Heimilistíminn - 14.11.1974, Side 9

og lyftu öðru hverju framfót-
unum, eða hneigðu sig til
fólksins.
Þetta hafði enginn séð áður.
— Stórkostlegt, hrópuðu allir,
en Alfredo hneigði sig og sagði
að venju: — Kærar þakkir.
En þegar hann og ljónin
voru komin út, lét hann þau
inn i búrið aftur — öll nema
Limbó, þvi hann var hvergi
sjáanlegur. Limbó var horf-
inn!
Alfredo leitaði og leitaði, en
gægðist svo inn i tjaldið til að
gá, hvort hann hefði orðið eftir
inni. Inni fyrir var dauðaþögn,
þvi allir störðu upp i loftið og
héldu niðri i sér andanum.
Þarna uppi, 20 metra yfir gólf-
inu, spigsporaði nefnilega
Limbó á linunni, sem linu-
dansararnir notuðu. Hann
gekk fram og aftur eins og
ekkert i heiminum væri auð-
veldara.
Þegar Alfredo kallaði til
hans, renndi hann sér niður
súlu og settist hlýðinn við hlið
Alfredos, veifandi rófunni,
ánægður á svipinn.
— Hmmm. Þetta var auka-
atriði, sagði Alfredo og klapp-
aði á kollinn á Limbó.
Brátt varð Limbó duglegt
fjölleikaljón og öllum þótti
vænt um litla ljónið, sem gat
leikið svo margar listir.
Alfredo var ánægður, en átti
þó Ldálitlum erfiðleikum með
Limbó, þvi hann gat aldrei
verið kyrr og þurfti að athuga
alla hluti. Stundum stakk hann
af og fór til sæljónanna og sat
timunum saman og horfði á
þau æfa sig með bolta á trýn-
inu.
Kvöld nokkurt, þegar sæ-
ljónin voru að sýna atriði sitt,
kom Limbo allt i einu askvað-
andl inn til þeirra. Hann náði
boltanum bráðlega og sendi
hann léttilega yfir til næsta
sæljóns. Forstjórinn varð svo
hissa, að hann datt aftur fyrir
sig, en reiddist þó ekki. —
Þessi Limbó! þessi Limbó!
sagði hann bara ánægður,
þegar hann stóð upp.
Daginn eftir var Limbó að
ganga á milli búranna og
heilsa upp á dýrin. En þau
voru öll eitthvað svo upptekin.
Sum lágu og sváfu og enginn
mátti vera að þvi að tala við
hann.
En Limbó langaði til að
leika sér og hann var að hugsa
um að læðast út um hliðið og
vita hvort ekki væri einhver
fyrir utan, sem hefði tima til
þess. Hann skreið undir
kassahrúgu við hliðið og beið,
þangað til vörðurinn leit und-
an. Þá smeygði hann sér út og
skokkaði glaður eftir gang-
stéttinni. En hann hafði aldrei
komið i borg, greyið, svo hann
gekk beint út á götuna, þegar
hann fann góða lykt að hand-
an. Það hvein i hemlum og
vældi i flautum, þegar bilar
höfðu rétt að segja rekizt sam-
an og fólk hljóp skelft i allar
áttir.
Skritið, hvað mikið gekk á
hér, hugsaði Limbó og lagði
framlappirnar upp á pylsu-
vagn við götuna. Konan við
vagninn, missti allt, sem hún
hélt á og hrópaði:
— HJÁLP! Hjálp! Lög-
regla! Það er ljón hérna! Svo
tók hún til fótanna, sem mest
hún mátti!
Limbó smeygði sér inn fyrir
og gæddi sér á þvi sem hann sá
ætilegt, m.a. brjóstsykri og
súkkulaði. Það var góð lykt af
pylsunum, en þær voru of heit-
ar. Þegar hann var orðinn
saddur, hélt hann áfram.
Maður einn tók á rás á undan
honum og Limbó hélt að hann
vildi leika við sig og hoppaði á
eftir honum, glaður og ánægð-
ur.
En allir sem sáu hann, hróp-
uðu á hjálp og tóku til fótanna,
sumir priluðu meira að segja
upp i tré. Limbó skildi ekkert i
þessu. Hvað var að fólkinu?
Brátt komu lögreglubilar og
brunabilar með vælandi siren-
ur og i einum þeirra sat maður
og beindi byssu að Limbó.
Uppi i gluggum gægðist fólk
skelfingu lostið út, á Limbó
sem stóð einn á torginu og át
epli úr körfu.
Allt i einu hrópaði litill
drengur: — En þetta er bara
hann Limbó! Drengurinn
hafði oft séð Limbó i fjölleika-
húsinu og nú þekktu fleiri
hann. — Já, þetta er bara
Limbó.
Þegar Limbó heyrði nafnið
sitt, hljóp hann glaður til
barnanna og sveiflaði rófunni.
Börnin hópuðust um hann og
Framhald á bls. 38
9