Heimilistíminn - 25.09.1975, Blaðsíða 37

sakandi. — Dorothy er eiginkona þín og hún hef ur
þér tvö indæl börn. Ég viðurkenni að hún
vartaði af því að þú útvegaðir ekki næga peninga
9 að hún ýtti þér til að af la meira af þeim — ein-
yern veginn. En ég veit að hún iðrast þess af öllu
t>|arta. Þegar starfi þínu er lokið, verðið þið að
f3ra til Rússlands. Þar verðið þið hamingjusöm
arhan, ég er sannfærð um það.
Það stoðar ekki að þú segir það. Við Dorothy
9etum aldrei orðið hamingjusöm. Ég fann það,
er+9ur við hittumst attur ' Shanghai. Blanche, það
hú sem ég elska. Það hefur tekið mig langan
ma, að komast að raun um það en nú er ég viss....
u elskaðir mig, já ég held, að þú haf ir alltaf elskað
■9 og hann gerir það enn, þó ég sé kvæntur systur
P|n,ni- Hann greip skyndilega utan um hana og
an+St‘ vörum sinum eð hennar.— Fjandinn hafi það
ai|tsaman, hvíslaði hann með munn sinn við henn-
ðr.
Hún reyndi að slíta sig lausa, en hann var sterkur
°g henni skildist, að það var vonlaust. Hann reyndi
aú lyfta henni, en hún gerði sig þunga og stífa. Þá
reyndi hann að draga hana að legubekknum, sem
sfóð við vegginn.
~~ Slepptu mér, sagði hún og sparkaði eins og hún
9at- Annar þungi skórinn hennar hitti hann í öklann.
Hann sleppti henni af einskærri undrun, og hún
Hytti sér frá honum, en ekki þó fyrr en Petrov, sem
korn inn í þessu, haf ði séð hana í f angi John.
þeð varð vandræðaleg þögn i litla herberginu.
J°hn andaði þunglega og Blanche stóð með sótrautt
andlit. Petrov gekk inn og lagði frá sér einhvern
hakka á borðið.
" Marsden, það er bezt að þú farir og sjáir um að
tPennirnir hafi það sem þá vantar í kvöldmatinn,
Sa9ði hann.
Já... já, það er bezt, svaraði John og hvarf á
svipstundu, án þess að líta á Blanche. Hún var viss
Um að hann var þakklátur að sleppa. Var þetta
raunverulega maðurinn, sem hún hafði einu sinni
9rátið svo mörgum beizkum tárum yf ir? Maðurinn,
Som hún hafði verið viss um að elska alla sína æf i?
Hafði hann breytzt svona mikið við að kvænast
porothy eða var það bara það, að hún sá hann ekki
len9ur gegn um bleik gleraugu ástarinnar?
Rödd Petrovs vakti hana af hugsunum sínum: —
l.9 Verð að biðja þig að minnast þess, að mágur
pmn hefur mikilvægu verkefni að gegna og þolir
en9an taugaæsing. Röddin var ísköld og þegar hún
eit á hann, voru bláu augun hörð. Hann horfði á
ar>a eins og hann hataði hana. En hvers vegna?
vað haf ði hún gert? Það var ekki henni að kenna,
John hatði hagað sér svona qaqnvart henni. En
nvernig átti hún að sannfæra Petrov um það?
~~ Rú mátt ekki taka mark á því sem John segir eða
9er|r, stamaði hún. — Hann er á mörkum tauga-
aJalls og gerir sér varla lengur grein f yrir gerðum
sinum.
jú. Hann gerir það. Hins vegar eg ég ekki viss
um að þú gerir það. Burtséð f rá þeirri staðreynd, að
hann er maður systur þinnar og hef ur engan rétt til
. reyna við þig, þá virðistu hafa gleymt því að þú
s|flf ert bundin....
