Heimilistíminn - 19.07.1979, Blaðsíða 24

tima á 18. öld, og i upphafi höfðu þeir verið
hluti af stærra safni, sem einhver safnari var
að reyna að ná saman. Hann sagði að af þvi
leiddi að vildi maður einhvern tima selja þá
aftur, þá fengi maður hærra verð fyrir þá en
ella. Katarina var svolitið óörugg. Hún gat ekki
dæmt um verðgildi diskanna. En þetta var
stærsta og bezta forngripaverzlun i Málmey.
Hún tók ákvörðun.
— Ó, góða bezta, sagði Elsa, — ég ætlaði nú
bara að kaupa handa honum bók.
Bók. Katarina sagði ekki frá gulldiskunum
sinum, og Elsa hélt áfram:
— Roland á nú ekki neitt mikið eða merki-
legt. Það veit ég vel. Ég veit að það litur heldur
fátæklega út heima hjá honum. Ættin hefur
aldrei...
— Það er dálitið undarlegt, að Göran skyldi
hafa ráð á að borga iðgjaldið af liftrygging-
unni, sagði Katarina, sem var i þungum þönk-
um.
— Hvað þá? sagði Elsa og snérist á hæl. Hún
var náföl.
— Iðgjaldið, sagði Katarina, — vegna lif-
tryggingarinnar. Ég veit ekki nákvæmlega
hversu há upphæð það hefur verið en það hlýt-
ur þó að hafa verið geysilega mikið. Annars
sagði hann alltaf eins og þú, að ættin væri fátæk
oghefðiekkiúrmiklu að spila... Hún hló svolit-
ið en Elsa hló ekki. Hún þrýsti höndunum að
gagnaugunum, og gretti sig. Þegar Katarina
lagði handlegginn yfir axlir hennar vék hún sér
óþolinmóðlega undan.
— Láttu mig vera! Ó, fyrirgefðu, en mér
liður svo óskaplega illa. Ég er viss um, að þetta
er migrene. Mér liður alls ekki vel... Viltu
hringja á bil fyrir mig?
En þetta var annars dálitið undarlegt,
hugsaði Katarina með sjálfri sér, þegar hún
gekk aftur að stólnum sinum, eftir að hafa
hjálpað Elsu út i leigubilinn. Hvaðan hafði
Göran fengið svona mikla peninga? Undarlegt,
að henni skyldi ekki hafa dottið þetta i hug fyrr.
Hún var enn að hugsa um þetta, þegar timi var
kominn til þess að loka, og þá hringdi hún i Ro-
land til þess að segja honum, að hún tefðist
svolitið.
— Ég vona að þú verðir ekki óskaplega sein,
hjartað mitt? sagði Roland. — Á ég ekki að
koma og hitta þig?
— Nei, ég þarf að fara svolitið, sagði
Katarina leyndardómsfull.
— Fara svolitið, sagði Roland. — Hvert þá?
— Ertu afbrýðisamur? sagði Katarina með
24
striðnistóni, vegna þess að hann virtist eitt-
hvað hugsandi út af þessu.
— Ástin min, auðvitað er ég það ekki — jú,
annars, ég er það vist, svolitið. Hvert ætlar þú?
spurði hann svo aftur.
—Ja, munir þú eftir einhverju, sem á að ger-
ast i næstu viku, þá...
— 1 næstu viku! sagði Roland. — Við hvað
áttu?
— Elskan, sagði Katarina og nú hló hún hátt.
— Hefur þú gleynt þvi, að þú átt afmæli þá? Ég
verð að fara svolitið þess vegna. Það er
leyndarmál.
— Jæja, ég skil, sagði Roland hægt. — Þú ert
eitthvað að bralla. Vertu samt ekki of lengi —
ég þrái þig svo heitt.
— Ég kem heim eins fljótt og ég get, sagði
Katarina, — en þetta tekur svolitla stund.
Hún var ósköp hamingjusöm, þegar hún
flýtti sér út á götuna og gekk af stað inn i bæ-
inn. Hún skildi hjólið eftir, vegna þess að hún
ætlaði að taka bil heim, strax og hún var búin
að kaupa diskana vegna þess að hana langaði
svo mikið að flýta sér til Rolands. Það var lika
ósköp skemmtilegt að ganga úti i góða veðrinu,
frjáls og glöð, á leið til þess að kaupa þessa
óvæntu gjöf handa manninum, sem hún
elskaði. Þau Roland höfðu ekki verið aðskilin
marga daga frá þvi komust að þeirri niður-
stöðu, að þau elskuðu hvort annað og þess
vegna var þægilegt, að vera svona einn,
hugsaði hún og geta hlakkað til að hittast aft-
ur... Hún gekk hröðum skrefum og sveiflaði
töskunni hressilega i kringum sig. Hún horfði á
spegilmynd sina i búðargluggunum. Sólbrennd
var hún ekki orðin. Roland hafði ekki mikinn
áhuga á að fara út og sóla sig eða baða. En hún
var samt hraustleg i útliti og ljós jakkinn og
ljósbláa pilsið fór henni vel. Hún fór að raula
fyrir munni sér og gerði það enn, þegar hún
gekk inn i dimma og svala forngripaverzlun-
ina. Hún var rétt búin að skrifa ávisun þegar
hún tók eftir Carli Johan. Hann hafði greini-
lega verið að koma inn og stóð nú milli hennar
og dyranna og handfjatlaði teppi, sem lá út-
breitt á einu borðinu. Katarinu fór að liða illa,
og hún leit i kringum sig til þess að sjá, hvort
nokkur önnur leið væri út. Nei, bezt væri að
ganga bara beint fram hjá honum. Hún tók
pakkann og stakk honum undir handlegginn og
gekk i átt til dyranna, en þá snéri Carl Johan
sér við.
— Hvers óskaði herrann...? byrjaði kaup-
-maðurinn, en Carl Johan lét sem hann tæki
)