Heimilistíminn - 03.06.1976, Síða 24

Dina var iikaflega grannvaxinn og jafn-
vel þegar hann var fullor&inn, var hann
aöeins 160 sm hhr og handleggir hans voru
aöeins 39 sm. Hann læröi aldrei aö tala né
lesa. Hann gat aöeins sagt tvö orö: Wah,
sem þyðir gott og pani, sem þyöir vatn.
Hann lfezt Ur berklum um þritugt.
Ariö 1920 komu bændur viö skógarhögg
skammt frh bænum Midnapore auga U
tvær litlar stblkur, sem komu skriöandi Ut
Ur helli Usamt tveimur fullorðnum Ulfum
og tveimur ylfingum. Bændurnir nhöu
stUlkunum og færöu þær til kaþölska
prestsins, fööur Jósefs Singh, sem skjrði
þær Amla og Kamla og tók þær aö sfer.
Amla vildi ekkert boröa og lfezt skömmu
siöar, en Kamla nóöi 18 til 20 Ura aldri.
HUn læröi heldur ekki aö taia.
Aöeins einn Ulfdrengur hefur oröiö
gamall. Þaö var Man Sing. Brezkur em-
bættismaöur, sem var á villisvinaveiðum
áriö 1905 i frumskóginum viö Mathura
fann þar tiu ára dreng skriöandi & fjórum
fótum. Hann náöi drengnum en-þrlr Ulfar
fiyöu inn i skóginn. Fingur draigsins og
tær voru kreppt inn á viö og á höndum
hans, hnj&m og iljum var þykk, hörö hUÖ.
1 fyrstu haföi embættisma&urinn dreng-
inn i hlekkjum og gaf honum hrátt kjöt aö
boröa. En brátt fór drengurinn að treysta
honum og þaö tókst aö kenna honum aö
segja nokkur orö. Einnig læröi hann aö
ganga uppréttur. Bretinn var svo stoltur
af þessu, aö hann reyndi aö láta drenginn
ganga i trUboösskóla. En hann var fljót-
lega rekinn fyrir aö bfta skölabræður
sina.
Þegar Bretinn yfirgaf Indland, lfet hann
Man Sing eftir enskum presti og þar
dvaldi hann til æviloka árið 1960. Alla ævi
elska&i hann sælgæti, blöörur og litskrUÖ-
ug föt. Þótt hann væri tæpasttalandi, söng
hann allra hæst i kirkjunni.
Til eru einnig dæmi um börn sem hafa
alizt upp meöal apa. 1 marz 1973 sneri 42
ára gömul bóndakona, Pemawaithe á
Ceylon sér til lögreglunnar meö nakinn,
tiu ára gamlan dreng. HUn kvaöst hafa
fundiö hann Uti i frumskóginum, þegar
hbn fór a& tina brenni. Hann hljóp þar um
á fjórum fótum ásamt öpum, sem hann
heyröi greinilega til og át ávexti. HUn vor-
kenndi honum og tók hann meö sfer heim.
En Pemawaithe tókst ekki aö tjönka viö
dreng, sem urra&i illilega aö öllum. Þess
vegna fór hbn meö hann til lögreglunnar,
sem kom honum á barnaheimili. Þar fór
Tissa, eins og drengurinn var nefndur,
fljótt fram. Eftir a&eins þrjá mánu&i gat
hann gengiö upprfettur og boröaö matinn
sinn meö höndunum af diski. Hann lét
umyr&alaust þvo sfer og klæöa sig og var
sibrosandi.
Forstööukona barnaheimilisins sag&i
viö blaöamenn: —Tissa hefur sennilega
24
veriö skilinn eftir Uti i skóginum af þvi
hann var vangefinn. Þá hafa aparnir tekiö
hann aö sfer. En feg held, aö ef hann nytur
ástböar og umhyggju, muni hann veröa
eölilegur. NU ætlum viö aö fara aö kenna
honum aö tala. En Tissa ffekk aldrei tæki-
færi til þess. 1 febrbar i fyrra var honum
rænt af heimilinu. Lögreglan telur, aö
ræningjarnir ætli aö græöa ffe á þvi aö
syna hann á markaöstorgum. Aumlegt lif
fyrir veslings Tissa....
Allt þetta sagði dr. Dev Sharma mfer á
BalrumpursjUkrahUsinu meöan Ulfdreng-
urinn Ramu og hundurinn störi lfeku sér
innilega í klefanum og skemmtu sér hiö
bezta.
Ramu er sá frægasti af öllum indversk-
um Ulfdrengjum. Hann fannst i janbar
1967 á járnbrautarstö&inni Lucknow. Far-
þegar töku eftir störu hrUgaldi, sem
hreyföist, opnuöu þaö og Ut skreiö nakinn
drengur á fjörum fótum. Lögreglan færöi
drenginn sem var um þaö bil 7 ára, til
BalrumpursjUkrahUssins.
Tveimur vikum siöar kom betlari og
kraföist borgunar fyrir drenginn. Hann
kva&st hafa fundið hann i skógarjaörin-
um og neyözt til aö reka frá honum störan
Ulf meö stafnum sinum. Hann sagöist
hafa ætla&aö taka drenginn meö sfer til aö
vekja meöaumkun fólks, þegar hann betl-
aði. En Ramu var svo villtur, aö hann urr-
a&i bara og hræddi fólk. Þess vegna skildi
maöurinn hann eftir á stööinni.
