
sade hrifin, og i fyrsta sinn fannst Bastian, að
hún meinti það sem hún sagði. Bastian teygði
fram klærnar á hægri framlöppinni og veiddi
sardinurnar upp úr krukkunni, eina og eina i
einu. Tveimur fleygði hann niður á gólf til
Sheherasade og sjálfur sporðrenndi hann fjór-
um eða fimm með það sama.
— Bara, að ég gæti stokkið svona hátt, sagði
hún á eftir, — en þegar ég reyni það, festi ég
alltaf feldinn einhvers staðar og það er vont.
Getur þú annars opnað dyr? Það get ég.
Bastian varð að viðurkenna, að hann gæti
ekki opnað dyr. — Viltu ekki kenna mér það?
spurði hann. — Það gæti komið sér vel að
kunna það.
— Já, nú skaltu bara sjá, sagði Sheherasade.
— Það erfiða er bara að hanga á einni löpp,
meðan maður snýr handfanginu með annarri.
Og svo stökk Sheherasade upp á hurðarhún og
Framhald.
14