Heimilistíminn - 14.11.1974, Qupperneq 15

biðja Mariu eftir ailt saman?
Rasmusi leið eins og hann roðnaði svo-
litið, en sá það ekki fyrir sápunni. Maria.
sem var 72 ára, var ein þeirra fáu á heim-
ilinu, sem hann hafði tengzt vináttubönd-
um, auk Lars. Lars striddi honum svolitifi
á Mariu, en það skipti hann ekki máii.
Þau þurftu ekki endilega að gifta sig, þó
þau mætu hvort annað mikiis. Þau hittust
á hverjum degi og gátu verið saman þeg-
ar þau vildu.
En Lars hiaut að spyrja, fyrst hann
mundi ekki að afmælið væri i dag.
Kannski mundi enginnn eftir þvi. En Lars
iét kannski sem ekkert væri, bara tii að
striða honum svolitið. Hann um það.
Bráðum kæmi forstöðukonan með af-
mæliskaffið og á fengi Lars eitthvað
annað að hugsa um.
Eftir raksturinn þvoði hann sér og
klæddist siðan Lars til mikillar undrunar
hvitri skyrtu og bindi og fér I dökku spari-
fötin.
— Heyrðu, hvaða dagur er I dag? spurði
Lars og settist upp i rúminu.
— Tölfti, tilkynnti Rasmus meö veikri
von um að Lars skildi samhengið.
En Lars klöraöi sér skilningsvana )
skallanum og Rastnus yfirgaf herbergið
án þess að virða hann frekara viölits og
gekk niður i borösalinn, til að gá hvort bú-
iö væri að leggja á morgunverðarborðið.
Svo var ekki og það var tömt og hljött þar
inni. Rasmus settist dapur á stöl við
svaladyrnar og beið þess að einhver
kæmi.
Á meðan eyddi hann timanum viö að at-
huga þrestina og hina fuglana i garðinum,
sem hoppuðu I grasinu og sátu i runnun-
um.
Loks heyrði hann dyr opnast og þegar
hann sneri sér við, sá hann, að það voru
þrjár af starfsstúlkunum, sem komu með
dúka og bollapör. Ein þeirra brosti vin-
gjarnlega tii hans.
— Það er naumast, að maðurinn er flnn.
Rasmus brosti feimnislega. — ööru
hverju veröur maður að lita vel út, ekki
satt?
Stúlkan kinkaði kolli og þær föru ailar
að athafna sig i salnum. Rasmus horfði á
þær. Engin þeirra hafði óskað honum til
hamingju. Kannski vissu þær heldur ekk-
ert. Tvær þeirra voru bara lausráðnar, en
þegar forstöðukonan kæmi, fengju þær og
allt hitt starfsfóikið að vita, að i dag var
sjötugasti afmælisdagurinn hans.
Vistmennirnir komu einn og einn inn i
salinn og settust við morgunverðarboröið.
Auövitað tóku þcir eftir hvitu skyrtunni og
bindinu hans Rasmusar, en kinkuðu að-
eins kolli til hans eins og alla hina morgn-
ana, rétt eins og hann gengi i sparifötun-
um á hverjum degi.
Brátt var setiö við öil borðin og for-
stöðukonan kom inn og bauð góðan daginn
eins og hún var vön. Hún ieit lltið eitt
undrandi á Rasmus, en gerði enga at-
hugasemd.
Nú, jæja, það gat svo sem verið að eng-
inn af vistmönnunum vissi hvaða dagur
var og forstöðukonan gat lika hafa gleymt
að merkja við á dagataiinu sinu. Þvi
meiri yrði undrun þeirra, þegar vinnufé-
lagar hans kæmu til að óska honum til
hamingju, eða ef eitthvert barnanna birt-
ist seinna um daginn. Auðvitað yröi for-
stöðukonan ieið yfir að hafa gleymt degin-
um, en hann skyldi fyrirgefa henni það.
Venjulega sat hann við sama borð og
Lars, Maria og heyrnardaufur, gamall
vistmaöur, en nú var stóll Marlu auöur.
— Manstu ekki hvað hún sagði I gær?
sagði Lars hissa. — Hún sagöist ætla að
heimsækja bróðurdóttur slna og er áreiö-
anlega farin til hennar.
Rasmus kinkaði koili. Já, hann var bú-
inn að gleyma þvi eða kannski hafði hon-
um bara fundizt hún segja, að hún ætlaði
að heimsækja hana einhvern daginn.
Eftir morgunverðinn fóru margir vist-
manna út i garöinn og settust I sólina.
Rasmus fann sér lika sæti og þar sat hann
meöan klukkustundirnar liöu og starði
stöðugt á garðshliðið. Alltl kring um hann
var veriö að tala, lesa og prjóna og ein-
staka fékk sér blund. Enginn skipti sér af
Rasmusi, sem sat þráðbeinn I baki og
beið. Nokkrum sinnum um morguninn
kom Lars og þeir skiptust á nokkrum orð-
um, en Rasmus hlustaði ekkert sérstak-
lega á hann og svaraði með eins atkvæðis
oröum.
