Heimilistíminn - 01.09.1977, Qupperneq 24

Tóti svaraði ekki.
,,Ó, góði, bezti, — svaraðu mér strax,”
sagði Pogga í bænarrómi.... Þú liggur þó ekki
sofandi þarna i snjónum?”
Það heyrðist ekkert minnsta hljóð frá Tóta,
enda var hann einmitt sofandi, eins og Boggu
hafði dottið í hug. Hann heyrði að visu rödd
hennar langt, langt i burtu, eftir þvi sem hann
sagði seinna, en skildi ekki, hvers vegna hún
spurði, og hvers vegna hann mátti ekki fá að
sofa, þegar hann var svona syfjaður og honum
var svona hlýtt.
En Bogga var áreiðanlega ekki á þeirri skoð-
un, að þetta væri hentugur svefnsta
ur fyrir Tóta. Hún flýtti sér þvi til hans,
þreif ákveðið i hann og hristi hann til.
„Heyrirðu ekki til min, Tóti?” kallaði hún,
,,Þú mátt ekki liggja hér i þessum kulda og
sofa.”
Tóti opnaði augun og leit syfjulega til henn-
ar.
,,Ég fann elgskálfinn,” tautaði hann i svefn-
rofunum.
Þá kraup Bogga niður á skiðin við hliðina á
drengnum, en hún fw ekki af þeim. Henni var
ljóst, aðþað hlutu að vera einhverjar hættuleg-
ar greinaflækjur undir snjónum, þar sem þeir
voru Tóti og kálfurinn, og i þeim mundu þeir
vera fastir. Hún jós snjónum frá með höndun-
um, eftir þvi sem kraftar hennar leyfðu.
,,Tóti, Tóti! ” kallaði hún hvað eftir annað, —
,,nú máttu til með að vakna. Ég get áreiðan-
lega losað þig, og þá skulum við hlaupa strax af
stað. Vaknaðu nú tafarlaust!”
En Tóti gat enn ekki vaknað til fulls, og þá
hnippti Bogga rækilega i hann á ný. Töskuna
hafði hún lagt frá sér i snjóinn.
,,Og nú skal ég segja þér nokkuð,” kallaði
hún mjög ákveðin,... ,,Ég er með alls konar
góðgæti handa þer i töskunni minni og meðal
annars nýbakaðar kleinur”.
En Tóti var enn milli svefns og vöku og taut-
aði eitthvað i barm sinn. Annars hafði hann
ekki hingað til vantað áhugann, þegar minnzt
var á kleinur Boggu.
,,Og veiztu hvað ég sá á leiðinni hingað upp
eftir?” hélt Bogga áfram móð og másandi, þvi
að hún hamaðist svo mikið við moksturinn....
,,ég sá ref með rauðan blett i hnakkanum. Hef-
urðu nokkurntima heyra annað eins?”
,,Það hefur verið Mikki” svaraði Tóti, en var
þó enn ekki vaknaður til fulls.
„Nú hef ég næstum alveg losað þig, ” kallaði
'24
Bogga. „Geturðu ekki hreyft fótinn núna?
Vaknaðu nú, Tóti, — vaknaðu!”
,,Eg vil fá að sofa,” sagði Tóti og ýtti fingr-
unum lengra inn i hlýjan feld dýrsins.
Bogga þurrkaði svitann af enninu og braut
heil ann um, hvað hún ætti að reyna að segja til
þess að vekja drenginn.
,,Nei, nú skal ég segja þér fréttirnar,” kall-
aðu hún enn einu sinni. ,,Ég hef fengið leyfi til
að taka að mér litlu telpuna, — niðursetning-
inn, þú manst. Mér þótti mjög vænt um að fá
leyfi til þess, þvi að þetta er svo ánægjuleg
telpa.”
En þessi fregn gat ekki heldur vakið Tóta til
fulls. Þá varð Boggu Ijóst, að nú varð hún að
beita ákveðnari aðgerðum
Hún þreif i báðar axlir hans, hristi hann
raekilega til og kallaði.
,,Nú eru reglulega vondur strákur að vilja
ekki vakna.... Langar þig kannski til, að
mammaþin verði óhamingjusöm þin vegna og
fari að gráta?”
Þetta var ráð, sem dugði. Nú færðist loksins
lif i Tóta. Hann lyfti upp höfðinu og leit til
Boggu.
Hvers vegna ætti mamma að fara að gráta
min vegna?” spurði hann
„Skiluröu ekki, vinur minn, aö þu verður hér
úti, ef þú liggur hér áfram og sefur. Við verð-
um að komast heim, eins fljótt og við getum”.
Tóti leit hálfringlaður i kringum sig.
Hann hafði verið einhversstaðar langt, langt
i burðu— i landi draumanna — og mundi óljóst
ýmislegt af þvi, sem hann hafði dreymt. Og
liann vissi alls ekki gjörla, hvort það, sem
Bogga hafði sagt um Mikkolinu og tökubarnið,
niðursetninginn var draumur eða reunveru-
leiki. En hann gat ekki hugsað til þess, að
mamma færi að gráta hans vegna.
Hann þrýsti handleggjunum á bak elgsins og
reis upp til hálfs.
,,Ég gerði mér ekki grein fyrir, að ég hefði
sofnað,” sagði hann.
,,Nei, þú hafðir vist áreiðanlega enga hug-
myndum það, ” sagði Bogga með höfuðið langt
niðri í skaflinum. Hún var nú að þvi komin að
losa fót Iians. ,,Er þé ekki orðiö kalt, Tóti?”
„Jú, mér er aíar kalt,” svaraði drengurinn.
llann haföi ekki fundið til þess meðan hánn
svaf, en nú leyndi það sér ekki. Hann var allur
orðinn stirður af kulda og gat varla talað.
„Nu er fóturinn þinn loksins laus,” stundi
Bogga og reis upp á hnén. „Þú getur vel hreyft
hann, Tóti, — eða er það ekki?”