Heimilistíminn - 03.06.1976, Síða 14

Þessi mynd
olli uppþoti
Gætu glæpamennirnir verið svo heimskir að láta
taka myndir af sér með þýfið og senda þær
til framköllunar á venjulegan hátt? Lögreglumenn áttu úr
vöndu að ráða, en létu loks til skarar skríða. - - -
Verkinu var lokiö. Eitt hundraö þúsund
þýzk mörk lágu i tösku á borðinu. Toni
Gallus, 19 ára, greip 100 marka seðil,
stakk honum inn I kertalogann og kveikti
sér i sígarettu. Vinur hans, Gerd Mross,
sem alltaf hafði þurft aö spara, lét sér
nægja 10 marka seðil. Siðan litu þeir hvor
á annan og skellihlógu.
— Veiztu hvaö, Toni? sagði Gerd. — Við
verðum að eignast myndir af þessu. Þetta
nægir ekki. Hugsaðu þér áhrifin, maöur,
dreifum seðlunum út um gólfið, svo við
getum almennilega sýnt, hvað við erum
rikir. Það verður einhver fyrir áfalli!
Já, það varð einhver fyrir áfalli. Fyrst
starfsfólkið i ljósmyndafyrirtækinu, sem
framkallaði myndirnar. Það hringdi til
lögreglunnar og sagöist hafa myndir, sem
bentu til bankaráns. Svo varð lögreglan
fyrir áfalli. Hvernig höfðu þessir piltar
getað rænt öllum þessum peningum, án
þess aö nokkuð hefði fregnazt af þvl?
Lauslegt yfirlit yfir hrúguna á myndinni
bentitil aðum 100.000 mörk væriaö ræða.
Hvernig gátu ræningjarnir verið svo
heimskir að taka myndir af sjálfum sér
með þýfið, láta framkalla þær úti i bæ og
skilja þar eftir nafn og heimilisfang?
Lögreglumennirnir klóruðu sér I höfð-
inu og ákváðu að halda vörð um Gerd, þvi
filman vará hans nafni. Það varð að kom-
ast að þvi hvort piiturinn hafði framiö
rániö einn, eða átti sér vitorösmenn.
Gerd var eltur allan sólarhringinn og
haft var eftirlit meö ibúð móður hans. —
Pilturinn gekk ekki eitt skref án þess aö
viö vissum það, sagði lögregluforinginn I
Köln siðar. — En hann hagaði sér dálitið
undarlega — það er aö segja eðlilega — en
slflct er undarlegt i okkar augum. Hann
fór til vinnu sinnar á hverjum morgni
klukkan hálf sjö. Var það til aö vekja ekki
grun? Klukkan hálf fimm fór hann heim.
Allt, sem hann keypti greiddi hann með
litlum seölum og hann keypti ekki annaö
14
en það sem hann hefði að öllu jöfnu haft
ráð á. Við töldum, að hann væri að láta
ránsfenginn ,,kólna” svolitið.
En hvaðan voru peningarnir? Spurzt
hafði Verið fyrir um allt land, en án
árangurs? Gerd var ekki á skrá hjá lög-
reglunni og hvernig sem leitað var, tókst
ekki að finna neina félaga hans þar
heldur. En allt varð þó einu sinni fyrst....
Þaö kom tilkynning frá Frankfurt.
Tveir menn höföu rænt þar banka og kom-
izt á brott meö 60.000 mörk. Myndirnar
sem piltarnir höfðu sjálfir tekið, voru
sendar til Frankfurt, til að vita, hvort
nokkur ibankanum þekkti þá aftur. Fleiri
menn voru settir til að gæta Gerds. Menn
voru vissir um aö lausn málsins væri I
nánd.
Ný tilkynning kom frá Frankfurt.
Bankastarfsmaöur taldi að hann þekkti
Gerd aftur sem annan ræningjann. Þá lét
lögreglan til skarar skriöa. Gerd var
handtekinn á vinnustað og f æröur til yfir-
heyrslu.
• — Ég botnaöi ekki neitt Ineinu, sagði
Gerd. — Ég vissi, að ég haföi einhvern
tima lagtbilá rangt stæði.en aðtveir lög-
reglumenn kæmu þess vegna, skildi ég
ekki. Þeir vilduekki segja mér fyrir hvað
ég var handtekinn. Þeir sögðu, að ég ætti
að tala. Um hvað? spurði ég. Ég hafði
engan slegið, engan drepið og ekki rænt
banka....
— Sjáum til, sagði annar lögreglu-
þjónninn og fleygði myndum á borðiö
framan við Gerd. — Hvað er þetta þá?
Þá rann ljós upp fyrir Gerd. Myndirn-
ar! Og allir þessir peningar! Það var þá
þess vegna, sem hann haföi ekki fengið
myndirnar úr framköllun. Hann gat ekki
annað en hlegið.
Lögreglumennirnir störðu á hann. —
Hver er hinn?
Gerd hafði enga ástæöu til að halda
nafni og heimilisfangi Tonis leyndu, svo
ekki leið á löngu, unz hann var lika færður
á stöðina.
Þó ekki væri auðvelt að sannfæra lög-
regluna um hið rétta i málinu, tókst það
að lokum.
Toni og Gerd höföu ekki rænt neinn
banka. Gerdhafði hins vegar — i óleyfi að
vlsu — notaö ljósritunarvél á vinnustað
sinum ogtekið ljósrit af einum 100 marka
seðli og nokkrum 10 marka seðlum mörg-
um sinnum.Enaðeinsaf annarrihliðinni,
hann þurfti ekki að nota báðar. Hann
ætlaði aðeins að nota peningana sem
veggfóður á hálfan vegg f herbergi si'nu,
og myndirnar hafði hann tekið til að striða
vinum slnum.
Það var ekki fyrr en lögreglan haföi
fundið seðlana I töskunni heima hjá Gerd
og séð með eigin augum, að enginn gæti
ruglazt á svona seðlum og venjulegum
bankaseðlum, aö þaö rann upp fyrir rétt-
vlsinni, að ef til vill hefði verið farið
heldur geyst i málið. Með kurteislegum
afsökunarbeiðnum var félögunum sleppt
lausum. Myndirnar fengu þeir aö taka
með sér og fyrirtækiö vildi ekki heyra
minnzt á laun fyrir að framkalla þær.
Vinnuveitandi Gerds sagði heldur ekk-
ert, þótt hann hefði getaö skammað strák
duglega fyrir mikla notkun dýrrar véiar.
Eina manneskjan, sem sagði eitthvað,
var móðir Tonis og hún sagöi: — Sagði ég
ekki?
— Mæður hafa alltaf rétt fýrir sér,
andvarpaði Toni. — Þegar ég sýndi henni
seblana mina og sagði hvað ég ætlaði að
gera viö þá, aftók hún þaö.
— Engasvonavitleysu imlnum húsum,
sagði hún. — Ef þú veggfóðrar með þessu,
verður lögreglan komin á hælana á þér,
áður en þú veizt af. Það getur enginn leik-
ið sér með peninga án þess að lenda I
klandri...