Heimilistíminn - 02.04.1978, Blaðsíða 24

r
bara Hugt um að aka sér heim.
Hún fann til sektar vegna þess, að hún hefði
látið Hugh halda, að henni likaði ekki við John
Davidson.
Það var erfitt að gera sér fulla grein fyrir til-
finningum hennar gagnvart manninum, hugs-
aði hún með sér, þegar hún var orðin ein um
kvöldið. Þvi meir, sem John Davidson fór i
taugarnar á henni, þeim mun meira hugsaði
hún um hann. Afskiptaleysi hans gagnvart öll-
um öðrum hafði haft einhver undarleg áhrif á
hana allt frá byrjun. Það var, eins og Jennie
sagði, eitthvað spennandi við hann og aldrei
hafði það verið meira en nú.
Já, hún hafði farið á bak við Hugh. Hann
hafði spurt: — Ertu þreytt vina min? þegar
hann skildi við hana við dyrnar.
— Þú ert svo góður Hugh, sagði hún um leið
og hún kyssti hann næstum ósjálfrátt. Svo hafði
hun snúið sér undan, vegna þess að hun vildi
ekki sjá vonina, sem kviknaði i augum hans.
Hann hafði gripið i hönd hennar og haldið i
hana eitt augnablik. — Einhvern tima verður
allt gott milli okkar Barbara, heldurðu það
ekki?
— Einhvern tima, sagði hún og flýtti sér
frá honum.
Hugh var bæði vingjarnlegur og tillitssamur.
Hefði hann verið harðari og ákveðnari hefði
henni þá fallið betur við hann?
Hún óskaði þess nú að hún hefði boðið honum
inn. íbúðin var eitthvað svo tomleg. Enda þótt
Fran hefði oft verið fjarverandi i vinnunni,
hafði Barbara þó alltaf getað átt von á að heyra
hana stinga lyklingum i skrána og siðan hafði
heyrzt hratt fótatak hennar.
Það fór smáhrollur um Barböru, þegar hún
fór úr fötunum og i léttan slopp. Hún átti
óþægilegt verkefni fyrir höndum, en nú ákvað
hún að vinda sér i það. Hún átti að fara i gegn-
um eigur Frans og pakka þeim niður og senda
til bróður hennar.
Hún dró fram tvær töskur og byrjaði að taka
niður fötin hennar úr skápnum. Augu hennar
fylltust tárum, þegar hún var byrjuð á þessu
verki. Þegar hún var búin að setja öll fötin
niður, sneri hún sér að borðinu, sem þær höfðu
haft afnot i sameiningu.
Það var fullt af alls konar pappirum og ávis-
anaheftum i skúffu Fran. Þarna voru við-
skiptabréf og svo var þarna skrifblokk og loks
rakst hún á örk með nafni Bryans Fosters
stimpluðu á.
Barbara las byrjunina áður en hún reif btPéílð
i sundur og henti þvi i ruslakörfuna við hiiðsér.
Það væri óviðeigandi að lesa það, en samt vaar
eins og orðið störðu á hana úr ruslakörfun*ii:
Elskan min,
Þetta er vonlaust...
Undir pappirnum, sem festur hafði verið
neðst á skúffubotninn fann Barbara úrk-lippw
úr blaði. Þar var sagt frá úrslitum i golfkeppni.
Þar var mynd af Bryan Foster. Hann var lag-
legur og brosandi á myndinni.
Barbara kastaði úrklippunni i ruslið við ffið-
ina á bréfinu frá Bryan Foster, siðasta bréiinfi,
sem hann hafði skrifað Fran.
Nú hafði hún lokið verkinu. Hún fór með
töskurnar fram í ganginn, og ætlaði sér að
senda þær næsta dag. Svo fór hún i heitt bað.
Hún var uppgefin en mun rólegri heidur enhún
hafði verið frá þvi hún fyrst rak augun i frá-
sögnina af sjálfsmorði Fran i blaðinu. Það áttá
að fara fram stutt athöfn á morgun, og hún yrða
að vera þar viðstödd, og eftir það yrðu ekki
nema minningarnar einar eftir um Fran
Harrison. _ '
Sjötti kafli
Þegar Þakkarhátiðin tók að nálgast var mák-
ið farið að tala um lömunarveikifaraldurinfi,
sem gosið hafði upp i f jallahéruðunum þarna i
kring. Sumar frásagnirnar voru heldur ýktar,
en aðrar voru réttar. Sumir sögðu, að fóiað i
bænum væri orðið dálitið órólegt. Lömunar-
veikibóluefnið var mikið rætt meðal lækna,
sem komu á sjúkrahúsið, og einnig rædcki um
það gestir, sem komu i kaffistofuna og gjafa-
búðina.
Þar sem Hilton General var aðalsjúkrsÉíÉs
þessa svæðis reyndu margir að fá það á hreitít,
hverjar skoðanir starfsliðsins væru á
faraldrinum. Þær sögur gengu, að sveitarfé-
lögin þarna i kring hefðu hafnað læknisfræði-
legum ráðleggingum, og margir, þeirra á
meðal Hugh, voru áhyggjufullir.
En það var nú eins og alltaf ábúr, þegar
hátiðir nálguðust, að fólk hafði ekki mðÉÉ#
áhuga á að ræða sjúkrahúsmálefni, og þeír,
sem eitthvað höfðu um málið að segja, reyndu
að fara varlega i sakirnar.
Z4