Heimilistíminn - 01.09.1977, Qupperneq 33

— Skiptir það máli, Pearl? spurði Mary enn hálf-
hrædd. Systir hennar var svo undarleg á svipinn.
— Nei, auðvitað ekki, svaraði Pearl hálfkæfðri
röddu. — Ég...ég ætla að hringja til Davids eins og
þú stakkst upp á. Ég er þrátt fyrir allt trúlof uð hon-
um. Svo tók hún til aftur að hlæja — og þó ekki
hlæja.
— Pearl, Pearl! Mary hristi hana. — Hvað er að?
Viltu ekki segja mér það?
— Það er ekkert....ekkert, sagði Pearl og tók á
öllu sínu til að verða eðlileg aftur fnnast mér þetta
bara fyndið. Báðar systurnar trúlofaðar keppinaut-
unum. Ennþá fyndnara vegna þess að þú ert einka-
ritari Davids. Þess vegna hló ég. En það voru tár i
augum hennar og hún beit á vörina svo minnstu
munaði að blæddi.
Pearl settistá rúmstokkinn og greip báðum hönd-
um um síðuna. I kinnum hennar voru rauðir dílar.
Hún leit uppog sagði: — Hef urðu nokkuð á móti þvi
að fara núna. Ég þarf að klæða mig.
— Ég þarf hvort sem er að fara aftur til Leigh-
tonsfield, sagði Mary.
— Þá kem ég kannski með þér. Ég ætla á f undinn
hjá Judson, þrátt fyrir allt. Röddin var rám og ögr-
andi.
Það varð ný þögn, og síðan sagði Mary: — Ég
ætla líka á fundinn hjá Judson. Ef þú vilt, skal ég
bíða eftir þér niðri.
— Já, hvers vegna ekki? svaraði Pearl.
Ferðin til Leightonsf ield var langt f rá því að vera
skemmtileg. Pearl sat úti í horni á bilnum og þagði.
Svipur hennar var einkennilega frosinn og hanzka-
klæddar hendurnar kreistu veskið. Mary leið illa
Um tíma haf ði þeim Pearl komið svo vel saman, en
nú virtist hafa myndazt múr milli þeirra. Mary
hafði á tilfinningunni að Pearl hataði hana.
Salurinn var þéttsetinn. Mary hafði ekki farið á
fund hjá Judson áður og ekki heyrt hann halda
ræðu.
Brátt kom hann upp á pallinn. Hann leit niður
þangað sem stúlkurnar tvær sátu. Mary brosti til
hans, en tók eftir, að hann horfði ekki á hana. Hann
horfði á Pearl og hún á hann. Þau brostu ekki.
Andartak brá fyrir sama frosna svipnum á andliti
hansog hafði veriðá Pearl. I svip fann hún eitthvað
milli þeirra, eitthvað svo sterkt, að óttatilf inningin,
sem hún hafði fundið til áður, kom aftur.
Þar sem hún var vön hógværum og málefnaleg-
um ræðum Davids, fannst Mary Judson allt of há-
stemmdur. Athygli hennar tók að dreifast. Hún leit
aftur á Pearl, sem sat þráðbein og spennt og dró
andan óvenju hratt. Það var einkennileg glóð i
dökkbláum augunum. Mary leið skyndilega illa.
Hún var hrædd um hamingju Davids, sem skipti
hana svo miklu máli. Hver yrði endirinn á þessu
öllu?
Mary hefðÞjafnan viljað fara leiðar sinnar, þeg-
ar fundinum lauk og áður en Judson stigi niður af
pallinum. En Pearl hafði greinilega ekki hugsað sér
að fara. Mary hvíslaði í eyra henni:
— Heldurðu, að það sé ekki bezt að við komum
okkur út? En hún virtist ekki heyra. Jafnvel, þegar
Mary greip í handlegg hennar tók hún ekki eftir þvi.
Þær sátu enn, þegar Judson steig niður af pallin-
um.
— Halló, Mary. Hann greip f yrst um hönd hennar
og þó vissi Mary, að hann var ekki að hugsa um
hana, heldur Pearl. — Gaman að þið skylduð koma.
— Haltu áfram, sagði Pearl í hörkulegum tón. —
Kysstu hana. Vertu ekki að taka tillit til mín, Jud-
son. Kysstu hana!
— Auðvitað kyssi ég hana, svaraði hann glettnis-
lega. Hann dró Mary að sér andartak og snerti varir
hennar með sinum.
— Ef ég væri trúlof uð þér, mundi ég ekki láta mér
nægja svona kossa, sagði Pearl.
— En þú ert það nú bara ekki, benti Judson rólega
á. — Ég gæti líka trúað að þið Mary hefðuð gjörólík-
ar hugmyndir um þá hluti.
— Svo þú heldur það? Rödd Pearl var ennþá hörð
og ónotaleg. — Mig grunaði það líka. Þú hélzt að
með því aðtrúlofast Mary værirðu laus við mig, er
það ekki, Judson? Slyppir f rá öllu við mig, sem þér
mislikar. Ég veit hvers vegna þú trúlofaðist Mary.
Þú hélzt að hún væri öryggi þitt. Þú hélzt, að þú yrð-
ir öruggur fyrir mér, um leið og þú værir kvæntur
henni.
— Pearl...hann greip um handlegg henni. — Þú
veizt ekki hvað þú ert að segja! Hvernig vogarðu
þér að segja þetta! Þú veizt að Mary hefur lofað að
verða konan mín!
— En þú elskar hana ekki. Pearl sagði þetta milli
samanbitinna tanna. — Þú ert skræfa, Judson,
skelf ilega mikil skræfa. Þar með snerist hún á hæli
og nær hljóp út úr salnum.
Judson elti hana, en þegar hann var kominn hálf a
leið að útidyrunum, nam hann staðar og kom af tur
til Mary.
— Hvað þýðir það? Hann yppti öxlum. — Við
myndum bara halda áfram að svívirða hvort ann-
að. Skilurðu ekki, að ég hafði á réttu að standa, þeg-
ar ég sagði, að það yrði kvöl fyrir okkur Pearl að
vera saman? Hún er gröm, það er allt og sumt,
gröm vegna þess að ég trúlofaðist þér, því hún vill
halda að hver einasti karlmaður sé hrif inn af henni
einni.
— Ég...ég held...að hún sé hrifin af þér, sagði
Mary niðurdregin.
— Hrifin! Hann greip orðið á lofti. — Já, það er
rétt hjá þér. Hrif in, en það endist ekki. Ég er henni
ný reynsla. Þú hlýtur að gera þér grein fyrir hvað
mundi gerast, ef ég héldi þessu áfram. Hún myndi
skemmta sér með mér um tíma og gefa mig síðan
upp á bátinn. Eitthvað annað meira spennandi hefði
komið fram á sjónarsviðið. Já, þannig yrði það.
— Hann talar svona til að sannfæra sjálfan sig,
hugsaði Mary.— Hann er æstur og óhamingjusam-
ur.
— Við skulum koma að borða, sagði hann allt i
einu.— En við skulum fá okkur drykk fyrst. Hann
stormaði út úr salnum með Mary á hælunum.
Bíllinn hennar var horfinn. Pearl hafði líklega
farið á honum heim til Catchard Park. Jæja...hún
brosti dauflega...dæmigert af Pearl.
Þau borðuðu hádegisverð. Judson var ekki ölvað-
ur, en hann hafði fengið sér mörg glös, þótt þau
33