Rétt fyrir hádegið gekk hann einn hring
um garðinn, aðallega til að hreyfa fæt-
urna svolltið og gera eitthvað annað en
bara sitja og blða. Hann skrapp lika rétt
út fyrir hliðið til aö horfa til beggja hliða,
en eins og alltaf var gatan auð á þessum
tima.
örlltiö bætti það úr skák, að Marla var
komin aftur, þegar setzt var að hádegis-
verði. Hún var þrifleg, lifsglöö kona og
hafði fallegt, grátt hár. Hún leit upp, þeg-
ar hann kom aö borðinu, og horfði á fötin
hans viðurkenningaraugum.
— Mikið ertu finn I dag, Rasmus, sagði
hún brosandi.
Hann dró fram stólinn og settist varlega
Hann vissi ekki alveg, hvað hann átti að
segja, þvl hann kærði sig ekki um að segja
frá, hvers vegna hann var svona finn. Það
væri óviðeigandi. Kannski yrðu allir leiðir
yfir að hafa ekki munaö eftir afmælinu
hans. Nei, það væri ómögulegt.
Lars varð á undan honum: — Rasmus
er áreiðanlega bara að reyna að ganga i
augun á þér, sagöi hann við Mariu og hlé
striðnislega.
— Ja, hérna. Maria brosti ánægjulega.
— Hvernig dettur þér það i hug?
— Maður verður aö geta upp á ein-
hverju, lýsti Lars yfir.
— Lars er svo góöur aö geta, sagöi
Rasmus með hægð. Þetta var fariö að
fara i taugarnar á honum.
Maria laut að honum og klappaöi hon-
um vingjarnlega á handarbakið. — Það er
falieg hugsun, sagði hún bllðlega. — Ég
fer líka stundum I nýja kjóla, bara tii að
þú takir eftir mér.
Rasmus starði dolfaliinn á hana og af
eintómri feimni ákvað han^að bezt væri,
að ekki yrði sagt meira um þessa hluti, að
minnsta kosti ekki á meðan Lars heyrði
til.
Alveg fram að sjónvarpstlma vonaði
Rasmus, að einhver kæmi að heimsækja
hann. Gömlu vinnufélagarnir gátu varla
hafa gleymt honum. Kannski kæmu þeir
ekki fyrr en eftir kvöldmat. Og börnin
gætu ef til vill ekki farið aila þessa leið á
virkum degi. Þaö var undarleg tilfinning
að eiga stórafmæli og fá enga heimsókn.
Bréf og kort gætu verið á leiðinni. Nú svo
var llka til fólk, sem taldi sjötugsafmæli
ekkert merkilegt.
Hann Iangaði ekkcrt sérlega til að horfa
á sjónvarpið um kvöldið, en settist á þann
stólinn, sem var lengst frá tækinu, þannig
að hann sá út I garðinn og hluta af gang-
stéttinni fyrir utan.
Þegar kaffið var boriö fram, kom Maria
og settist hjá honum. — Þú ert eitthvað
svo fjarrænn I dag, sagði hún.
— Er ég það? Kannski eru þaö fötin,
þau eru lika oröin gömul.
— Nei, sagði hún brosandi. — Þaö er
ekkert að fötunum. Þau yngja þig meira
að segja upp. Þú ættir að vera svolitiö
oftar i þeim, finnst mér.
Það hafði honum ekki dottið I hug og
hann horfði spyrjandi á hana. — En þá
sliti ég þeim strax og hvað ætti ég þá að
nota við hátiöleg tækifæri?
— Ætli þú hafir ekki efni á að kaupa þér
ný föt. Þú hefur bara ekki kært þig um þaö
hingað til. Það er ekki nóg að hafa efni á
þvi, maður þarf að hafa einhvern tii ab
punta sig fyrir.
— Já, já, auðvitað. Hann kinkaði kolli,
dálitið léttari i skapi. — Meintirðu það
sem þú sagðir viö matarborðið? Aö þú
færir stundum i nýjan kjól fyrir mig?
— Auðvitað meinti ég það, sagöi hún og
hló aftur. — Og þegar ég sá þig I spari-
fötunum, hélt ég að þú hefðir skilið það.
— Já, konur taka meira eftir hlutunum
en karlmenn sagði hann suglaður af
þessu. Svo drukku þau kaffið og fengu sér
kvöidgöngu i garðinum, áöur en þau
skildu til að fara að hátta.
Herbergiö var tómt, þegar hann opnaði
dyrnar, en Lars var lika vanur að fara
seinna að hátta. Rasmus kveikti ekki, en
opnaði gluggann. Hann heyrði næturgala
syngja i tré I grenndinni og einhvers-
staðar frá barst ómur af tónlist, liklega úr
útvarpstæki, sem stóð viö glugga. Þessi
hljóð trufluðu ekki hugsanir hans, honum
fannst meira að segja þægilegt að heyra
þau.
t stað þess að hátta sig og fara i rúmið,
settist hann á stól vtö gluggann og horfði
út i hálfdimmt herbergið. Svo þannig varð
dagurinn þá. Nákvæmlega eins og allir
Framhald á bls. 38
15