— Ég er ekki i neinum vafa um aö
Ramu hefur alizt upp meöal Ulfa i skögin-
um, segir læknirinn. — Hann hagaöi sér
alveg einsog Ulfur, þegar hann kom hing-
aö.
Þegar hjbkrunarkonurnar ætlu&u a&
baöa hann, urraöi hann af reiöi. I dags-
birtu sötti hann ailtaf Ut i dimm skot og
leið ekki vel fyrr en fór aö dimma, annars
lá hann bara einsog í leiöslu. Þaö var ekki
fyrr en okkur datt i hug aö hleypa hundin-
um inn til hans, aö athygli hans vaknaöi.
1 fyrsta sinn, sem feg skoðaöi Ramu,
fann feg talsvert af örum á likama hans,
eftir bit. Hann vildi ekki drekka mjólk Ur
glasi, en var fljótur aö lepja af diski. Hann
vildi heldur ekki soðinn eöa steiktan mat.
En þegar hann fann lykt af hráu kjöti,
skalf hann allur af eftirvæntingu. Hann
brytjaði það niður með tönnunum og
gleypti bitana heila.
— Eg leit á Ramu sem mesta verkefni
lifs mtas, hélt dr. Sharma áfram. — Ég
ákvaö aö gera hann aö manneskju aftur.
Ég ætlaöi a& kenna honum a& tala, svo
hann gæti meö eigin oröum sagt mfer sög-
unaum dvöl stoa i skóginum. Þess vegna
eyddi ég æ legri hluta dagsins i návist
hans, en annars var hann i umsjá aö-
stoöarlæknis og þriggja hjbkrunar-
kvenna, sem nudduöu hann og létu hann
gera æfingar til aö rétta Ur krepptum
höndunum og fótunum.
Viö kenndum Ramu aö boröa steikt kjöt
og siöar meir grænmeti. Aöferöin var
leiðmleg, en dugði: við sveltum hann
einfaldlega, þangað til hann neyddist til
aö boröa þaö. En hann vill ennþá hrátt.
Viö gáfum honum leikföng, en hann leit
ekki viö þeim. Fyrir utan hundinn er aö-
eins einn hlutur, sem hann hefur synt
áhuga og þaö er töm niðursuðudös. Hann
sefur alltaf meö hana i fanginu.
Tveir sálfræðingar reyndu að kenna
Ramu að tala, en þeir gáfustupp eftir ár-
iö. Ég reyndi sjálfur, en hann hefur aldrei
sagt orö. Hann urrar og yifrar enn eins og
Ulfur og þegar feg leik fyrir hann Ulfahljóö
af segulbandi, svarar hann þeim i sömu
mynt. Hann elskar dyragaröinn og þaö er
nær óhugnanlegt aö sjá hann standa við
UlfabUriö. Þar ræöir hann mikiö viö Ulf-
ana á máli, sem ég skil ekki.
En árin liöu, án þess aö Ramu tæki
nokkrum framförum, heldur dr. Sharma
áfram — og ég tók aö missa trbna á að
ætlunarverk mitt tækist Þetta stafar
sennilega af þvi, aö börn eru móttækileg-
ustfyrir áhrifum á aldrinum 2 til 7 ára, en
á þeim aldri var Ramu meöal Ulfa og sá
aldrei manneskju. Þess vegna gat hann
ekki tileinkaö sér mannlega hegöan og nU
er það of seint.
Okkur hefur heldur ekki tekizt aö lækna
likama hans. Vanskapaöar hendur hans
og fætur eru enn óhreyfanlegar og hæö og
þyngd er ekki eölileg miöaö viö aldur
hans. Á einu sviöi til viöbótar er hann enn
fremur Ulfur en maður: Þótt hann sfe l4
ára og þar meö á kynþroskaaldri, sfer
hann engan mun á körlum og konum, en
hins vegar gerir hann greinarmun á hundi
og tik. Lady, sem er vinur Ramus, er tfk
og hann kemur allt ööruvisi fram við
hana, en bróöur hennar, sem hefur komið
i heimsókn. Eftir fyrstu heimsöknina ffekk
Ramu flogaveikikast og siöan hefur þeim
farið fjölgandi.
Þegar Sharma yfirlæknir haföi lokiö
frásögn sinni af Ramu, sat feg um stund og
hugsa&i um einkennileg örlög þessa Ulfa-
drengs. SU spurning vaknaöi, hvort ekki
væri synd aö reyna aö breyta honum 1
manneskju. Slikt geröi hann greinilega
óhamingjusaman auk þess sem Utilokaö
er aö þaö takist. Hvers vegna má hann
ekki boröa hrátt kjöt, fyrst hann viil þaö
heldurogleika sferviöhunda? Já oghvers
vegna ekki aö sleppa honum aftur Ut i
skóginn, sem hann geti veriö með Ulfun-
um? Lofa honum aö vera hamingjusöm-
um?
En dr. Sharma hristi höfuðiö og
svaraöi: — Mfer þykir oröiö afar vænt um
drenginn og feg vildi framar öllu ööru aö
hann yröi aö manni. Hugsa sfer hvaö hann