Heimilistíminn - 14.11.1974, Side 37

an, áður en hann setti það í töskuna. Svo leit hann
spyrjandi í kring um sig.Skyldi hún þurfa eitthvað
fleira? Honum fannst hann allt í einu ákafiega fá-
f róður. Janet hef ði vitað upp á hár, hvað hann hefði
vanhagað um við sömu aðstæður, en hann var eins
og sauður.
Hann greip töskuna og gekk að dyrunum inn í sitt
herbergi. Hann opnaði og mundi þá, að hún hafði
sagt að þær hefðu aldrei verið læstar. Hún treysti
honum. Treysti því að hann stæði við sinn hluta af
samkomulaginu, sem þau höfðu gert og ólæstar
dyrnar báru þess greinilegan vott, hversu vel hún
treysti honum. Hann blótaði lágt og skellti hurðinni,
en gekk svo út að bílnum, feginn að sá Ray hvergi
bregða fyrir.
Nú stóð hann frammi fyrir henni, í þetta sinn á
annarra manna heimili. En Janet var sú sama, ró-
leg og i jafnvægi, þrátt fyrir atburði dagsins. Hún
fullvissaði hann um, að frú Stack yrði fljótt frísk
aftur og að hún svæfi.
— Mér datt í hug að skreppa yfir, sagði hann
vandræðalega — svona til að athuga hvernig hún
hefði það.
— Henni finnst áreiðanlega gaman að sjá þig.
Janet gekk á undan honum inn i dagstofuna, þar
sem John Stack var að stinga vasaklútnum í vasann
aftur. Hann vissi ekki hvað hann hafði snýtt sér oft
þennan daginn. — Er þér ekki sama, þó ég verði hér
nokkra daga, Neil? spurði Janet lágt.
— Auðvitað. Hvers vegna ætti ég að hafa á móti
því? Hann hafði ekkert annað að segja. Ef hestur
hefði kastað Janet af sér, hefði frú Stack orðið
fyrsta manneskjan til að bjóða aðstoð sína og
manni hennar fundizt það sjálfsagt. — Já, það er
rétt. Ég tók með mér eitthvað af dóti í tösku handa
þér. Vona, að ég haf i f undið það sem þig vantar, en
ég vissi ekki, hvar ég átti að leita.
Hann forðaðist að líta framan í hana og hún sá
hann f yrir sér leitandi í skápum hennar og skúf f um
og brosti, þegar hún skildi við hann hjá frú Stack.
Hún f ór með töskuna inn í herbergið, sem hún haf ði
fengið til afnota, opnaði hana og athugaði innihald-
ið. Nú gat hún ekki annað en brosað aftur. Ekkert
af þessu átti saman. Þarna var bleikur undirkjóll
og annar blár, þrennar nærbuxur, þrennar nátt-
ermar, einar prjónaðar, sem hún hafði komið með
frá Englandi, en aldrei notað. Sex pör af nælon-
sokkum, engir skór. Bezti náttkjóllinn og náttbuxur
en enginn jakki. Hvorki biússa né pils en hins vegar
einn af beztu kjólunum, sem hún hafði keypt i bæn-
um nýlega.
— Ó Neil! hvíslaði hún bliðlega og vissi ekki hvort
hún átti að hlægja eða gráta yfir árangrinum af
viðleitni hans.
En engin svipbrigði var að sjá á andliti hennar,
þegar hún kom aftur inn í dagstofuna og heyrði
Johan Stack hrósa henni með mörgum orðum.
— Ég var einmitt að segja Neil, hvað hann er
heppinn! sagði hann og Janet roðnaði lítið eitt, þeg-
ar Neil leitá hana. — Þaðeruekki margir, sem eiga
svona duglega og einstaka konu, ég vona bara að þú
gerir þér grein fyrir því sjálfur, drengurinn minn.
Hann veifaði vísifingrinum að Neil. — Það er að
koma annar bíll, sagði hann svo. — Ég vona, að
læknirinn...
— Nei, sagði Janet hraðmælt.— Nú er það Luke.
— Til hvers f jandans er hann að koma hingað?
sagði Neil vð sjálfan sig meðan hann horfði á
frænda sinn koma inn úr dyrunum. Luke gekk beint
að John Stack og rétti fram höndina.
— Mér þykir leitt, það sem gerðist, sagði hann
blátt áfram. — Vonandi er kona þín ekki alvarlega
slösuð.
— Brotinn handleggur, Luke, svaraði John dap-
urlega. — og svo fékk hún lost, svo læknirinn varð
að gef a henni pillur. Þakka þér f yrir að koma...
— Ég hefði verið kominn fyrir löngu, ef talstöðin
hefði ekki bilað. Venjulega vita allir um leið, þegar
eitthvað svona gerist, en í þetta sinn sveik sam-
bandið.— Halló, Ijúfan. Hann sneri sér brosandi að
Janet og rétti fram báðar hendurnar og greip um
hennar. — Ég hefði mátt vita, að þú værir hér.
— Hvers vegna? spurði Neil og Luke lyfti brún-
um.
— Er hún ekki líklegasta manneskjan til að senda
eftir, þegar eitthvað er að? Hún lærði hjálp í viðlög-
um og slíkt kemur að gagni, hún fer aldrei út af
sporinu og ég er viss um að hún hef ur ótrúlega góð
áhrif á sjúklinga.
— Já, það hef ur hún, sagði John. — Arabella vildi
ekki að neinn annar kæmi nálægt sér. Hún vildi bara
Janet... ekki satt, vinan? Heldurðu að gestirnir vilji
ekki te?
— Auðvitað. Janet stóð upp og brosti til hans. Það
var eins og hún tilheyrði f jölskyldunni og hún brosti
ánægð þegar hún gekk fram í eldhúsið.
Luke leit oft forvitnilega til Neils, sem sat í stól
meðóræðan svip á andlitinu. Það var heppilegt, að
John talaði stöðugt, þá tók hann ekki eftir þögn
Neils. Luke hafði heyrt sögusagnir í bænum um að
eitthvað hefði gengið á á Burnettia. Jim dvaldist í
bænum þessa dagana og hann hafði ekkert gott að
segja um fyrrverandi húsbónda sinn. Ef það væri
satt, að Jim hef ði sagt upp, væri það svo sem ekkert
tap fyrir Neil og það eitt gat ekki verið ástæðan
fyrir þessu þunga skapi.
Það var Luke sem stóð upp og hjálpaði Janet,
þegar hún kom inn með tebakkann og hann kinkaði
kolli í viðurkenningarskyni. Þó hún væri í ókunnu
húsi, hafði hún fundið fallegan dúk og gengið frá
öllu, eins og hún var vön. Þó að hún f ullvissaði John
um að kona hans væri sofandi ennþá, varð hann að
líta inn til hennar. Það var ekki sagt eitt einasta orð
ídagstofunni á meðan hann var inni. Þau sátu bara
og drukku teið þegjandi. Luke leit til skiptis á Janet
og Neil og komst að þeirri niðurstöðu að Neil væri
öllu fremur feiminn en i vondu skapi. Og það var
eins og Janet væri einum um of kæruleysisleg.
Skyldu þau hafa rifizt?
John kom aftur og settist niður með þungu and-
varpi.
— Hvað ætlarðu að vera hérna lengi, Janet?
spurði Luke og það brá f yrir glampa í augum hans.
— Svo lengi sem f rú Stack vill hafa mig og þarf n-
ast mín, svaraði Janet.
Þau höfðu áreiðanlega rif izt, hugsaði hann. Janet
Framhald