Heimilistíminn - 19.07.1979, Blaðsíða 22

komið við veikan punkt. Mömmu hafði aldrei
fallið að þau Göran skyldu hafa flutt saman
jafnfljótt og þau gerðu, þótt trúlofunin hefði
breytt nokkru þar um. Kannski — og um það
hafði Katarina ekki hugsað áður — kannski
yrði hún heldur ekkert hrifin af þvi að hitta Ro-
land? Kannski fyndist henni þrátt fyrir allt, já,
og meira að segja þótt henni hefði ekki likað
við Göran, að það væri ekki við hæfi að Kata-
rina skyldi nú vera farin að búa með frænda
Görans, og það aðeins tveimur mánuðum
eftir... Það kom skuggi yfir augu Katarinu.
Hún beit i fingur sinn og var þungt hugsi. Auð-
vitað myndi mamma skilja þetta allt, þegar
Katarina hefði fengið tækifæri til þess að út-
skýra fyrir henni, hversu mikil stoð og stytta
Roland hafði verið fyrir hana og hversu heitt
hún elskaði hann — en nei. Ulla Lehnberg yrði
ekkert hrifin af þvi að fá ekki að heyra um mál-
ið fyrr en allt væri klappað og klárt, þegar hún
kæmi heim aftur frá Spáni. Henni myndi ekki
lika að brúðkaupið hefði farið fram að henni
fjarverandi.
— Uss, vigslan er ekkert annað en formsat-
riði...
— Það má svo sem alltaf segja það, sagði
Elsa kuldalega.
— Við búum saman eins og hjón, hélt Kata-
rina áfram og reyndi að verja sjálfa sig. Við
höfum meira að segja verið að tala um að fá
okkur.aðra ibúð — ibúðin min er of litil fyrir
tvo, og ég er eiginlega búin að finna okkur hús
22
— Góða bezta, húsin þar eru allt of dýr og lika
of stór, bætti hún svo við. Katarina brosti og
hristi höfuðið.
— Siðast i dag sá ég auglýsingu um hús með
fimm herbergjum og eldhúsi. Það er þó ekki of
stórt. Þar er lika baðstofa og sundlaug og garð-
ur með grilli i einu horninu bak við húsið. Mér
finnst það hljóma dásamlega.
—Auðvitað, sagði Elsa, og horfði lengi út um
gluggann. — En ég held að Roland hafi ekki ráð
— og i hreinskilni sagt, heldur þú ekki að hon-
um finnist erfitt, ef þú býðst til þess að kaupa
handa honum hús, þegar hann hefur ekki meiri
peningaráð en...
Katarina andvarpaði. Fallega gamla silfur-
koniaksflaskan, sem Roland hafði sýnt henni,
var orðin minning ein. Hann hafði selt hana, að
þvi er hann sagði, þegar hún spurði hann einu
sinni um hana. Hann hafði ekki ráð á að eiga
svona antikmuni sjálfur, þar sem hann var
ekki annað en sölumaður. Hann varð að vera
raunsær og selja alla fallegustu hlutina, sem
hann komst yfir. Viðskiptin urðu að ganga fyr-
ir.
Þegar kom fram á daginn fékk hún góða hug-
mynd:
— Liftryggingin, sagði hún sigri hrósandi við
Roland yfir kvöldverðarborðinu. — Þar er nóg
af peningum, og mér fannst aldrei rétt, að ég
ætti að halda þeim öllum. — Getum við ekki
skipt þeim á milli okkar þriggja? Milli min, þin
og Elsu?
4