Heimilistíminn - 02.04.1978, Blaðsíða 33

mennirnir strax af stað til þess að leita að góðu
bæjarstæði handa Eiriki.
Drengirnir fóru lika allir með þeim. Sam-
kvæmt gildandi venjum áttu þeir Tóti og Litli-
Jón að taka við umsjón jarðanna hér i dalnum i
Bárðarbæ, og Seli, og fannst þvi, að þetta mál
væri þeim viðkomandi. En hvað sem þvi leið,
var öllum ljóst að þetta var merkilegur dagur.
Karlmennirnir gengu á undan og töluðu sam-
an, alvarlegir á svipinn. Tóti og Litli-Jón gengu
skammt á eftir þeim og voru alvarlegir. Bárð-
ur var sá eini, sem var léttur á brún og virtist
harla forvitinn Hann var sifellt á ferð og flugi.
Hann reyndi að fylgjast sem bezt með þvi,
hvað karlmennirnir voru að tala um, en skokk-
aði siðan til Tóta og Litla-Jóns og sagði þeim
frá samræðunum. Þetta endurtók hann hvað
eftir annað.
,,Þeir ætla að finna bæjarstæði handa Eiriki,
innan við Sel.”
„Við vitum það”, sagði Tóti.
Bárður þaut af stað á ný og kom svo fljótt
aftur.
„Hann á að fá land alveg niður að Svarta-
gili”.
„Já, við vitum það”, sagði Litli-Jón.
Bárður beit saman vörunum... Strákarnir
þóttust vita allt, sem hann var að keppast við
að fræða þá um, og voru harla dularfullir á
svip. En hann bjó nú lika yfir sinu eigin leynd-
armáli. Hann var alveg sannfærður um, að það
var eitthvað dularfullt við Eirik. Strákarnir
mundu áreiðanlega verða að viðurkenna það
fyrr en seinna.
Tóti veitti fljótt athygli þeim svipbrigðum
sem urðu á bróður hans litla.
„ Við heyrðum það, sem piltarnir voru að tala
um”, sagði hann — „þess vegna vitum við
það”.
„Ég veit lika dálitið”, sagði Bárður ibygg-
inn....„ en ég vil ekki segja ykkur það”.
Tóti brosti. Hann vissi, að Bárður var enn að
hugsa um gömlu sögnina um Eirik rauða og
ræningja hans... Hann yrði vist að fá að hafa
sinar eigin hugmyndir um þetta, þangað til
hann yrði leiður á þvi.
Þeir voru nú komnir inn að botni Bárðar-
vatns og höfðu numið þar staðar. Afi hafði orð-
ið i fyrstu og benti i ýmsar áttir.
„Við teljum bezt, að þú byggir nýbýli þitt hér
á þessum slóðum”, sagði hann. „Þú getur
fengið til umráða landið milli Fannahnjúks og
Svartagils, niður að vatni og eins hátt upp til
fjalla og þér sjálfum þóknast.
Eirikur kinkaði kolli, harla glaður i bragði.
„Já, það var einmitt hérna sem mér leizt
bezt á mig” sagði hann.
„Hér þarftu ekki að óttast mestu snjóflóða-
hættuna, ef þú þarft að skjótast niður i sveit að
vetrarlagi,” sagði pabbi, ...,,og raunar er hér
mjög búsældarlegt.”
„Já, og hér er eini staðurinn i dalnum, þar
sem sólin skin allt árið,” sagði Litli-Jón,
....„það skin jafnvel sól hér á sjálft aðfanga-
dagskvöld.
„Þú segir góðar fréttir,” sagði Eirikur glað-
lega. „Þetta er sannkallaður óskastaður.”
En nú skipti mestu máli að finna bezta bæjar
stæðið. Það varð að vera þurr og góður staður,
sem ekki var i miklum halla. Vatnsból þurfti að
vera gott og öruggt, og engin hætta mátti vera
þar af snjóflóðum.
„Ég held ég viti um bezta stæðið ” sagði
gamli Jón og lagði af stað skáhallt upp eftir
skóginum. Allir hinir komu strax á eftir hon-
um. Og innan skamms komu þeir að stóru
rjóðri, semvar næstum lárétt. Stór og silfurtær
lækur rann þvert yfir rjóðrið, og ef skógurinn
fyrir neðan yrði ruddur á nokkru svæði, sæist
yfir allt Bárðarvatn.
Eirikur leit I kringum sig.
„Já, hérna er einmitt rétti staðurinn,” sagði
hann, ...,,mig langar til að gripa öxina strax.”
„Er þá engin snjóflóðahætta hér?” spurði
Bárður.
„Nei alls engin,” sagði Gamli-Jón.
„En hvað um skriðuföll og steina?” spurði
Litli-Jón og benti á stórt bjarg,sem var i útjaðri
rjóðursins, grænt af mosa og hálfu hulið i jörð.
Afi hans svaraði byrstur i bragði:
„Steinar geta viða hrunið öðru hverju,”
sagðihann,... „ogþessiþarna hefur sezthér að
fyrir mörgum öldum. Ertu svo sljór, drengur,
að þú gerir þér ekki grein fyrir þvi?”
Litli-Jón varð sneypulegur svaraði ekki og
leit undan.
Eirikur hló.
„Hann skal verða bæjarsteinninn okkar,”
sagði hann. „Við getum höggvið i hann ein-
kennismerkið okkar.”
„Þar er stórt bjarg uppi i hlíðinni heima,”
sagði Bárður. „Það heitir Kirkjusteinn. Sagnir
herma, að það sé vegna þess, að ræningjarnir
fóru þar i betri fötin sin, þegar þeir gengu fyrst
til kirkju.”
„Sagðirðu ræningjarnir? ” mælti Eirikur
glettnislega...,,Ég verð ógurlega forvitinn.”
33