___ Rví hef ég alls ekki gleymt!
Ekki það? Hélztu kannske, að ég væri eitthvert
fífl, sem stæði án þess að mótmæla og horfði á
annan manga til við konuna mína?....
— Nick, viltu vera svo góður að hlusta á mig....
— Ég hef hlustað nóg á þig. Þú ert snillingur í að
koma með afsakanir, en það gagnar þér ekkert í
þetta sinn. Þú þarft ekki að hafa fyrir þvi að að
segja mér hugljúfu söguna, sem þú hefur búið till
handa mér. Ég get ekki efast um það að sem ég sé
með eigin augum. En eitt skaltu vita. ..Hann kom
alveg að henni og greip um axlir henni. — Þessi
hjónavígsla sem við gengum í gegn um, var ef fil
vill bara formsatriði, en svo lengi sem við erum í
þessu landi, berðu nafn mitt og ég vil að þú munir
það, að ég kæri mig ekki um að aðrir menn séu að
fara á f jörurnar við þig... Hann þrýsti henni svo
f ast að sér, að hún gat varla náð andanum.
— Hvernig vogarðu... Blanche fokreiddist skyndi-
lega, hún lyfti hendinni og hefði rekið honum
kinnhest, ef hann hefði ekki gripið um handlegg
henni.
— Þetta var heimskulegt af þér, sagði hann milli
samanbitinna vara — Ég ráðlegg þér að reyna þetta
ekki aftur, þá legg ég þig á lær mér og flengi þig
hreinlega.
— Grimmdarseggur þú ert, hvæsti hún. — Slepptu
mér!
Henni til undrunar slepþfi hann. Hún fann tíl i úln
liðnum eftir tak hans og hún neri hann með hinni
höndinni, um leið og hún hörfaði upp að veggnum
fyrir aftan.
— Ég slæ þig ekki, ef þú hagar þér sómasamlega,
sagði hann og horfði á hana, óræðum svip. —
Kannske hefði ég átt að gera þér það skiljanlegt
fyrr, að ég ætlast til að þú hagir þér eins og eigin-
konu minni ber að gera, þrátt fyrir að hjónabadið er
aðeins til málamynda.
— Er það yf irleittgilt? spurði hún kuldalega.
— Ef þú reynir einhverja pretti, muntu komast að
raun um aðsvoer, sagði hann. — En nú ætlast ég til
að þú skiljir, aðég líð þér enga vitleysu með þennan
Marsden. Við höfum alvarlegri málum að sinna en
svo að við getum tekið nokkra áhættu. Ég vil ekki að
hann verði fyrir truflun í starfi.
— Ég skal að minnsta kosti ekki trufla hann, sagði
Blanche kuldalega. — Þú hlýtur að hfa slæmt álit á
mér, ef þú heldur, að ég leyfi eiginmanni systur
minnar að fara á fjörurnar við mig.
— En þú elskar hann þó!
— Nei, það geri ég ekki og hef aldrei gert. Þú sagðir
mér það sjálfur, eftir.... eftir að við vorum gefin
saman. Rödd hennar tók allt í einu að skjálfa, en
hún hélt áf ram: —Þú þarf t ekkert að óttasb ég_skat
gera mitt bezta til að halda mér Jj&rr'rtohn. Hann
meinti ekki það sem hann sagði áðan og ég er viss
um að hann sér þegar ef tir þvi. Ástæðan er bara sú,
að hann er ein taugahrúga og þarfnast huggunar
konu. Ef þú hefðir lofað Dorothy að koma hingað,
hefði þetta ekki gerzt.
— Ein kona er nóg, sagði Petrov. — Já, ein kona er
sannast að segja einni of margt. Allt í lagi, ég skal
trúa þér, en gleymdu ekki því sem ég lofaði þér, ef
ég sé, að þú ert aðgera þig til við hann aftur.
— Heldurðu, að John leyfði að þú legðir hendur á
mig?. spurði hún stuttlega. Framhald
37